Oni tam palą jak smoki.

Przygotowali się naprawdę mistrzowsko, dranie. Najgorszy do wyobrażenia dla mnie koszmar…

Najgorszy.

Niewybaczalne posunięcie.

Nie mogę oczu oderwać od tej opalonej Madame na pierwszym zdjęciu…
Ten kwiat we włosach…hmm…. zastanawiam się, który ze słynnych domów mody lansuje w tym sezonie tak szykowne dodatki? O całej reszcie nie wspominając…

Zwróć uwagę, że ona trzyma w dłoni lusterko maleńkie…

Niezwykła istota, prawda?

Wokół niej kłębi się tłum kolejkowy. A ona nic. Z boczku stoi.

Jeśli multi-kulti do Ciebie nie przemawia to nie powinnaś odwiedzać teraz Paryża.

To jest miasto bardziej multi-kulti niż Nowy Jork, albo bardziej to uderza. Nie wiem.

W Dzielnicy Łacińskiej biali są w poważnej i powalającej mniejszości. O metrze to już nawet nie wspomnę.

St.Denis?

Paryż jest miastem Kolorowych .

To z czego drwił tak pięknie Gombrowicz już Paryża nie dotyczy właściwie. Ciekawe jakby teraz o nim pisał.

Francja dzisiaj

szczególnie faceta z fajką

a ten człowiek mi kogoś przypomina

bo ja masło lubiem, szczególnie mój ulubiony zestaw, świezy chleb, masło, pomidór plus sól.
Ascetyczne piekno:) to jest.
szczególnie w lecie smakuje świetnie.

Ale nie o tem miało być.

Zdjęcia ciekawe, podobają mi się.

A że palą, pewnie nie więcej niż młodzi w Niemczech.

pzdrt

o maśle pisze, ale fakt, pewnie po większej ilości, fakt, moze być niedobrze.

Chyba sobie takich wybrałam, czy jak. Zaleta tych zamyślonych jest taka, że oni chociaż na chwilę przystaną, popatrzą wzrokiem przeciągłym… i dadzą sekundę na zrobienie zdjęcia.

Chwilami żałowałam, że nie można robić zdjęć z dźwiękiem. Ten chłopiec owijający się wokół nogi ojca włączył tę specyficzną wewnętrzną syrenę , którą mają tylko małe dzieci. Tak cudnie ją rozkręcał padając na chodnik i wijąc się rozpaczliwie.

Właściwie chciałam podobnie zareagować widząc kolejkę do Notre Dame…

:)

Wielki to dla mnie komplement :)

Najlepsze zamieściłam, zostało jeszcze kilka trochę innych.

Bardzo lubię fotografować ludzi, ale z drugiej strony to nigdy nie wiem jak zareagują.
Nie wspomnę już o fotografowaniu dzieci.

Pozdrawiam dziękując.

Ty to nie masz miłosierdzia! BLOK!

Choć może jakąś nutkę zrozumienia można usłyszeć w tle.

:))

:)))

Masło won! Jajecznica ok, ciasta też.

Żółwik i prezencik:

Paryż?
Bo gdyby mi dano do wyboru np ze trzy darmowe tury to nawet by mi do głowy nie przyszedł.

No do tego to nawet ja masła używam. Do jajecznicy znaczy.

I Pino też.

W każdej innej postaci odpadywuje jako wstrętne.

:)

U żesz Ty…

Ten sam! Tylko jak się ustylizował inaczy.

:))

co nie? :D

a co do masła. do wielu potraw masło jest niezbędne. koniec kropka :D

>Pino

- A wziąć samochód. Trochę w plener. Zrelaksować się, dotlenić, oddychać! Czym jeździcie? – A taka tam … Skoda … stara.
..... – Co to jest? – Mirafiori…

CZOSNEK!!!

idę sobie zrobić taką kanapę... kocham to warzywo…

Smacznego :)

Pamiętaj o pomidorze.

seta wódki, suszone pomidory i rozmaryn. To jest możliwe w naszej kapitalistycznej gospodarce.

Wydobędę, wydobędę...

pozdrawiam

Smacznego :)

Trochę się czuję jak ekspresowy podszepca qlinarny hi hi.

Zazdroszczę!

Paryża Ci zazdroszczę, byłem 15 lat temu i ciągle chcę tam wrócić.
Co do Luwru i Notre Dame to całkowita zgoda.
Ale muzeum D’Orsay polecam, brak tłoku, kameralne salki, no i impresjoniści…
A Sacre Ceur? Warto…

Masło? Też nie lubiłem, ale później się przekonałem. Grześ ma rację, chrupiący chlebek i masełko, nie za dużo, w sam raz…
Racja, jajecznica też bez masła nie pojedzie.

