pomaga w codzienności.
No i ceremonie kościelne potrafią przyprawić o drżenie serca.

Zresztą niełatwo jest mówić o intymnych sprawach, a wiara taką jest.

Fajny wpis Sosenko, ciepły, nienabuzowany… I 4 istotne powody dla Ciebie. Być z i w Nim.

I jeszcze do Pani Agnieszki. W kościele katolickim, podczas nabożenstwa, występuje wielki strumień przenośni, symboli, ucielesnionych abstrakcji, rzeczy i zachowań, które dla wtajemniczonych stają sie czymś więcej i czymś innym, niż to się wydaje zmysłom nieuświadomionego laika. Już jako dzieło architektury kościół pomyślany jest jako pałac, jako przybytek i mieszkanie Boga. Ludzie to niby klienci w domu wielkiego Pana. Członkowie dworu, to jego święci, oddani w posągach i obrazach, a służba Jego to duchowieństwo…
Cosik mi się zdaje, że coś o tym napiszę.

Wielokrotnie zdarzało mi się krytykować kościół siedząc w środku. Lub stojąc. Wiesz, architekt zawsze ma się czego czepić. Nawet jak to zabytek. Byle dyskretnie, bo w kościele cichutko być wypada.

No chyba, że chodzi Ci o Kościół, nie o kościół. To też mi się zdarzało. Jestem wewnątrz od dawna, a krytykuję dość często. Zarówno współbraci niektórych, jak instytucje, episkopat, parafie i ich kancelarie…
I nie mam na myśli jedynie narzekania, a krytykę przede wszystkim.

Czy to rozwiewa Twoją niepewność?

Chętnie przeczytam, ale pozwlę sobie wpierw wtrącić się tutaj.

Sobór Watykański II bardzo przesunął akcenty w liturgii z “obecności klientów na dworze wielkiego pana” na wspólne, uroczyste, lecz radosne ucztowanie na Jego zaproszenie.

Istotna różnica między chrześcijaństwem a innymi religiami: dzięki Chrystusowi relacja z Bogiem jest bezpośrednia. Prezbiter przewodniczy Kościołowi, ale nie jest pośrednikiem między sacrum a profanum.

W architekturze naszych kościołów i w nawykach kleru i wiernych tego niestety nie widać. Ten klientyzm jest moim zdaniem poważnym problemem polskiego Kościoła.

@ Agnieszka – to prawda, tak samo pomagają ludzie, którzy wierzą w Tego Samego.

@ Kriskul – jak mawia siostra odłączona, “sytuacja jest trudna, lecz nie beznadziejna” ;)

@ Andrzej – powodów można by znaleźć więcej, ale te są najbardziej codzienne, najlepiej odczuwalne..

@ Łyżeczka – ja kiedyś przychodziłam odbębnić nabożeństwo, teraz słucham i staram się chwycić każde słowo.

@ Odys – no, ja też tak myślę. Przecież gdyby nie ta krytyka i udział świeckich, bylibyśmy teraz daleko przed Soborem II Watykańskim.

@ Michał szlachcic – wtedy każdy czuje się potrzebny i ma w Kościele swoje miejsce. I o to chodzi.

Kłaniam się zielono

Ciepły tekst.
A Kościół można zmieniać od środka. Sam w tym uczestniczyłem. Jeśli ma się przekonanie. Pisałem o tym kriskulowi ale chyba nie dotarło.
Pozdrawiam

@ Michał – nie wiedziałam nawet, że msze są w tym obrządku odprawiane. Gdzie tak jest? Na Podlasiu? A z opowieściami o “katolickiej nietolerancji” ja już nawet nie dyskutuję, bo są najczęściej zmanipulowane.

@ KJWojtas – dziękuję. A co do meritum, to zależy co Kriskul rozumie przez krytykę. Ludzi? Dogmatów (cięższa sprawa, a wchodzi w to m.in. świętość życia)?

@ Baszka – napiszę Ci, com napisała u Kriskula. Jednego nabożeństwa nigdy nie zapomnę. Ostatnia msza wieczorna na 20, w obcej parafii, ciemno, zimno, do domu dość daleko. Gotycki kościół też ciemnawy i cichy. Na zewnątrz listopad i pierwszy w 2007 r. mróz. W środku sporo ludzi, ale wśród nich skupienie, senność czy smutek..

Ksiądz błogosławi: “Idźcie w pokoju Chrystusa. Bądźcie szczęśliwi”.

Kłaniam się zielono

A ja kompletnie nie skojarzyłam, o który Kościół chodzi. Dziękuję za wyjaśnienie.
Od dłuższego czasu wybieram się na nabożeństwa w innych rytach: mszę trydencką i mszę grekokatolicką. Jestem bardzo ciekawa obu.
Natomiast byłam na spotkaniu o Łemkach i tam też akcenty grekokatolickie oczywiście były, a relację napisałam tu: http://sosenka.salon24.pl/50993,index.html ,
jeśli masz ochotę, zerknij.

Kłaniam się zielono

mogę jeść wszystko. Ani halal, ani koszer…

..a w perspektywie (najbliższej) tłusty czwartek ;)

Kłaniam się zielono

I ja piszę o katolikach, którzy są często tacy-owacy, a nie o aniołach. Czy dobry katolik to musi być anioł? Mam nadzieję, że nie. Że potrafi zaśpiewać psalm, a czasem warknąć. Mnie np. podoba się list Igły do Pana Boga. Nawet nie w szczegółach, bo to są różne jego doświadczenia, w które nie wchodzę, ale w formie.

A katolicki ateista to bardzo interesujące określenie :)

P.S. To teraz Andrzej ze Stachem mogą napisać coś w stylu “Fajnie być dobrym ateistą” ;)

Kłaniam się zielono