A ja już bym się znowu położył i odpoczął ;) Pozdrawiam,

referent

Spostrzeżenie, że etykietka na butelce może informować o jej zawartości, lecz z drugiej strony niekoniecznie musi, jest poglądem ciekawym. Moim skromnym zdaniem – również wartym powtarzania. Prawdopodbnie pojawią się gosy kwestionujące nowatorstwo lecz przypuszczam, że ryzyko to zostało przez Pana wkalkulowane w ogólny bilans. Chesteron odświerzający pod wieloma względami. Ciekaw jestem co poczną z tym fantem młodociani zwolennicy wyższości etykietek nad zawartością.
Pozdrawiam z kraju. Bo akurat jestem. Czy to przypadkiem nie Himilsbach powiedział do Maklakiewicza:” piękny jest ten nasz kraj z lotu ptaka?”. We wniebowziętych?

Ale jak Chesterton w błędzie był, kiedy on w ogóle nie był w błędzie. To poniekąd mądry człowiek, który przezornie przestrzega potomnych, nie wierząc, że tym razem bez demokracji będzie inaczej, niż zwykle bywało bez demokracji. A jednocześnie nie znam drugiej takiej zjadliwej krytyki współczesnego świata, jak chestertonowska. Pomijając cześć sofizmatów i niechęć do G.B. Showa, które jednak nie umniejszają dzieła, szczerą prawdę mówi Chesterton, szczerą. Można o niej co najmniej pogadać.

Odważnie eksploruje Pan nowe tereny! Witam na txt, w imieniu właścicieli, kogo tam jeszcze, w każdym razie tych, co powinni witać...

Mam nadzieję, że nie leciał Pan tym, prawda, lotem. Za to jakiś czas temu ja tam byłem! Poinformowałem moją referentową, zgodnie zresztą z prawdą, że nie jest dobrze na naszym odcinku, żeby usłyszeć, że jestem “głupi”, “żebym nie siał paniki”, “że nic takiego się nie stało”, “a poza tym my przecież lądowaliśmy dwa tygodnie temu”. Fakt, czas szybko leci, niemniej nie jestem przekonany. Tak, Himilsbach to był, jak pamiętam.

Chesterton jest jednak mocno “niepoprawny”. Etykietować go niezwykle trudno; co chwila zaskakuje. Pozdrawiam,

referent

mianowicie, bynajmniej na pewno, TXT nie jest po to aby na nim było co czytać.
Świat jest duży, bynajmniej.

Ja skłaniam się raczej ku tezie, że tu są ludzie, którzy potrafią czytać.
I się podzielić.
Między wierszami też.

ja to zawsze na poważnie, prawda. I jakże to, miałbym się Panu w paradę na Pana blogu, prawda, wcinać, z powitaniami Szanownego Gościa, prawda, którego zresztą linkuję u siebie, prawda, i tak dalej. Aż taki śmiały to ja nie jestem, choć wyglądam :-)

Tym niemniej miło mi bardzo, że Pan Telemach zawitał tu.

Pozdrawiam.

Na szczęście nie ma co czytać, poza Chestertonem. Inaczej musiałabym się zgodzić. I to w trzech wymiarach.

Jako Niezrównoważona, mogłabym się przyczepić do “przecinków”. Ale po co?
Większą przyjemność sprawia mi próba ogarnięcia “zdań”. Chestertona, ma się rozumieć.

Coś mnie jednak uwiera. Napisał Pan, że “każdy jest zdany tylko na siebie”.
Jak to się ma do chestertonowej opinii, że “wspólne cechy wszystkich ludzi są ważniejsze od wyjątkowych cech jakiegokolwiek pojedynczego człowieka”?

Tak się tylko zastanawiam, jak na Niezrównoważoną przystało.

Oraz pozdrawiam, czy cóś.

No, no – ładny, bardzo ładny wpis tym razem. Mnie to się już nie che tak pisać, bo mimo wszystko na ogół przygnębiają mnie komentarze – człowiek się napracuje, cytatów nazbiera, jakoś wszystko zgrabnie poukłada a potem takie “dobrze jest Chestertona czytac mimo, że troche był w błędzie” lub coś podobnego go spotyka…

Nieważne. Od siebie dodam dwa komentarze:

1) Demokracja, jak każdy ustrój polityczny – nie jest wolna od wad. Jedną z nich jest niewątpliwie jej totalitarny charakter – demokracja źle znosi obok siebie instytucje, których urządzenie nie odzwierciedla demokratycznego porządku Drugą – wobec braku jaiś przewodnich idei, które na codzień absorbowałyby jakoś myśl zwykłego człowieka – demokracja cierpi z powodu niejednoznaczności wyborczych wyników i związanego z tym chaosu, kiedy dajmy na to przewaga jednej partii nad drugą wynosi jakieś marne dwa procent. Dlatego demokracja jest podatna na manipulację – np. dobrze jest znaleźć sobie wroga publicznego, którego postać na tyle zaabsorbuje społeczną uwagę, że stanie się to osią wyborczego zróżnicowania. O takim “zarządzaniu społecznym strachem” dużo piszą Ziżek i Furedi… Niestety – skutkiem takiej strategii jest porzucenie racjonalnej argumentacji na rzecz tearalizacji i dramaturgii. Straszenie nie jest domeną rozumu… ale jest skuteczne.

