Jeśli ktoś nigdy nie był karany, to nie umie się uczyć na negatywnych doświadczeniach. (Pozwolenie dziecku na sparzenie się w warunkach kontrolowanych, też traktuję jako karę.)

Zgadzam się z Panem, że wychowanie bezstresowe, to co innego niż wychowanie bez klapsa. Niemniej Pierwsze jest szkodliwe, drugie bardzo trudne.

Klaps jest najmniej destrukcyjną karą. już to pisałem, że moje dzieci mając do wyboru klaps i pogadankę, to wybierają klaps. To nie jest teoria tylko praktyka.

Gdybym nie słyszał w programie trzecim polskiego radia wypowiedzi pani doradczyni premiera czy kogoś takiego, jak perorowała o konieczności zakazania klapsów bo to prowadzi do katowania, to bym o takich głupotach nie pisał.

Pozdrawiam

Szanowny Panie, należę do tych których Pan sobie pozwala wykpiwać, wychowałam obecnie już dorosłe dziecko BEZ JEDNEGO nawet małego klapsa, bez krzyków itp podobnych atrakcji(i wcale nie twierdzę, że jest ideałem ), a wyśmiane przez Pana “bezstresowe wychowanie” polega na konsekwencji w postępowaniu a nie konsekwentnym karaniu , nie przyszło mi nawet do głowy opracowanie zestawu kar jak bym była jakąś inkwizycją, dla mnie istotne było i jest wzajemne zaufanie, zrozumienie i życzliwość, poza tym ja moje dziecko nie tylko kocham, ja je jeszcze lubię.Nie uogólniam, napisałam tylko o swoich doświadczeniach.Przemoc zawsze rodzi przemoc , przysłowia podobno mądrością narodów, a więc bity Jaś będzie również bił gdy stanie się Janem , ja osobiście znam mnóstwo takich właśnie przypadków.
Po raz pierwszy serdecznie pozdrawiam

Odnośnie tej części, gdzie Pani nie uogólnia, pisze tylko o swoich doświadczeniach.

Jednostkowy przypadek nie tworzy reguły.

To, że stu tysiącom rodziców udało się wychować dzieci nie uderzywszy ich nigdy nie dowodzi że można tego oczekiwać od wszystkich.

Znam wielu ludzi, ktorzy przez dziesiątki lat jeździli po kielichu i nie mieli najmniejszej stłuczki. Znałem też ludzi, którzy nie palili i zmarli na raka, oraz takich, którzy palili i zmarli mając zdrowe płuca.

Natomiast jedno jest bezsprzeczne: do rozwoju potrzebna jest czytelna informacja zwrotna. Dla niejednego dziecka często jedyną klarowną informacją zwrotną jest właśnie klaps. Są także i takie (oraz tacy rodzice) którym inne komunikaty wystarczą.

Argument z praktyki pokazuje dotkliwość kary. Jeśli Pan dostanie do wyboru 5 lat w więzieniu lub pięć batów bykowcem na gołe plecy, to co Pan wybierze? Czy Pański wybór świadczy o nieuznawaniu tego za karę?

Ad. 5 może nie pasować, ale jest prawdziwe.

Pozdrawiam

i patrzeć czy równo puchnie. odwieczne prawo natury – silniejszy ma władzę.

“Kto pyta wielbłądzi”

Rzecz jasna, najwyższa pora to dzikie prawo natury obalić!
Oto my, światli cywilizowani, po licznych eksperymentach, oddajemy władzę słabym. W rodzinie zwłaszcza.

Dziś gdy wrócę do domu, poproszę o decyzje w najistotniejszych sprawach rodzinnych moją dwuletnią córkę. Czteroletnią zapytam o te mniej istotne kwestie. Kładziemy się spać, gdy dzieci zechcą. Jemy wtedy i to, co powiedzą. Telewizora w związku z tym już nie wyłączamy. A najfajniejsze będą zakupy zabawek!
Synku, mogę tą klejke kupić? Mogę? Ale ja chcę!

Synek pozwoli?

Tylko co zrobić, gdy synek zacznie znów siostrę okładać bo mu zabrała klocki? Czy uciec się do autorytetu władzy najmłodszej córki? Czy też mu jakich filozofów poczytać?

Konsekwencja i stanowczość rodziców jest podstawą w wychowywaniu dzieci, ale nie mogą one przynieść dobrych owoców bez miłości.
Samo lanie, jeden klaps bądź seria, nie jest jedyną metodą wychowawczą. Są dzieci uparte, sprawdzające rodziców, dla których klaps nie jest karą. Takie zachowanie potomka jest sprawdzianem dojrzałości rodzica: albo w bezradności leje do upadłego, albo szuka innych metod.

Pozdrawiam z ławy rodzicielskiej.

To w cale nie jest obok. W rodzinach patologicznych, gdzie nie ma innego kontaktu niż negatywny ludzie uczą się, że jest to jedyny rodzaj kontaktu i zachowują się tak jakby lubili kary. Oni nie umieją zabiegać o nagrody, więc zbiegają o kary. Odmowa kontaktu jest najokrutniejszą karą! Klaps przy tym, to mały pikuś!

Pozdrawiam

Nie “lubią”, ale szukają kontaktu z rodzicami. Przecież są sytuacje, gdzie jedno z rodziców nie ma ochoty, czasu siły zajmować czy bawić się z potkiem. Jedyną często formą zwrócenia na siebie uwagi rodzica dziecko odnajduje poprzez wejście w szkodę.

