Z przyjemnością, etc. :)

Spektaklu nie oglądałam, więc się nie wypowiem.

Zastanowiły mnie jednakże słowa pana Lupy. Te o oderwaniu losu, historii indywidualnego człowieka od jego osobowości.
No, przepraszam – to bzdura.
Zresztą facet sam sobie później zaprzecza gadając, że: “Osobowość [...] to również mit, jaki wybucha czasem wśród innych”.
Ciekawe, jak ta “osobowość” ludzka, oderwana od własnego losu i historii jest w stanie tę historię, los i mit zbudować?

Czepiam się, wiem. :)

A MM? Piękna i wrażliwa kobieta, która stała się “narzędziem” w wielu łapach.
Najlepsza była w “Skłóconych z życiem”. Wtedy pokazała, że jest aktorką. IMO.

Uściski.

Skoro pan Lupa tak powiedział, to musi być prawdziwe.

Setkom psychologów tworzących różne koncepcje rozwoju osobowości, jej opisu, przyczyn zaburzeń i metod pomocy się pomylało. Pomylali się mianowicie w jednej kwestii – wszyscy jak jeden twierdzą, że osobowość pozostaje w ścisłym związku (właściwie w sprzężeniu zwrotnym) z “losem, historią czy mitem” każdego człowieka.
Pomylali się ci od behawiorystyki, od struktury, dynamizmu i czort wie jeszcze czego. A Costa i McCroe to już całkiem sfiksowali.

Jak dobrze, że jest wśród nas pan Lupa. :)

Trzym się.

Gdzie nie poleziesz, stajesz na uszach, żeby mi dokopać.
Otrzymałeś wytyczne, czy sam na to wpadłeś? :)
Wydaje Ci się zapewne, że jesteś oryginalny.
Niestety, tylko Ci się wydaje.
Bo tak na dobrą sprawę, wypisując to, co wypisujesz po różnych blogach świadczy nie o Twojej oryginalności, lecz o bezdennej ignorancji w wielu tematach. A ta (ignorancja) gorsza jest od pospolitej głupoty.
Ale też ma swój urok. :)

Jak to mawia Yassa: “Papatki”.

To, co napisałam to moja interpretacja słów i Lupy, i Warhola, ale też coś w sama wierzę, bo mogę to obserwować. Z tego wynikają moje wnioski.

Teorie teoriami, człowiek często wymyka się teoriom.
Oczywistym jest, że los, historia i doświadczenia każdego wpływają na nasze zachowania i wybory, na obraz siebie i świata.
A kiedy przekroczymy niewidzialny punkt krytyczny zaczynamy uciekać od siebie, mając nadzieję, że to nas ocali.
Najczęściej wcale nie ocala, ale niszczy. Powrót do siebie staje się morderczą niemal drogą.

To, co zobaczyłam w przedstawieniu Marylin to właśnie tę jej walkę o dokopanie się do siebie prawdziwej, o uzyskanie odpowiedzi na pytanie kim jestem? jaka jestem?
Zobacz, że sama historia Marylin Monroe niewiele w tej sprawie wyjaśnia.

Możemy znać historię człowieka i nic o nim nie wiedzieć.
Możemy znać swoją własną i zupełnie nic nie wiedzieć o sobie.

Pozdrowienia.

Wszystko, co napisałaś to prawda lub prawie prawda. Bo z uporem maniaka broniąc wypowiedzi Lupy pomijasz ludzką osobowość.
Gdyby Norma Jean Baker nie była człowiekiem o osobowości Normy Jean Baker nigdy nie stałaby się MM. Jej osobowość, ona, dokonała w pewnym momencie jakiegoś wyboru, który potem zaważył na całym jej późniejszym “losie, historii i micie”.
Z drugiej strony osobowość Normy Jean Baker podlegała wpływom środowiska i zmieniała się, czy jej się to podobało czy nie.

Owszem, mogła pózniej od tego uciekać i uciekała. Tylko co to zmienia?

Jej osobowość oddziaływała na zewnątrz i jednocześnie podlegała przemianom (również tym niechcianym, z którymi nie potrafiła sobie poradzić) na skutek oddziaływania środowiska zewnętrznego.

Los, historia, mit MM nie zacząłby się stwarzać gdyby NJB miała inną osobowość.

Najbardziej prostacka definicja osobowości to całokształt konstrukcji psychicznej człowieka.
Nawet przy niej, tej definicji, Lupa tylko psychologizuje. A to dość daleko od psychologii.

ma w tym wypadku oczywistą rację i oczywistą słuszność.
Ale proszę nie mieszać w to wodza Apaczów, bo jego reżyserzy (nawet i najlepsi) zza Wielkiej Wody nic nie obchodzą.

Howgh!

Nie pomijam osobowości, tak bym tego nie ujęła. Może się nie przywiązuję do pojęcia, to tak. Mam taką skłonność do nie przywiązywania się do pojęć, zwłaszcza psychologicznych.

Bronię wypowiedzi Lupy w tej warstwie, która dotyczy możliwości obserwowania człowieka, po prostu obserwowania w miejsce opowiadania o nim .

Nie historie, lecz sytuacje, w których osobowość staje się widzialna… to mi się szczególnie podoba. To nie jest zaprzeczenie istnienia osobowości, jakiegoś odrywania jej lecz, w moim rozumieniu, inne rozłożenie akcentów.

Mając wybór obserwować, czy opowiadać, opisywać Lupa wybiera tym razem obserwację. Zupełnie tego nie widzę jako aspiracji do bycia psychologiem.

Norma Baker i Marylin Monroe, ta sama osoba, a jak na to spojrzeć znając jej historię, to są jak dwa zbiory o jakiejś tam części wspólnej. Nie wiem na ile ta część wspólna jest duża, na ile mała. Wydaje się, że raczej mała, bo zmieniło się niemal wszystko od zewnętrzności zaczynając.

Dokonała wyborów jako Norma Baker, ale kto zapłacił cenę za te wybory?
Norma czy Marylin?

Bronisz – nie bronisz.
Pomijasz – nie pomijasz.
Wierzysz – nie wierzysz.
Itd.
OK.
Nie chce mi się dalej tego ciągnąć.
Lupa nie jest tego warty.

Dość zaskakujące zakończenie rozmowy…

Telegraficzne skróty potrafią, mówiąc delikatnie, nie tak całkiem oddać sens wymiany zdań. Twoją z Grzesiem czytałam.
Nie wiem jak to się ma do rozmowy tutaj.

Dobrej nocy.

P.S. Pocztę dostałam, dziękuję.

Teatr Dramatyczny w Warszawie zaprasza.

Każdy spektakl jest inny, nie da się dwa razy obejrzeć tego samego i nawet patrząc na to samo, widzi się różne rzeczy.
Mistrzostwo, po prostu mistrzostwo teatru.