myśle sobie ze jesteśmy na etapie “po gimnzajum” czyli czas na nowo się “przekwalifikować” i ukształtowac się “maturą” (trzymając się tej przeniośni) czyli zmieniać konstytucję, przedefiniowac podział władzy, dokładnie to czym “meczy” nas Pan Yayco:))

_{Prezes , Traktor, Redaktor}

jakos nie zapowiada się, by “rodzice” się ustatkowali i zabrali za powazna dyskusje na temat ciągu dalszego. wrecz przeciwnie.
zastanawiam się, jak w ogole jeszcze nie tak dawno temu udawalo im sie wypracowac jakiekolwiek kompromisy. teraz – te rozwiazania aprobowane niegdys przez wszystkich, sa zgnilymi kompromisami nie satysfakcjonujacymi nikogo – z koniecznoscia natychmiastową skrajnej zmiany…
i nie liczy sie madrość przemyślanego ustępowania i szukania wspolnych rozwiązań, tylko fanatyzm własnych stanowisk mierzony poziomem pogardy do adwersarzy i zacietrzewienia.

dziecko stoi i patrzy, drapie sie po glowie z niezrozumieniem i zazenowaniem po czym… wyrasta na rozsadnego, zdrowego czlowieka.

bo to tylko “rodzicom” sie wydaje, ze dziecko bez nich nie da sobie rady. da sobie znakomicie. ale jak Pan pisze – rachunek wystawi. a potem – spusci wodę.

...drabinę podpiłują.
To będzie boleśniejsze niż polanie wodą.

merlot

Pan Lorenzo napisał o Tobie:

“...Co prawda znaleźć się mogą jeszcze krewcy staruszkowie i staruszki, którym w przypływie trzeźwości umysłu chcieć się może jeszcze podyskutować o regulaminie domowym, ale to raczej wyjątki w naszym społeczeństwie…” ;-)))))

prosze spodziewać sie od dzieci bujanego fotela, koca, filizanki dobrej herbaty i domagania sie opowiesci jak nalezy to dalej ukladac.

pozdrawiam.

Wiem,
chciałem tylko Panią Magię nastraszyć...
Bo się z tym popluwaniem wychyla

merlot

...

ja to sie troche obawiam, ze Pan Lorenzo ma racje, a ja jestem niepoprawnym optymistą. a sytuacja wyglada faktyczine tak, ze rodzice nie ucza dzieci, a dzieci pozwalaja byc rodzicom coraz to głupszymi i to kolo staje sie zaklęte.

a u sąsiadów cwaniaki zacieraja ręce…

Obserwując (i biorąc w nich udział, gdy mam coś do powiedzenia) kilka dyskusji toczących się na sąsiednich blogach przyszła mi do głowy pewna myśl (pomysł?) na częściowe chociaź rozwiązanie kłopotów z komunikacją między politykami a społeczeństwem ( oczywiście jest to chore załoźenie, że politycy maja kłopoty z komunikacja ze społeczeństwem! A w życiu!).

Oto bowiem politycy zaczynaja być już coraz bardziej up to date w kwestii komunikacji, tylko tak troche w jedną stronę. Zakładają sobie blogi, na których zamieszczają swe genialne czy kongenialne myśli, ale z założeniem, że to oni są gospodarzami, że to oni są właścicielami najmądrzejszych przemyśleń. “Jak chcesz obywatelu, to napisz u mnie na blogu, może ci odpowiem, jak mi się spodoba”.

A gdyby tak jeden z drugim podjął cholernie ryzykown
ą decyzję i przyszedł w odwiedziny np. na txt i na żywo rozpoczął dyskusję. To on będzie wtedy gościem, to on będzie się wtedy musial tłumaczyć ze swoich pociągnięc i tłumaczyć drążące PT Publicznośc problemy.

I nie idzie mi tu o zbieranie pytań do Pana Prezesa, na które łaskawie odpowie lub nie, a moderator je uczesze na gładko, ale spotkanie na żywo. Precedensy są, więc…

Tylko to dużo pracy kosztuje, takie spotykanie się z ludźmi, nieprzyjemne też być może, bo z nickami się głównie rozmawia, żaden ochroniarz nie ochroni… Ale tak może się budować autorytet, charyzmę i takie tam. Fama pójdzie wśród ludzi, i to bardzo szybko.

Normalna, rzekłbym (za co przepraszam). Zatroskana. Niepewna co do przyszłości. Jak my wszyscy, Pani Magio. Bez względu na poglądy.

Pozdrawiam serdecznie

PS. A siedzisko na drabinie już poduszkami wymościłem.

o Panie Lorenzo – to sie Pan teraz wkopał i nie odpuszcze: prosze mi tu dawać przykład i (w miare checi i czasu) choc krotko uzasadnic – komu się udało Pańskim zdaniem i stosując Pańskie kryteria?

Szwajcaria na ten przykład. W pewnym stopniu Austria czy USA. Co ciekawe wszystkie te kraje są związkami mniejszych organizmów państwowych. A doszli do tego metodą, jaka Pan był łaskaw opisać: doświadczenia starszych mieszkańców przekładały się na sposób walki potomków o wyznaczone cele. Przywódcy odeszli od metody uszczęśliwiania wszystkich za wszelką cenę, uznając za naczelne dobro państwa (co do którego wszyscy się zgadzają), nawet gdyby składało się ono ze sfederowanych mniejszych organizmów (a może właśnie dlatego).