2) Liberalizm, to jakaś niespełniona utopia. Nie znam miejsca na świecie, gdzie pozolono, żeby zaprowadzić tam ustrój w pełni liberalny. Zawsze znajdą się jakieś grupy wymagające specjalnej ochrony, jakieś dziedziny wymagające specjalnej kontroli państwa itd. W zasadzie – mamy taki albo inny socjalizm i małe, szczątkowe elementy wolnego rynku. Najlepsze, że jak już niby gdzieś jest ten wolny rynek… to w praktyce jest to najbardziej nieprzejrzyście kontrolowana dziedzina gospodarki (vide – amerykańskie finanse)

Coś mi jeszcze przyszło do pustego po przeczytaniu Pańskiego komentarza do Sergiusza z godz. 16:46. A właściwie po przeczytaniu tego fragmentu:

Są mistrzowie i miszczowie. Chyba.
Gdyby tak jednak zaprzestać całkowicie czytania “między wierszami” to sprawozdania z entego-plenum z entego-zjazdu PZPR byłyby równie niewinne, jak poezja Adasia Asnyka. Na przykład.

O czym to ja chciałam…?
Zapomniałam. Na szczęście.
:)

Będzie Pan łaskaw podzielić się z nami tą historią o “wiadomym księdzu”? Nie było mi dane się z nią zapoznać a chętnie uzupełnię lukę w wykształceniu.

A Chesterton zasłynął niezłym bonmotem:

Sofizmat nie przestaje być sofizmatem tylko przez to, że staje się modny.

Pozdrawiam,
ZS

Artur,

nie jestem szczególnym znawcą Chestertona, raczej amatorem czytającym jego książki. Przyznam się więc łatwo, że czegoś nie znam albo nie rozumiem. Muszę tylko mieć konkret. Poza tym lubię, a widzę, że Ty również, jego powieści i opowiadania; księdza Browna też ;)

Ortodoksja to było dopowiedzenie po wydaniu Heretyków. Z tego co się orientuję, Chesterton chciał tam pokazać, że nie tylko widzi bełkot i luki argumentacyjne swoich oponentów, ale że ma względnie spójną propozycję “w zamian”. Domyślam się też, że Chesterton widział możliwość zbudowania civitas Dei w ramach liberalnej demokracji, w swojej, że tak powiem, wersji (demokracji). Tak się składa, że ta jego wersja jest mniej więcej styczna z tym, co ja widzę dobrego w praktycznym wymiarze tego pojęcia.

Spenglera znam słabo, ale Konecznego już lepiej niż słabo. Myślę, że Panowie (Chesterton i Koneczny) by się dogadali. Chyba że masz coś konkretnego na myśli, pisząc że Koneczny falsyfikuje twierdzenia Chestertona (o demokracji i liberalizmie). Które i co?

Niedawno został wszczęty proces beatyfikacyjny Chestertona. Ciekawe jak by on sam do tego podszedł? Spodziewam się, że wydałby jakiś paszkiwil przeciwko sobie.

Muszę się chwilę zastanowić dlaczego straciłem serce do S24. Bo nieco straciłem, nie przeczę, choć wydaje mi się, że z innych powodów niż Pan. Jeśli sam się przekonam, że warto o tym pisać (to jest główny problem), wrócę do tematu. W żadnym razie nie chcę zbywać, ale to temat tak popularny, że zdewaluował się do poziomu sprawozdania z zawodów żużlowych w tabloidach. Jakby nie było, mawiają że jestem równie niedobry co Nicpoń, albo przynajmniej prawie jak ;)

PS. Szacowna rekomendacja (Chestertona). Cóż powiedzieć.

z rozwinięcia tematu S24. Po cóż się niepotrzebnie denerwować na początku tygodnia. To było pytanie tak retoryczne, że postanowiłem zrezygnować ze znaku zapytania, nieprawdaż. Pańskich prób porównywania się do Nicponia nie skomentuję. Nie wiem czy to niewinna zaczepka czy intelektualna kokieteria. Brak tej wiedzy czyni mnie bezradnym. Z Panem Nicponiem dyskutować się nie odważam. Po zapoznaniu się z jego tekstem dotyczącym eutanazji (a dokładniej jego poglądów na temat poglądów przypisywanych przezeń zwolennikom tejże), musiałem z przykrością stwierdzić, że najwyraźniej nie posiadam intelektualnego oręża i zrejterowałem permanentnie.

O Chesteronie też już nie będę bo wewnętrzny niepokój nie pozwala mi mnożyć komentarzy nad potrzeby. Niemniej pozdrawiam serdecznie i dziękuję za umysłowy pokarm.
Ukłony
T.

Dziękuję i potraktuję to jako zachętę do lektury :-)