ja przepraszam, że hurtem. Ja jestem niewiedzący na te tematy, ale wcale niepragnący. Ja nawet nie wiem czy te wyrazy z przedrostkami “nie” pisze się razem. Ale powiem, to co powiem. Ja, tetryk starej generacji, jestem pod niezwykłym wrażeniem Panów, zdecydowanie tetryków nowej generacji.
Pozdrawiam z sympatią a jednocześnie pokornie…

ja też nie wiem jak to się pisze, więc pewnie źle napisałem. Pan Lorenzo wie, to nam powie.

Pozdrawiam

jak Pan jeszcze raz użyje słowa “raczył”, to więcej nie raczę, uprzedzam lojalnie. Jak Pan sobie nie życzy, to proszę napisać wprost, bo bariera językowa między Grochowem a Krakowem, może nas doprowadzić do niechcianego (przeze mnie, co najmniej) konfliktu.

A zaś, co do owych ładów, to względem pierwszego, to chyba dość trafnie pan opisał naturalną tendencję dostosowawczą systemów. Która, co oczywiste, ma charakter ewolucyjny, jeśli nie zakłóci jej gwałtowny kryzys.

Pytanie tylko, czy tak silnie zbiurokratyzowany model może jeszcze sensownie się adaptować i modernizować? Pewnie jeszcze jakieś marginesy są, ale zależą one od źródeł zasilania. Nie tylko, ale także – energetycznych. Prywatnie uważam, że w tej sferze UE doszła do ściany i spróbowała się adaptować najpierw ekstensywnie, dzięki czemu my do niej trafiliśmy, a następnie intensywnie, przez skok organizacyjny – czyli zbudowanie organizmu ponadpaństwowego. Jeszcze będzie próbować, ale to wygląda na szamotaninę, bo pasożyt biurokracji jest zanadto rozrośnięty.

Nie wydaje mi się to, zresztą, ani skuteczne, ani za bardzo sensowne, choć dla nas, tutaj, być może przez jakiś czas dobroczynne, bo pozwalało by wyrównywać poziomy, przez czerpanie z marnowanych na Zachodzie i zbędnych tam, zasobów.

Czarna dziura powiada Pan? No nie wiem. Pasożyt pozostaje pasożytem i po zdechnięciu nosiciela zdycha sam. To urok pasożyta taki, że często zapominamy, że on wtórny jest a nie pierwotny.

Drugi scenariusz, to nie moja działka. Ja sie na wróżkę nie najmuję, jeśli nie mam danych zastanych, a najlepiej historycznych. Wydaje mi się zresztą, że takie planowanie globalne, które Pan zdaje się proponować, to się udać nie może. Za dużo zmiennych. Zresztą od czasów Karla Mannheima idea planowania, w makroskali społecznej, nie jest bardzo popularna. Proszę pamiętać, że planowe próby wieku XX (zarówno sowiecka, jak i faszystowsko – nazistowska) niezachęcaną do tego typu pomysłów.

Moim zdaniem nowe ukształtuje się samo, cichcem i pokątnie, a jego ujawnienie się, będzie dla wielu kompletnym zaskoczeniem. Może też być tak, że będzie wynikiem zderzenia tradycyjnych modeli biurokratycznych: europejskiego i chińskiego. One są na tyle różne, że ja bym ich nie mógł utożsamiać i porównywać, choć są tacy, co to robią.

Dla mnie w obu przypadkach byłaby to zmiana rewolucyjna, w sensie kuhnowskim.

Pozdrawiam na razie, udając się do kina

Jak widzę duch bojowy w Pana wstapił i postanowił Pan ratować wątły jak stare koronki honor TXT, za co bezsprzecznie należą się Panu słowa uznania.
Równie bezsprzecznie uznaję Pańskie dywagacje za racjonalne i słuszne.

Jednak traktatowy pies (nie jamnik!!!) ktory wywołał u nas zamieszanie wokół wyników irlandzkiego referendum jest moim zdaniem pogrzebany gdzie indziej.

