Pytanie o to, kto tu zwariował ja czy inni, jest bez cienia wątpliwości w pierwszej piątce najczęściej przeze mnie stawianych. Nieskromnie powiem, że nie brakuje mi pokory i należytego oglądu własnych ułomności więc jestem skłonna, w większości przypadków wziąć szaleństwo na siebie.
Domyślam się, że doczytawszy do tego miejsca czytelnik twierdząco i wspierająco kiwa głową… To kiwanie mnie nie dziwi – sama tak często kiwam patrząc na siebie.

Zdarza się jednak, że choćbym i chciała, a w końcu co mi szkodzi, nijak naprawdę nijak nie mogę wziąć tego na siebie.

Od czasu kiedy moja sąsiadka zaczęła narażać swoje kuchenne okno na poważne uszkodzenia sprawy poszły dalej zwiększając swój zasięg terytorialny. Zaczęłam obserwować.

By oddać sąsiadce należne jej miejsce zacznę od niej. Niech ma kobieta. Ważna jest i blisko.

Po tym jak skonstatowała błyskotliwie, że nie może mieszkać w swoim mieszkaniu ponieważ ja mieszkam w swoim, sąsiadka szuka kolejnych potwierdzeń.
Nie ma w tym nic zaskakującego, naukowcy z dalekiego kraju już dawno udowodnili, że jak się przywiążemy do jakiejś myśli to potem szukamy kolejnych pozytywnie ją weryfikujących argumentów.
I znajdujemy.
Umacnia się ona ta myśl od tego i nabiera kolorów. W sprzyjających warunkach myśl może być całkiem solidną bazą do skonstruowania teorii.

I proszę:

argument pozytywnie weryfikujący nr 1 : sąsiedzi palą

argument pozytywnie weryfikujący nr 2 : raz na pół roku sąsiedzi zapraszają gości (nie wiadomo czy nie zaczną robić tego częściej). Goście sąsiadów siedzą do późnej nocy lub też do wczesnego poranka i rozmawiają. W kuchni. Trzeba wstać i przez okno się rozedrzeć, że mają iść do innego pomieszczenia. Uciążliwość niepotrzebna.

argument pozytywnie weryfikujący nr 3 : sąsiedzi mają psa. Pies szczeka. Uciążliwość niepotrzebna.

Prawda, że słowo pozytywnie ma tu diabelsko paradoksalne znaczenie?

No, ale cóż z tego skoro mieszkać się nie da?

Od siebie dodam, znaczy we własnym imieniu, że wewnętrzna szarpanina sąsiadki przybiera coraz to bardziej widowiskowe formy. Trzaskanie oknem to zamierzchła przeszłość.

Wydaje się też, że w ostatnim czasie już nie dym jest problemem lecz pies. Pies i jego szczekanie. By temu przeciwdziałać sąsiadka maksymalnie zgłaśnia radio, wali w ścianę, wiesza kartki na moich drzwiach.
W dwóch kopiach zrobione one były. Ładnie w edytorze tekstu napisane, nie tam że jakieś mazy odręczne.
Jedna kopia została nabita na taki mały gwoździk, który nie wiem po co ktoś kiedyś wbił, a druga włożona metodą tradycyjną między skrzydła drzwi.
Szło o to, żeby pies przestał łamać regulamin wspólnoty mieszkańców.

Ostatnio też pani wyła przez okno.

Normalnie wyła, udając psa.

Zachęcona postanowiłam sprawdzić jak to jest u innych.

Bo tera to modnie jest i słusznie, i nadzwyczaj niesamowicie być we wspólnocie mieszkańców. To jest lepiej, bo przecież ma się ten… no… wpływ się ma. I kontrolę też się ma. I we w ogóle.

Wyruszyłam z ciekawością badawczą do członków innych wspólnot. Wyniki są niezwykłe.

W bratniej wspólnocie ulokowanej w pięknej i eleganckiej dzielnicy Ursynów też wielu mieszkać nie jest w stanie.

Jednej pani z parteru przeszkadza, że pan na czwartym piętrze włączył odkurzacz. Normalnie włączył – nie nad ranem. Fakt, że nie widziałam tego odkurzacza, bo może to jest jakiś taki przemysłowy do sprzątania w wielkich sklepach? W każdym razie pani przeszkadza.