Te trzy rodziny są celowo dobrano pod względem wielkości. Aczkolwiek różnie bywa, jeśli członkowie zaczynają miec drastycznie rozbieżne zdania. W przypadku USA skończyło się to wojną secesyjna, ale już w Austrii rząd federalny ugiął się był przed protestem* jednego z krajów związkowych; w Szwajcarii za to wprowadzono system referendalny będący (zdaniem Szwajcarów remedium na wszelkie choroby) i jakoś nie dochodzi tam do większych zadrażnień. Co do samopoczucia Szwajcarów dotyczącego pozycji ich kraju nie muszę się chyba wypowiadać.

Austriacy sa natomiast mieszaniną ludów, jakie swego czasu Habsburgowie jednoczyli (inna sprawa czy doborwolnie czy nie) pod swoim berłem. Ale niezadowoleni nie są, choć co poniektórzy lubią sobie z siebie samych dworować.

Szwajcarię i Austrię łączy jeszcze jedno – oba społeczeństwa są dość zamknięci na przybyszów z zewnątrz, co moźe w przypadku Austrii dziwić. Ale zapewniam, że tak jest naprawdę i być może, jest to efektem świadomości narodowej kraju, który nie dość, że jest związkiem, to jeszcze – jak wspomniałem – zamieszkałym przez potomków wielu narodów.

Mam nadzieję, że zaspokoiłem Pańską ciekawość, chyba że doszło do nieporozumienia.

Pozdrawiam serdecznie

• W przypadku Austrii powód konfliktu (przynjamniej tego, jaki przyszedł mi akurat do głowy) może być uznany przez nas za śmieszny: oto rząd związkowy we Wiedniu postanowił nazwać (lata 70-te XX w.) nowozbudowany statek na Jeziorze Bodeńskim ‘Stadt Wien”, co oburzyło mieszkańców Tyrolu. Eskalacja konfliktu doprowadziła do tego, że Landeshauptmann (czyli formalnie rzecz biorąc szef rządu Tyrolu) wezwał do protestu i wyprowadził na ulice członków rozlicznych stowarzyszeń strzeleckich (a było tego towarzystwa ze 20 000, i to pod bronią armia austriacka liczyła wtedy trochę ponad 20 000, w tym ze 400 oficerów w randze generałów oraz 2 wiceadmirałów)), a ci z kolei zaproponowali marsz w pełnym wyposażeniu i uzbrojeniu na Wiedeń. Wiedeń się wycofał i statek został nazwany imieniem cesarzowej Marii Teresy.

...

“my za to nie mamy problemow narodowosciowych. natomiast trudno mi sobie wyobrazic Polske jako federację Wielkopolski, Małopolski, Mazowsza, Sląska i reszty…” – jeszcze kilka lat temu trudno było sobie wyobrazić rozpad ZSRR, Czechoslowacji; Jugosławia zaczęla się rozlatywać już pod koniec rządów Tito, zresztą jako panstwo była i tak efektem tylko jego działań, a nie chęci obywateli.

Proszę więc pamiętać, że Śląsk przed wojna posiadal dość mocna autonomię. Jak jest na innych terenach trudno mi powiedzieć, ale tego rodzaju informacje były i są zawsze głęboko trzymane pod korcem przez wszystkie władze ze zrozumiałych względów.

Trudno mi sobie wyobrazić Republikę Kaszubską, ale języka tego uczy się tam równolegle w szkołach podstawowych, mają swoją literaturę etc.

Jeśli jakiś nawiedzony polityk typu Karadzica dojdzie do wniosku, że jemu się to opłaca, to zawsze znajda się siły, którym opłaca się to tym bardziej, tym więcej jesli będzie to służyło celowi nadrzędnemu czyli odzyskanie hegemonii. I dlatego jestem w stanie wyobrazić sobie, że Rosjanie zrobią wszystko, by pomniejszyć znaczenie pozostałej części Europy, aktualnie unkcjonujacej w grupie unijnej.

Z drugiej strony pisałem kiedyś o hipotezie “oświeconego feudalizmu”, czyli Europy (było nie było funkcjonującej na bazie systemu rządów typu przedstawicielstwa demokratycznego) wielu małych panstewek, z których z czasem – powstana nowe związki. Funkcjonujący obok nas bardziej totalitarny lub jednosobowy system zarządzania państwem może łacno to wykorzystać, i nie idzie mi tu tylko o Rosję, ale również Chiny. To wszystko wsparte dodatkowo ideami religijnymi dość niesympatycznie się rysuje, jeśli idzie o perspektywę.

Nie zapominajmy także o spiskowej, ale możliwej koncepcji zarządzania poprzez multikoncerny gospodarcze, których jux dzisiejszy wpływ na polityke poszczególnych panstw jest nie do przecenienia. Zapewne pamieta Pan firmę United Fruit, która dość swobodnie zmieniała sobie rządy w tzw. republikach bananowych. A przy multikoncernach paliwowych czy telekomunikacyjno-informatycznych był to raczej pikuś. Choćby ze względu na techniczne możliwości wpływu.

Pozdrawiam serdecznie

Ależ my się wcale nie różnimy! No, może w ocenie, jak traktować Państwo Polskie po 1989 roku, ale to niech wyjaśniają prawnicy o odpowiedniej specjalizacji. Co zresztą wcale nie wplywa na to, o co nam idzie, czyli co dalej.

Zaś co do reszty to wcale się z Panem nie sprzeczam. Mnie idzie o to, co dalej, jak naprawić czy zlikwidować to, o czym Pan laskawie w swoim komentarzu (i nie tylko zresztą) napisal. I jak Pan zapewne zauważyl, wyrazilem w swoim tekście nieufność, jesli nie brak zaufania do aktualnej klasy polityków, bez względu na kolor ich zapatrywań.

Pozdrawiam serdecznie