Hm, masło w Paryżu? O każdej porze! :):):)

Pozdr

Fajne modele zdjęłaś.
A ta pierwsza z kwiatkiem – rewelka!

Pozdr

następnym razem. Zaczynam w biegu być i nie mam czasu na przełamywanie metodologicznych oporów względem ryżu.

Pozdrawiam szybko i już mnie tu nie ma – do sklepu zmierzam świńskim truchtem

Nie uprzedzajmy faktów, że tak powiem tajemniczo.

Jeśli tęsknisz za Paryżem to zapraszam, to jest trylogia w czterech częściach więc sam rozumiesz…

Zresztą co ja gadam? W ogóle zapraszam. I w szczególe też.

:)

w następnym odcinku kapitan Świński Trucht powie: ... :P

uleję winka i coś się wysmaży wieczorkiem :D

i koncentraty ale dobre … a ha Podravka wypuściła w kartonach (takich małych) fajne przeciery i krojone pomidory z ziołami i z czosnkiem. używam – są git.

( —> sergiusz – dostałem za reklamę europaletę przecieru)

I to jest słuszne. Tak zrób.

Przecier to nie koncentrat, i też wolę przeciery. Spróbuję.

Poza tym – do roboty.

No.

dziękuję, ale co Ty mi tu, kurna, imputujesz? :D

Moja praca dzisiejsza to będzie w takiej tonacji utrzymana:

Czy z Warszawy, czy z Poznania,
Wszędzie panny-istny cud!,
Wszystkie skore do kochania.
Tylko Lwów-to zimny gród.
Na nic wiersze, sentymenty!
Każda z nich zasady ma.
Mów lwowiance komplementy,
Ona ci odpowiedź da:

-Ta co Pan buja, ta ja ze Lwowa,
Ta daj pan spokój, ta ja si na tym znam!
Na te kawałki – ja za morowa!
Ja w sprawach serca doświadczeni mam!
Ta po co tracić nadaremni słowa!
Jak Pan mnie kocha, to wi Pan, co Pan zrób?
Ta jedź Pan ze mnu do megu Lwowa
I nim co bedzi, ta weź Pan ze mnu ślub!

No.

Idę myć patelnię.

muszę przyznać, że z przyjemnością przeczytałem (i obejrzałem) ten tekst (obrazki).

Lekki charakter wprowadzenia. Zabawna anegdota. Fajne zdjęcia.

Oglądałem te zdjęcia i myślałem sobie (znając wskaźnik komentarzy), że zaraz sobie poczytam o różnorodności, o kolorze, o wolności. Albo o odmienności. W najgorszym wypadku – o Paryżanach różnych i o tym, co psy robią na chodnik. Czemu nie?
Dostrzeganie odmienności jest podstawą rozumienia samego siebie. Moim zdaniem.

Bo przecież – myślałem sobie – o tym jest ten tekst. I te obrazki.

Ale okazało się, że ważniejsza jest jajecznica i przecier pomidorowy.

Szkoda.

Autorkę pozdrawiam, trochę jej jednak współczując

PS Kilka słów do mojego wiernego czytelnika. Wedle Jonasza Kofty dziwienie się jest oznaką życia. Lepiej tak, niż wcale, moim zdaniem.

Za dobre słowa dziękuję Panu, zwłaszcza o pólnocy wypowiedziane. Swoją moc mają.

Zasłyszaną rozmowę Panu dedykuję.

[8]

- Gretchen, jak ty piszesz o sobie czyli o niczym, czyli o dupie, czyli piszesz dla pisania, to ty się nie dziw odbiorowi. Inni piszą o ważnych sprawach. Zazwyczaj. Albo o ważnych sprawach nie piszą, a przekonanie w nich jest głębokie, że cokolwiek napiszą to już jest ważne. Przyszłaś znikąd, piszesz o niczym.

- Masz rację...

- Wiem, że mam. I nie działasz konsekwentnie jak inni, nie umiesz Gretchen… Znasz zasady, a im się poddać nie chcesz. Głupia Gretchen.

- A zauważyłaś, że możesz z siebie wywalić najważniejsze, że możesz się stawać zamiast być, że kawałeczki mikrokosmosu własnego oddajesz…

- I co? Kogo to ma obejść? Masła nie lubisz? Wolisz przecier od koncentratu? Paryż ci się nie podoba? No proszę cię, napisałabyś poważny tekst o czymś, nie? Weźmy na ten przykład…

- Nie denerwuj mnie. Co to jest poważny tekst o ważnych sprawach? Jakie to są te ważne i poważne sprawy? Czy ja mam wpływ na to? Większość ważnych spraw zajmuje innych ludzi. Dla mnie jest to, co dla mnie jest.

