Pan jest bardzo stanowczy jednak. I w tej stanowoczości okrutnym może się Pan wydawać.

Ja się na wychowywaniu nie znam, dzieci w szczególności, ale każdy (w to wierzę) robi najlepiej jak może.
Nieważne.

Pamiętam rozmowę z pewnym “dzieciakiem” biorącym udział w misjach specjalnych ku chwale Ojczyzny.
Miał może ze dzwadzieścia kilka lat. Wszystko co przeczytałam na txt i salonieileśtamgodzin jest tylko puszącym się teoretyzowaniem wobec tego co mówił mi ten chłopak. Łatwo być kozakiem (Pan wybaczy, Panie Igło) siedząc w fotelu.

Początkowo nie mogłam uwierzyć, bo jakoś nie nawykłam do słuchania na żywo takich słów. Miałam je w lekturach szkolnych obowiązkowych. Nadobowiązkowych też. I w kinie.

Słowa tego chłopaka… Realia tego co przeżył...

Panie Yayco może mi Pan wierzyć, że jeżeli kiedykolwiek miałabym syna to stanę na głowie, żeby to powstrzymać. Tylko jakie miałabym prawo?To jednak jest poza tematem na szczęście.

Najgorsze dla mnie było patrzeć na cenę jaką zapłacił.

Choć pięknie było go słuchać...