Wicepremier Pawlak zapowiada wniesienie do sejmu przez PSL projektu ustawy o unieważnieniu umów na “niekorzystne dla klientów umowy na opcje walutowe z bankami” [gazeta.pl]. Dzisiaj w Radiu Zet   Wojciech Olejniczak, który skądinąd labiedził, że „rząd nie zaproponował żadnych propozycji”, zapowiada poparcie takiej ustawy. Dawny wicepremier rządu, Przemysław Gosiewski, przepowiadał dalszy spadek wartości złotego. Będziemy według niego niebawem płacić 5,5 zł za euro.

Opcje walutowe, to zakup prawa do nabycia w określonym czasie – za trzy miesiące na przykład, wyznaczonej ilości waluty – miliona euro na przykład, za z góry wytypowaną cenę – 3 zł za euro na przykład. Jeżeli w tym czasie rzeczywisty kurs osiągnął 4 zł za euro, to nabywca zarobi jeden milion złotych (za cenę trzech złotych kupi milion euro, który może sprzedać po cztery złote). Ponieważ za opcję trzeba w momencie jej zakupu zapłacić, to jego zysk zmaleje o cenę opcji. Nabywa prawo, czyli, kiedy by kurs euro spadł do 2,5 zł, zamiast tracić pół miliona złotych, może zrezygnować z zakupu waluty i traci tylko cenę zakupionej lekkomyślnie opcji.

Taki zakup, dokonany w dużym banku, który poprzez spekulacyjne transakcje walutowe teoretycznie ma możliwość wpływania na kursy walut, może być obarczony ryzykiem sztucznego regulowania wartości złotego. Bank bowiem może zmierzać do stanowienia takiego kursu, jaki mu w handlu opcjami odpowiada. Tylko – bank musi być duży, i musi dysponować informacjami o liczbie transakcji. One zaś wszystkie powinny zmierzać albo do zwyżki albo obniżki kursów. Czyli oceny wszystkich graczy powinny być jednakowe. Ponadto, po zrealizowaniu opcji, aby należycie skonsumować zarobione pieniądze, bank musi sprzedać walutę. Czym musi spowodować powrót kursu złotego do poprzedniego poziomu. Jednocześnie się więc musi pojawić wiele mało prawdopodobnych zdarzeń, których łączne wystąpienie jest już nieprawdopodobne.

W to wszystko postanowili wkroczyć nasi cudotwórcy, noszący w sobie organiczną niechęć do banków w obcych rękach i za nic mający zasady rynkowej gospodarki. Oni uregulują. Ukazem.

Pośród wielu rodzajów gospodarczego ryzyka wyróżnia się ryzyko utraty dobrego imienia. Jest ono w naszych, siermiężnych jeszcze czasach lekceważone. Jakie imię ma u nas przeciętny polityk, posługujący się na ogół polszczyzną bazarowych mistrzów marketingu, nie trzeba przytaczać. Nawet wstyd. Ale banki, szczególnie zachodnie, bardzo sobie swoje imię cenią. Bo się przelicza na pieniądze. Dobre imię, to przestrzeganie zasad. Umów. Obietnic. Jeżeli je chcemy zachować jako kraj, nie możemy zapowiadać wkraczania państwa w suwerenne umowy podmiotów gospodarczych. Nie możemy jawić światu, że nasi włodarze wierzą w duchy. Czyli naprawdę są przekonani, że można celowo zachwiać trwale walutowym kursem czterdziestomilionowego państwa. Bo taki kraj się poddaje jeszcze wahaniom kursów, powodowanym paniką kapitału spekulacyjnego.

A biadolenie opozycji nad niskim kursem waluty, w sytuacji kiedy go wypowiedziami swoich eksponentów prowokuje, kiedy w dodatku swą polityczną drogę zasadzała na atakowaniu silnej pozycji złotego, pozostaje poza krytyką. Mieści się w kategoriach, które także wstyd nazywać.