Przede wszystkim istotne jest to, że Irlandczycy mieli szansę wypowiedzenia się na temat traktatu w sposób bezpośredni, ktorej to szansy Polaków pozbawiono.
Już słyszę głosy, że przecież nie ma to najmniejszego znaczenia, bo przeciętny człowiek czy to w Polsce, czy w Irlandii raczej nie zada sobie trudu aby zapoznać się z treścią traktatu, aby tym samym podjąć w pełni świadomą decyzję.
Ok. Ale sama możliwość wypowiedzenia się jest wg mnie bardzo istotna.

Idźmy dalej. Proszę sobie przypomnieć ogólnopolską histerię wokół traktatu, która nie tak dawno był naszym udziałem.
Jedna strona wrzeszczała nieprzytomnie o Targowicy, zdradzie, finis Poloniae itp. Druga strona nie pozostawała dłużna, pietnując przeciwników traktatu określeniem wszetecznego, ksenofobicznego ciemnogrodu i każąc im się wstydzić do piątego pokolenia naprzód.
Nie znam dobrze irlandzkich realiów, czyżby Pan jednak przypuszczał, że podobna histeria mogła być ich udziałem?
Jeśli nie – oznaczałoby to, że tylko my wyhodowaliśmy sobie klasę polityczną rodem z wariatkowa.
A jeśli tak ?
Tu dopiero można byłoby dojśc do ciekawych wniosków….

Co do kwestii możliwości wypowiedzenia się, to nie ma między nami sporu. Przynajmniej w kwestiach tak fundamentalnych. Tyle, że winno sie to robic świadomie, a więc należy w takich przypadkach przeprowadzac szeroko zakrojona akcje informacyjną etc. Czy po takiej akcji wszyscy glosujący będa nadal świadomi, w jakiej sprawie glosują – tego nie wiem, choć mam pewne wątpliwości.

Jak bylo w Irlandii – też nie wiem. Być może nasz Korespndent, Pan Bloxer, jak się uwinie z kolejna zmianą pampersa i podrzuceniem pelnej butelki, coś nam na ten temat napisze. A może ktoś inny z tamtych stron ulituje się nad ciężkim (choć zaslużonym) losem p. Bloxera i nas oświeci?

A klasę polityczna rodem z wariatkowa mamy bezsprzecznie; wiem to i bez tych korespondencji.

Pozdrawiam serdecznie

PS. proszę zajrzeć do kartek z kalendarza txt, coś tam – oczywiście nie dla Pani, choć myśląc między innymi o Pani – skrobnąlem:-)

przyznam, że widzę to odwrotnie, co więcej widzę to nawet w tym wątku.

Rozwój państwa socjalnego skutkuje wyrodzeniem się pewnych postaw. Możemy je sobie nazwać wyuczoną bezradnością.

Dajcie nam, marudzą rozmaici. A to dajcie nam służbę zdrowia, tanie paliwo, cokolwiek. W końcu nawet dajcie nam referendum i dyskusję o sprawach ważnych. Obywatelsko ubezwłasnowolnieni zawsze są tacy sami: żądają świeżego pieczywa i drużyny piłkarskiej, która będzie w ich imieniu wygrywać.

- A weźcie sobie sami i zróbcie! – chciało by się powiedzieć. Ale to nie takie proste. Biurokracja jest przydatna, dopóki ma pieniądze na zaspakajanie kolejnych roszczeń ubezwłasnowolnionego społeczeństwa. Jak ma to robi. Cokolwiek. Tak jak ona potrafi: byle jak i bardzo drogo. Jednocześnie, mimochodem, zabijając resztki obywatelskości i samoodpowiedzialności.

Problem zaczyna się wtedy, gdy na państwo socjalne nie ma pieniędzy. Wtedy biurokracja zaczyna kombinować. Nie potrafi załatwić nic konkretnego, to sama stwarza problemy, a potem je rozwiązuje. W otoczeniu nic się nie zmienia, ale ogłasza się kolejne sukcesy. Sami sobie jesteśmy winni, że tak jest.

Obywatelskości nie buduje się od góry, tylko od dołu. Niech się referenda lokalne zaczną cieszyć zasłużoną frekfencją, to wtedy może uwierzę, że referenda krajowe mają sens.

Pozdrawiam

że widzimy ten problem dokladnie tak samo. A ostatnie zdanie Panskiego komentarza jest tak straszliwie prawdziwe, że az nierealne. Zreszta jest ono dowodem na tę kancerogenną symbiozę czlowieka z biurokracją.