Tej samej pani przeszkadza, że ten sam pan trzyma samochód w garażu, a szczególnie jest uciążliwe, że on ten samochód uruchamia.
Jak ma garaż to po co uruchamia?
Nie może wypychać go na luzie i uruchamiać na zewnątrz?
Przyszła ta pani do tego pana znowu i każe mu samochód ściszyć.

Tam jest z samochodami problem głębszej natury. One są tam non grata. I te mieszkańców, i te gości.

Konsekwentnie prowadzona akcja przeciw zaowocowała ustawieniem słupków wzdłuż wszystkich wewnętrznych chodników. Gdzieniegdzie są też rozmieszczone skomplikowane konstrukcje słupkowo-łańcuchowe.

O, na ten przykład. Mieszkańcy jednego budynku ustawili taką konstrukcję ponieważ od tej strony to oni mają ogródki, a tamci mają garaż. I lament, że przebywanie na łonie zakłócają im spaliny czy coś tam. Ale oczywiście ci od ogródków też mają garaże, lecz z innej zgoła strony. Czemu sobie nie zagrodzą, nie wiem.

Kilka lat temu kiedy walka jeszcze nie zakończyła się powodzeniem i nie było aż tylu słupków, zapewne z braku piniędzy, ochrona miała takie wielgachne kartki i wiadro z klejem. Jak jakiś wredniuch się zaparkował to ciach! Klej na całą przednią szybę i wielgachna kartka!

Zdaje się, że w większą ilość słupków trzeba było zainwestować, bo znalazł się jeden walnięty co poszedł z tym do sądu. I wygrał. Ale jaki jest nasz wymiar sprawiedliwości to wszyscy wiedzą.

W piątek wieczorem kiedy po zebraniu kolejnego materiału badawczego opuszczałam to osiedle odczułam jeszcze coś.
Wzięłam ze sobą tego psa, żeby odpoczął od głośnego radia, walenia w ścianę i wycia.
Tam akurat pies nie przeszkadza, zwłaszcza że nie przyjechał samochodem.
I chciałam tego psa na trawkę puścić, niech się wysika zwłaszcza, że ciemno i nikt nie widzi.

Zrobiłam energiczny krok w lewo i to mógł być mój ostatni krok kiedykolwiek.

Jako niewtajemniczona nie odróżniłam, że skręcam nie na chodnik tylko na ścieżkę ogródka państwa, którzy mając niepełnosprawne dziecko taką sobie zrobili ścieżkę chodniczkową prowadzącą do specjalnej windy. I nic w tym złego, nawet przeciwnie tylko żeby nikt obcy nie wtargnął oddzielili tę ścieżkę łańcuchem.

Łańcuch jest przytwierdzony poniżej wysokości kostek dorosłego człowieka… Zapewne po to żeby nikt go nie zauważył.

Ach! Jak skutecznie on jest niezauważalny!

Nie ma się co czepiać – w końcu tylko się potłukłam, a mogłam przecież stracić jedynki górne lub dolne. I jak bym do pracy poszła?

Poza tym mamusia mówiła, żeby pod nogi patrzeć, trzeba było się uczyć jak był czas. Nie nauczyłam się to wyrosłam na jełopę.

Nagle wczoraj, potłuczona w innym niż zwykle zakresie, pochłonięta obserwowaniem feerii barw pojawiających się na różnych moich fragmentach (wszystkie dziwnie z palety fioletów dobierane te barwy) uzmysłowiłam sobie coś takiego.

Ludziom się wydaje, że wspólnota mieszkańców ma im, każdemu indywidualnie, zapewnić taką jakość życia jakby mieszkali w leśniczówce.

Absolutna cisza, świeże powietrze, żadnych niechcianych hałasów, żadnych sąsiadów, rozmów, dzieci płaczących, psów szczekających, kotów miauczących, obcych zapachów kuchennych.

Ciągnąc swój rozum za ogon do dalszych rozważań jęłam zastanawiać się co też taka postawa może mieć wspólnego ze wspólnotą.

Myślałam o granicach.

Myślałam o bezmyślności.

I o porażającej wręcz bezkrytyczności wobec swoich chciejstw.

Dzięki takiej ponadnormatywnej dawce myślenia zobaczyłam też swój stan psychiczny w cieplejszym świetle.

Inni mają gorzej.