Dawno nic nie pisałem w salonie – aż głupio, :-)))

Ale dziś wróciwszy z Mszy św. niedzielnej, poczuwszy się pokrzepionym siadam i piszę.

A tym co mnie pokrzepia to kwestia nadziei połączonej z wiarą. Otóż często zdarza się doświadczać cudów: niespodziewanych zbiegów okoliczności których trudno byłoby przewidzieć i wymyślić, np. awaria samochodu 60 km poza domem ale za to 200 m od warsztatu samochodowego…. , czy też inne przypadki których nie chcę wymieniać bo za długi post by był.

Tak sobie myślę, że człowiek wiary i nadziei to ten kto jak Piotr próbuje chodzić po jeziorze za Jezusem = w trudnych chwilach swojego zycia nie wpada w panikę lecz patrzy na Tego który wszystko może… Piotr co prawda w panikę wpadł gdy spojrzał pod nogi – wtedy zaczął tonąć. Gdy patrzył na MIstrza kroczył pewnie po falach,

Podobnie jest ze mną, Gdy patrzę na swoje możliwości oblatuje mnie strach i przygnębienie. Gdy zaś sobie uprzytomnię to co mogę w Jezusie -> tzn. to, że On może nieskończenie wiele – zaczynam odzyskiwać spokój i pewność.

Ale właśnie by czerpać z tego nieskończenie wiele trza mieć nadzieję = wierzyć w Bożą wszechmoc i opatrzność. Wtedy otwiera się przestrzeń do Jego działania. Gdyż On działa wg mojej wiary….. .

Staje mi się to w “co” i “jak” wierzę.... .

Piotr miał wiarę i chodził po jeziorze. Spojrzał pod nogi i pomyślął wg siebie zaczął tonąć... . To trochę przypomina jazdę samochodem: ghdy patrzę cztery samochody przed siebie jadę pewniej niż wtedy gdy patrzę tylko na odległość jednego samochodu do przodu…. . Ważna jest perspektywa.

Więc patrząc w przód “w oczy tego tygodnia” będę dawał z siebie tyle ile potrzeba oraz spodziewał się najlepszego. A jeśli najlepsze się nie zdaży nie wpadnę w panikę bo staje się tak wg tego jak wierzę.... .

Nadzieja nie zawodzi. Jest jak kotwica i nieustanna modlitwa do Boga.. .