Boli. A niech tam…

Gorzej, jak nie wiadomo dlaczego? No, to boli w dwójnasób.

Uciekam sobie, już tylko wirtualnie jestem . Widok na Pieniny w imaginacji mam. Bo i byłem, bo i jak se na rusinowa stronę od babcynego okna popatse, to Chełm widzę, a dalej, po prawej, juz Pieniny.

Albo siebie widzę, kiedy misa z bobem, okraszonym masłem, i kawałek podpłomyka za obiad starcyło. A potem hajda na pola, na bosaka, bo świat nie był wybrukowany wtedy całym tym cywilizacyjnym syfem i śmieciami. Wodę z potocka w paryji mozna było pić.

Albo u drugiej, chleb i mleko, takie od krowy, za posiłek robiło. A potem maliny. Z krzaka. Widzę.
Te mleko, mój syn, wypluł z obrzydzeniem i spytał się – co to?

Albo raki złapane “na rękę” w jeziorze Drawskim – widzę. I zjedzone.
Teraz w jakiejś warszawskiej knajpie podawane. Nie widzę.
Albo płotkę & okonka pod Mostowem złapane – widzę.

A teraz jebany wyścig szczurów widzę.
I panienkę, która patrząc w mój stary, dobry, zielony dowód osobisty patrzy i nazwiska i imienia nie widzi. Patrzy na mnie pustym wzrokiem.
Nowoczesna?
Ja też patrzę.
I też nie widzę. Znaczy, nowoczesna.

No to sę patrzę przez szybę/lustro.
Buro i ponuro.
Widzę.

Laptop.

Krok naprzód.
Znikam.

“Jeżeli nam, zabraknie sił, zostaną jeszcze morze i wiatr…,, gdzie ja tam będziesz ty..”

W stepy..