do Mongolii też bym się wybrała. Jakoś mi działa na wyobraźnię, że to największy na świecie kraj, pozbawiony dostępu do morza.

Choć to popieprzone, bo ja wszak żeglarz jestem :P

Nie, bombki są choinkowe, proszę ja Ciebie. Dowiedziałam się ostatnio z rozbawieniem, że Polska jest światowym potentatem na tym rynku.

A namiarów wziąć nie mogę, bo to moja polonistka z liceum nam opowiadała o tej kobitce na wycieczce, nomen omen po Lublinie się wtedy pętaliśmy :)

One były w jednej klasie, pierwszy rocznik mojego liceum – totalny odjazd, początek lat dziewięćdziesiątych, wszyscy wtedy testowali specyfiki typu Twój uroczy przepis dla Nicponia zamieszczony u mnie. Ta od bombek przynosiła podobno w pudełku na lunch kanapki z wędliną i grzybkami, i jeszcze uczynnie częstować chciała innych.

A potem się wzięła za bombki i zaczęła zachrzaniać całe dnie – na tej zasadzie, że jak mówiła Karolina, można było do niej zadzwonić i zapytać, czy pójdzie na piwo – odpowiadała, że chętnie, ale po dwudziestej trzeciej, bo wcześniej pracuje.

Jak już się napracuje i jest zarobiona, to leci do Tybetu :)

Całkiem niezły patent, jeśli ma się osobowość luzacko-obsesyjną i zdolności manualne do tego.

pozdro