A co do pieniędzy – jestem dziwnie pewien, że pieniądze na biurokrację zostną obcięte jako ostatnie. Przed ostatecznym zgaszeniem światla. Proszę spojrzeć na polski budżet na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Wszystkie kolejne rządy obiecuję zmiejszenie liczby urzedników i oszczędności w wydatkach na administrację (co w pewnych warunkach akurat nie uwaażam za calkiem sluszne). I co? Liczba urzedników wzrasta, jak nie w sl;użbie panstwowej to w samorządowej. A wydatki wcale nie slużą zwiększeniu efektywności (cokolwiek by to nie oznaczalo), a oplacaniu marnym kolejnych tabunów znajomych i przyjaciól królika, których żaden szanujacy się przedsiębiorca prywatny do firmy by nie przyjąl.

Jak najdzie mnie ochota na kolejny wpis gospodarczy, to opowiem Panu i Panstwu o kolejnym surrealistyczno-makabrycznym pomysle utrupienia polskiej przedsiębiorczości, i to w dziedzinie energetyki, która stoi na skraju przepaści.

Pozdrawiam serdecznie

faktycznie w tych kwestiach się zgadzamy.

Ja jednak mam skłoność do olewania biurokracji, jej pierwotnych i jej pochodnych. Staram się jak mogę i trochę mi się udaje.

Nudzą mnie, przy tym, marudzący, którzy wyciągają rękę po jałmużnę. Jałmużnę od tej biurokracji, którą żywią na codzień. Po mojemy, to wychodzi na to, że oni chcą być lepiej oszukani, bo za pomocą referendum.

I jeszcze dodam, że to co mnie przeraża ostatnimi laty, to symbioza biurokracji z tak zwanym trzecim sektorem (czy jak teraz se modnie nazywa struktury i organizacje pozarządowe). Bo ja sobie myślę, że jedyną drogą jest odbudowa samodzielności obywatelskiej (samorządności, zrzeszeń, spółdzielni i stach powiedzieć: korporacji).

Tego wszystkiego co najpierw ośmieszylli, a potem utrupili komuniści.

Już samo to, że dla wielu polityka, to się zaczyna na poziomie Państwa, a najlepiej na poziomie Unii, jest dowodem mizerii.

Niech najpierw zadbają, żeby dzieci w szkole były bezpieczne i żeby w parku okolicznym nie niszczono ławek. A potem niech sobie dyskutują o przyszłości świata.

Pozostaję w ukłonie

cytat w jezykach obcych, a szczególnie niemieckim zamieszczac, bo pora taka, że dzieci jeszcze nie spią. Więc posluże się tylko staropolskim amen , by potwierdzić sluszność Panskich slów. Tyle, że tych slusznych slów wypowiedziano w ostatnich latach od cholery i ciut ciut. I co? Dyskutujemy, czy robić referendum o Traktacie czy nie robić, zatwierdzić go ma Najjaśniejsza czy nie (a może Najjasniejszy, moge się mylić).

Zas te uklony to ja proponuje utrzymać tylko w wersji werbalnej, bo nie chcialbym mieć Pańskich korzonków na sumieniu.

Wyrazy rozliczne przesylam

ja to o referendach nie chcę za bardzo pisać, bo nie jestem obiektywny.

Ale tyle jest w nich woli ludu, co (tu strawestuję Lema) w portkach, które grawitacja powszechna ciągnie do dołu, a szelki trzymają na górze.

Pozdrawiam analogicznie

Szanowni Panowie: Lorenzo i Yayco,

Gdy czytam Wasze teksty biurokracja jawi mi się jako jakaś hydra, powstała niewiadomo skąd i napasiona niewiadomo czym. Coś chyba jednak spowodowało tak niesamowity jej rozrost? Może nie należy walczyć z biurokracją, a z jej źródłami?