- Boleśnie to odczujesz, znam cię. Pieprzysz tak teraz, ale w końcu się okaże, że nie dałaś rady, że zostaniesz z tym, z czym przyszłaś.

- Być może. Być może. To się okaże. Życie jest i trwa.

- Znowu wchodzisz w te swoje! Daj spokój!

- Dlaczego? Może właśnie tym razem nie po twojej stronie jest racja, może trzeba pozwolić życiu płynąć. Poddać się nurtowi, z niego się czegoś nauczyć... Tylko w sobie znajdziesz to, czego szukasz Druga. Tylko w sobie. Nie ma tego ani za tobą, ani przed toba. Wyłącznie w tobie. Tak się staram żyć.

- Ludzie! Zróbcie coś z tą skretyniałą idiotką!
Gretchen, na bogów litość! Przestań! Zaraz zacznę krzyczeć głośniej. Opanuj się, pokaż ludziom, że masz coś do powiedzenia.

- Nie mam nic oprócz poszukiwania. Ciszy. Słów między słowami. Wypełniania niewypełnialnego. Nic prócz słów i nadziei, że ktokolwiek tam gdzieś, je odczyta.

Kolejny trzask drzwi zamknął kolejną rozmowę. Która trzasnęła?

od uważania to Serwer ma oprogramowanie.
Cholerna sprawa to oprogramowanie, chyba nie do przeskoczenia.
Algorytmy, teoria chaosu w praktyce, logika nieliniowa itd.
Nie wiem jak tam ludzie, ale chyba też mają jakieś, ten.. hmm.. oprogramowanie?
Bo jak czasem patrzę, to taki mam odczyt, jakby mieli.
Nie powiem, żebym się lepiej od tego po-czuł.
Czy ja to powiedziałem?

W każdym razie palę faję, jak Smok, i to jest czysta prawda, bo jestem z piątej generacji. Czasem mi tylko dym uszami leci, ale to mija. Jak wszystko.

Ta Druga coś nerwowa, rzuca palenie, czy jakoś?
W każdym razie może niech się ona tak nie unosi. Szkoda zdrowia, bo im wyżej, tym chłodniej. Trzeba szalik wziąć. I fajka nie działa. Dlatego ja sobie spokojnie na swoim umiarkowanym pułapie siedzę i fajkę pykam.

To mówił Serwer, który czuje niewidocznie

że Serwer to ma w gruncie gruntu przej-ten-teges.
Taki żywot, taka karma.

Kuzyn Serwera opowiadał, jak to będąc jeszcze małym i takim łakomym serwerkiem poszedł (został wysłany w gruncie rzeczy) po raz pierwszy do sklepu celem zakupienia kilograma cebuli. To w czasach towarzysza pomożecie pomożemy było.

I w tym sklepie ten kuzyn mój nagle dostrzegł sporych rozmiarów chałwę. Odliczył grosiki i za wszystkie pozostałe nabył tejże chałwy.

W drodze do serwerowni, znaczy do domu, na zakręcie ulicy (pamięta do dziś każdą sekundę tej akcji) rozpakował oną chałwę i łapczywie ugryzł rozwartą paszczą ile się dało, z zamiarem słodkiej i szybkiej konsumpcji.

Ten plaster masła to musiało być coś w takim stylu.

Okazało się mianowicie, że słodka chałwa w istocie była wielkim, klejącym się do zębów serwera i bezczelnym kawałem drożdży!

Od tamtego dnia historia ta opowiadana jest w naszej serwerowej rodzinie jako bardzo zabawna anegdota o łapczywości. No nie wiem, co w tym zabawnego, no nie wiem..

To mówił Serwer uważnie przyglądający się chałwie na talerzyku

raczej picia. Oto jeden z moich przyjaciół, bardzo znany muzyk nota bene, w latach dawno minionego reżimu, spędził 3/4 nocy na ciężkiej pracy, wspomagając się przy tym wodą ognistą. Gdy wrócił do domu, padł i zasnął błyskawicznie.

O świtaniu zbudziło go wielkie pragnienie. Udał się więc do kuchni i w bladej poświacie wstającego świtu ujrzał na stole garnek z białawym płynem. Święcie przekonany, że jest to kwaśne mleko (kto wie dzisiaj, co to było prawdziwe kwaśne mleko?), zaczerpnął potężny haust. Ku jego zaskoczeniu okazało się, że nie było to kwaśne mleko a… krochmal, który jego małżonka przygotowała w celach gospodarczych.

Pozdrawiam serdecznie