Ciąg logiczny: jestem spokojny – nie zwracają na mnie uwagi – czuję się samotny.
Jeśli nabroję, na pewno zauważą. Broję – jest reakcja (wszystko jedno jaka, ale jest) – moje istnienie jest zauważone.

To dlatego ważne jest, by mieć czas dla swoich dzieci. Z braku odpowiedniej postawy rodzicielskiej rodzą się patologie.

Pozdrawiam

zwariowałem (sic!).

już tak mam, że okresowo-cyklicznie wariuję. biegam wtedy z sekatorem i tnę równo z ziemią.

pozdrawiam

“ludzie, ludzie zwariowałem”

Pisanie, że klaps jest jedyną metodą wychowawczą jest oczywistą bzdurą. Lanie wydaje mi się czymś zupełnie innym niż klaps. Klaps zawsze jest karą, chyba że jest markowany.

Facet, który leje do upadłego, nie powinien mieć dzieci…

Pozdrawiam

Wszystko zgoda, tylko czemu to ma dotyczyć tylko ojców? Rodzicielki też karzą dzieci, bo te zwracają uwagę na siebie.

Pozdrawiam

Przykro stwierdzić, ale za stary jestem, żeby uwierzyć w Pani zapewnienia „na słowo”. Mam niejasne podejrzenia, że stosowała Pani przemoc, albo nie zdając sobie z tego sprawy, albo wypierając te zdarzenia ze świadomości. Gdyby zamiast solennych zapewnień przedstawiła Pani fakty: metody wychowawcze umożliwiające korygowanie niewłaściwych zachowań u dziecka począwszy od ½ roku, a skończywszy na 20 latach, to może uwierzę. A na pewno zanalizuję je. Tak, to tylko czaruje Pani rzeczywistość.

Zdecydowana większość matek tak twierdzi, wliczając w to matki zboczeńców i psychopatów. Co nie znaczy, że Pani dziecko musi być złe – może być ideałem, tylko to niczego nie dowodzi.

Recept oczekiwałbym, gdyby była szansa, że istnieją. Ja oczekuję uczciwej dyskusji. Stąd pytanie o środki wychowawcze stosowane w przypadku niewłaściwych zachowań dziecka.

Pozdrawiam

Ponieważ wywołuje mnie Pan po imieniu to się ustosunkuję.

Tak jak Pan przerysowuje w negacji klapsa, tak ja rozwinąłem interpretację Pańskich poglądów. Jeśli podejmie Pan rzeczową dyskusję, to odwzajemnię się tym samym.

Staram się traktować ludzi fair.

Pozdrawiam

Ja nie twierdzę, że bokserami w rodzinie są tylko ojcowie. Wręcz przeciwnie: w wielu wypadkach tortury fizyczne i psychiczne stosują kobiety. Względem swych partnerów również.

Proszę zatem nie wskazywać na rodzica, tylko na jedno z rodziców lub na nich oboje.

Pozdrawiam

W dziedzinie Pani wrażeń nie śmiem się wypowiadać, bo to Pani wrażenia, a nie fakty. Nie neguję również Pani uczciwości. Proszę zainteresować się mechanizmami obronnymi, zjawiskiem opisanym po raz pierwszy przez Zygmunta Frojda.

Ja nie podważam Pani intencji czy poczytalności tylko wiedzę na temat skutków Pani działań. Brak tej wiedzy jest spowodowany działaniem wspomnianych mechanizmów, więc Pani świadome przekonanie ma się do mojego stwierdzenia nijak.

Wierzę Pani, aczkolwiek czasami odpowiedź jest konieczna.

Również pozdrawiam

“Rodzice — nazwa jednej z podstawowych relacji w rodzinie. W ogólnym znaczeniu to osoby, od których ktoś bezpośrednio pochodzi — ojciec i matka danego dziecka lub dzieci (rodzeństwa). Sam rodzic to współcześnie tak ojciec jak matka”

To definicja z Wikipedii. I w tym znaczeniu używam określenia rodzic.

Nie chcę przypisywać konkretnej płci takich czy innych zachowań.

Pozdrawiam pokojowo nastawiona :D

Przemoc jak zatytułował swój wpis Pan Jerzy niejedno ma imię
Niereformowalność to chyba nie jest komplement ale i nie obraza, w przeciwnym wypadku Pan Jerzy by zaprotestował, to tylko stwierdzenie , nic więcej, więc z odpowiedzią na zadane przez siebie pytanie nie powinien Pan mieć trudności
A jeśli chodzi o P.S
Powiem tak- ja nie potrafiłam i nie potrafię do dziś używać przemocy jakiejkolwiek wobec kogokolwiek, niech Pan to rozumie jak Panu wygodnie albo wyśmieje czego się bardziej nawet spodziewam, a może się mylę, pewnie nie ale mimo to pozdrawiam niereformowalnie

Raczej pani Arundati dała wyraz swoim przekonaniom, niż walnęła mi komplement, czy obrazę. Tak się składa, że jest możliwe przekonanie mnie, tyle tylko, że trzeba mieć bardzo mocne argumenty i nie można żądać ode mnie wiary.

Trafnie pan zauważył, że przemoc może być psychiczna, czy organizacyjna („Nie pójdziesz na tę zabawę, bo nie znam tego towarzystwa.”) Cieszę się, że czyta Pan moje teksty wnikliwie i pokazuje chęć zrozumienia przekazu.

Pozdrawiam

Nie podejrzewam Pana o małostkowość, ale jeżeli czuje się Pan urażony to przepraszam- nie miałam takich intencji, ja w pewnych sprawach jestem niereformowalna i nie uważam,że to żle.
Pozdrawiam , życzę powodzenia w wychowywaniu ideałów wg Pańskich recept.