Biurokracja to przecież tylko emanacja koncepcji działania państwa, to nadal tylko służebne narzędzie. Ostatnio wielokrotnie czytam, że biurokracja się wyrodziła, że już nie służy, a żąda, że staje się graczem na scenie politycznej. Ależ ktoś tej biurokracji daje jeść, ktoś jej potrzebuje w takiej formie w jakiej ona istnieje. Weźmy przykład pierwszy z brzegu – dopłaty dla rolników. Do obsługi tego działania powstała całkiem duża organizacja biurokratyczna. Widać tu ewidentnie przyczynę i skutek – gdy chcemy wstępować do organizacji państw, w której panują takie, a nie inne obyczaje i prawa to musimy jednocześnie widzieć i skutki, które za tym następują.

Pożywieniem biurokracji są przepisy, rozporządzenia, wymogi. A te z kolei wynikają z przyjętych praw. Gdy np. uznajemy, że podczas każdej sprzedaży samochodu konieczna jest zmiana numerów i dowodu rejestracyjnego to oznacza to powiększenie biurokracji – inaczej nie da się tego zrobić. I nie biurokracja jest tu winna tylko stanowione prawo.

Pozdrawiam miło
Tomasz Kornaszewski

Ależ Panie Lorenzo – ja wcale nie twierdzę, że biurokracja nie chce zawłaszczyć sobie przestrzeni publicznej i kreować ją na swą modłę.

Ja tylko twierdzę, że walka z biurokracją nic nie da, gdy nie zmieni się filozofii funkcjonowania obywatela w społeczeństwie, gdy jasno nie określi się roli państwa, gdy, wreszcie, nie odrzuci się kilkusetletniej praktyki traktowania obywatela jako jednostki ubezwłasnowolnionej i bezwzględnie poddanej państwu.

Gdy to ulegnie zmianie to możemy zacząć zmieniać prawo, co nie jest sprawą łatwą, aczkolwiek możliwą. Tak jak napisałem wcześniej ważna jest decyzja co obywatel ma oddać państwu (nie tylko w sensie materialnym) i co państwa ma prawo żądać od obywatela oraz czy obywatel jest ubezwłasnowolniony czy też odpowiada za swoje czyny. Gdy odpowiemy sobie na te pytania cała reszta dość jasno wynika z tej odpowiedzi.

Taki mały przykład – mieszkam w Wielkiej Brytanii, dwa lata temy chciałem się wybrać do Polski z rodzinką i powstało pytanie – co z opieką medyczną poza UK? Wiadomo, że istnieje coś takiego jak Europejska Karta Zdrowotna (nazwa z pamięci), która uprawnia do leczenia poza granicami kraju w którym się mieszka i pracuje. No i tu dochodzę do sedna – w Wielkiej Brytanii załatwienie to: wypełnienie wniosku drogą elektroniczną (strona internetowa), podanie adresu i numeru NI – 10 minut, poza godzinami pracy, bez wychodzenia z domu. Karty dostałem pocztą do domu po trzech dniach; ważne na najbliższe pięć lat. W tym roku załatwiałem takie same karty dla rodziców mieszkających w Polsce. Aby to zrobić – trzeba pobrać ze strony internetowej formularz, wydrukować (co gdy ktoś nie ma drukarki pod ręką), wypełnić, podpisać (w Polsce nic bez podpisu nie zaistnieje), dołączyć wymagane dokumenty (no przecież trzeba udowodnić że nie jest się oszustem) i wysłać na adres oddziału NFZ. I już po ponad tygodniu można cieszyć się kartami – ważnymi max miesiąc. Byłoby pięknie gdyby nie to, że należy wykonać potwierdzone kserokopie wymaganych dokumentów – notariusz (trzeba go znaleźć), opłata.
I tu możnaby powiedzieć – ta sama karta. ten sam wymóg, to samo prawo stojące za obowiązkiem, a jakże inne doświadczenia. Dlaczego?
Moim zdaniem odpowiedź jest prosta – w Polsce, głównie z powodu tradycji zaboru rosyjskiego i wpływu francuskiego, obywatel jest traktowany jako potencjalny przestępca i, aby uniemożliwić mu dokonanie przestępstwa, stawia się różne bariery biurokratyczne. W Wielkiej Brytanii – dokonam oszustwa, będę za to odpowiadał – dość słono. Ale dopiero jak to zrobię!

Takie są skutki podejścia prewencyjnego, a nie penalizacyjnego.

Pozdrowienia
Tomasz Kornaszewski