o Michale to i ja z daleka pamiętam, dziwne, bo gościa znałem tylko ze zdjęć, ale patrząc na tez zdjęcia widać było, że urok ma i osobowość.

Co do dziadków, zabawne to jest, że od zawsze mama mi mówi, że ja jestem i z wyglądu i z charakteru podobny do jej ojca a swojego dziadka, któego nie znałem, umarł jeszcze zanim ja się urodziłem.

Zresztą nie tylko mama opowiadała, że podobny do niego jestem.

Choć ja w to nie wierzę, bo gość był podobno i mądry i dobry i z poczuciem humoru i optymistycznie do żcyia nastawiony.

Strasznie dawno umarł, za wcześnie, chory był, babcia go przeżyła o 27 lat, żyła do maja 2007, w sumie jedyna bliska mi osoba, która odeszła, inne, których groby odwiedzam , to albo ich nie znam albo nie miałem jakiejś więzi z nimi.

A babcia?

Pisałem o niej w tekście po jej śmierci.

Brakuje mi jej, zawsze ją lubiłem, choć osobą była dziwną i trudną, ale charakter to ona miała.
I upór.
I siłę woli.
I mądrość, taką, nie książkową, życiową.

No i niemiecki lubiła:), chyba tylko to po niej mam, he, he…

Czy dziwne, czy nie to ważne, żeby pamiętać. Dobrze, że pamiętasz.

Z dziadkiem masz podobnie do mnie. Umarł jak miałam trzy lata więc nie mam szans go pamiętać. Babcia trzy lata później…
Jej śmierć była pierwszym moim doświadczeniem związanym z umieraniem.
Moja mama uznała, że jestem za mała by uczestniczyć w pogrzebie więc któregoś dnia po prostu zapytałam gdzie jest babcia. To pamiętam doskonale, pierwszy raz usłyszałam słowo umrzeć i właściwie nie musiałam wiedzieć co ono znaczy, bo było takie straszne, że nie mogło znaczyć nic przyjemnego.

Ale zobacz, ujawniają się w nas Ich cechy, upodobania, gesty, miny… jak rodzaj wspólnoty, jedynej w swoim rodzaju. To jest fajne.
Nie znasz ludzi, a jesteś ich częścią.

Z dziadka to zdaje się niezłe ziółko było. :)

Jak to dobrze, że skoro już jedni muszą odchodzić zanim zdążymy ich poznać, to zostają inni pozwalający się do nich zbliżyć. Opowiadają, malują tych ludzi.

Jeśli znamy trochę choć tych co przed nami, łatwiej możemy zrozumieć siebie.
Każda rodzina ma przecież swoją opowieść.

Pozdrowienia.

Akuratny? Mam nadzieję, że to nie jest zarzut?

Pozdrowienia.

Dziadkowanie ma swoje przywileje. Jak patrzę na zasadniczego – jak mówi moja żona – dziadka a tracącego rozum przy wnukach i wnuczce to widzę owo “ziółko” w praktyce.

Chyba wnuki “ziółko” potrafią wyłuskać z dziadka skutecznie. Więc może owo “ziółkowanie”, to pewnie po części Twoja zasługa. :-)))

Pozdrawiam.

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Tak sądziłam, że Ci brakowało, bo jak wiadomo ja słyszę głosy i Twój usłyszałam.

A światło jest potrzebne.

Masz rację, że nie warto.
Myślę, że jeśli do nich wracamy i się przywiązujemy to robimy to dla siebie i często z powodu głębokiej potrzeby posiadania jakiegoś miejsca. Czy to w ogóle ma sens?

Ludzie? Boję się, że to może być podobnie…

Pozdrowienia. Odważny, osobisty tekst ;) Dobrze, że nie ma Pani wrednych wrogów, bo pewnie by się potem znęcali ;) Jeszcze raz pozdrawiam,

referent

——————————
r e f e r a t | Pátio 35