Ech, no to ja, jako osadzony w cywilizacji białego człowieka, wyrosłej na religii chrześcijańskiej, rzymskim prawie, greckiej filozofii i słowiańskim szaleństwie, zdecydowanie opowiadam się za życiem pełnym: pożadania, miłosci, upodobań, przekonań, pragnień i całej tej reszty. Taka jest moja droga. A że dla kogoś nie osiagnę wobec tego wolności? Trudno – przecież to nie mój problem.

Ja nie deprecjonuję roli Drogi, tylko uważam jej wagę za równoważną z Celem. I choć istnieje między nimi korelacja, to jednak Drogi się zmienia bez zmiany Celów, zmienia się Cele idąc tą samą Drogą... Może jednak nalezy traktować je osobno?