Jak wybrać spośród kilkuset zdjęć te, najbardziej warte pokazania? Nie wiadomo.

Wybrałam jak wybrałam, a każdy wybór jest ze swojej natury obarczony marginesem błędu.

No to popatrzcie na Jerozolimę moimi oczami.
To przede wszystkim ludzie, ze swoim niezwykłym kolorytem, gdzieś tam pędzący (ortodoksyjni Żydzi chodzą w takim tempie, że lepiej skierować obiektyw w jakiś punkt prawdopodobnej trajektorii i czekać, aż się w nim znajdą. O ile. Mam taką teorię, że im bardziej Żyd jest ortodoksyjny, tym szybciej chodzi.), albo zastygnięci w bezruchu.

To jest pierwsze zdjęcie jakie zrobiłam. Jakby się dokładnie przyjrzeć to ten człowiek może wydać się znajomy…

Rodzinka. Średnio tyle dzieci się w niej pojawia. Albo więcej, albo jeszcze więcej.
Przemieszczają się w czas szabatu radośnie i odświętnie.

Jerozolima to labirynt takich uliczek. Idziesz, idziesz, idziesz, a potem jedno przejście i nagle jesteś w punkcie wyjścia.
Znajomość skrótów jest zapewne kluczem do tego miasta.
O ile ktoś ma dobrą orientację w terenie, a o mnie tego powiedzieć nie można nawet mając ogrom dobrej woli, to i mapa mu nie pomoże. On, który nawet Wenecję rozpracował, poddał się zaraz po tym, jak kilkanaście razy zrobiliśmy godny przemarsz po tych samych miejscach. A chcieliśmy tylko dojść do Ściany Płaczu…

Chłopiec wyrzuca śmiecie. W końcu zaraz szabat.

Ooooo… kolejna uliczka!

Ten młody mężczyzna fuknął na mnie straszliwie. Starannie robił z wodą coś, w jakimś celu. Ani co, ani w jakim, nie odgadłam. No to pewnie dlatego fuknął.

Ksiądz. Idzie. O.

Policja w międzypokoleniowej odsłonie.

Ortodoksyjni Żydzi różnie się ubierają. Tę wersję nazywam szlafrokową, choć w zasadzie jest to połączenie wersji szlafrokowej z futrzakową.
Ależ pięknie dba o strukturę pejsów!
Lubię to zdjęcie.

Gdybym nadawała tytuły zdjęciom, to by się nazywało kontrasty .

Oto dowód jak Gretchen łamie prawo. Była tablica, że w szabat nie wolno fotografować? Była.
I co?
No co? Oj tam, czy jakoś tak…
To było moje pierwsze podejście do Ściany. Tego dnia nie wiedziałam, że będą jeszcze dwa. Uparta jestem.
Przy wejściu są bramki jak na lotnisku – każdy bagaż jest sprawdzany elektronicznie i organoleptycznie.
Człowiek tylko elektronicznie.

Żołnierz. Wielu ich jest. Urodę mają taką, że Gretchen oczu oderwać nie mogła. Na tym zdjęciu widać z tego raczej niewiele, chociaż...
Dla sprawiedliwości zaraportuję, że On to samo mówi o żołnierkach (cudnie się dogadali z Borsukiem w tej sprawie. A mlaskali, a cudowali, a głowami kręcili.)

Zdjęcie poruszone z powodu wcześniej wspominanej prędkości przemieszczania się.

Tak sobie chłopaki usiadły. Ciekawe czy wiedzieli jak kontrastowo.

Tak zwane wjuuu .

I to też, lecz w innej skali. Zatrzymana chwila z życia miasta.

To zdjęcie podobało się Borsukowi, a i mnie się trochę podoba. Wyryta na chodniku Gwiazda Dawida, z Gretchen w cieniu.

No nie wiem czy cokolwiek ten wybór oddaje.
Pominęłam wątek arabski, ale może się jeszcze kiedyś zmieści. Choćby dlatego, że Paul dziękuje Bogu za Arabów w Izraelu, bo w Święto Paschy tylko u nich można kupić chleb.

Wbrew stereotypom (mówiłam – odrzućcie!) to są nazbyt często komplementarne światy.

Oni o tym wiedzą.

Naprawdę.