Jutro bal. Premiera nie będzie. Będą ci, których Prezydent zaprosił. Z wyjątkiem pewnej liczby tych, którzy z zaproszenia nie skorzystają. I tych, których nie zaproszono, bo się na liście zaproszonych rzekomo znaleźć nie powinni. Jak słychać, także nie wszyscy artyści, którym zaproponowano udział w występach uświetniających uroczystość, przyjęli propozycję. Znowu jesteśmy podzieleni. Na lepszych i gorszych. Według osobistych kryteriów, dosyć dla ogółu niejasnych.

Pojawią się zagraniczni dostojnicy. W niemałej liczbie. Nietrudno sobie wyobrazić dialog:

- A gdzie pan Wałęsa? Chciałam bardzo poznać człowieka, który komunizm obalił.

- Pan Wałęsa, łaskawa pani, nie obalił komunizmu. My go teraz obalamy. Pozwoli pani, pan prezydent Kwaśniewski.

Odczuwam dyskomfort pisząc te słowa. Miałem krewnych, nauczycieli, którzy jako dorośli przeżyli czas rozbrajania zaborców. I potrafili o nim opowiadać. W czasie pierwszej “Solidarności” odczuwało się atmosferę, która do tamtej mogła być zbliżona. Wspólną radość. Znowu zaczynaliśmy o sobie stanowić. I okazuje się, że nie wszyscy podobno do tej radości mamy prawo. Są tacy, którzy go rzekomo nie mają. Są inni, którzy muszą z niego zrezygnować w geście solidarności z tymi pierwszymi.

Bo, podobnie jak za czasów obalonej, czy obalanej właśnie komuny jesteśmy lepsi i gorsi. Znowu mamy prawo do stania bliżej i dalej od “pierwszego”. Trybuna ma ograniczoną pojemność.

W ślad za tym idą kłótnie. Powodem są rzeczy małe, oczywiste i dlatego właśnie budzą tak silne emocje. Bo wykłócanie się o drobiazgi jest właśnie powodem największej liczby rodzinnych na przykład dramatów. Przede wszystkim przeżywanych przez dzieci, najmniej świadomych istoty niepojętych dla nich sporów. Szczęśliwie w społeczeństwie nie o dzieci chodzi. Tam ludzie, którzy nie są w stanie lub nie chcą w spory wchodzić, zwyczajnie się odwracają. Udają się na wewnętrzną emigrację. Jak za komuny.

Bo rzeczywiście trudno w zawieranych właśnie, a i w przeszłości, politycznych sojuszach znaleźć konsekwencję. Ale jedno wydaje się jasne. Jeżeli się nawet nie jest tam gdzie ZOMO, to przeciągnąwszy zomowców na swoją stronę, pozostawia się na ich miejscu pałowanych. Rzeczywiście, godnych politowania.

I o nich też by może wypadało pomyśleć.