Nie ma pomiędzy nami różnic do co obserwacji zjawiska, nieco inaczej widzimy jego podstawy. Ale to nie problem przecież – nie będziemy sie rozbijać o to “nieco”.... Zima od zawsze była czasem konsumpcji, w dodatku tej bardziej obfitej – trzeba bylo w końcu walczyć z mrozem… Z czasów mieszkania na wsi pamiętam, że to jednak okres znacząco mniejszej ilości pracy i jednocześnie korzystania z zapasow zebranych w pozostałym okresie.

Co do zasady kreacji, to powiedziałbym tak – tam, gdzie dalo sie skomercjalizować i wprząc w kierat konsumpcji jakieś istniejące Święta, dokonano tego. Jeśli w danym okresie brakowało motoru napędowego konsumpcji – takie święto wykreowano. Choćby Walentynki. Pewnikiem to niemalże obce nam zjawisko, dla naszych dzieci będzie super ważnym dniem w roku. A jakie zakupy się wtedy robi.
Spece od marketingu wiedzą doskonale, że nie należy się kopać z koniem. Skoro już masa ludzi w tym grudniu spotyka się i daje prezenta, to po co kreować coś nowego? Udało się zresztą na ten grudzień zaplanować dwa zakupowe szaleństwa – pierwsze jest 6 grudnia. Czy jesteśmy w stanie z tym walczyc – nie sądzę. Wydaje mi się, że społeczeństwo w swej przeważającej masie nie ma zamiaru tego zmieniać.

Czasy władzy Kościoła w Europie skończyły sę bezpowrotnie. Nie sadzę, by jakakolwiek religia w formie struktur instytucjonalnych zdołała powtórzyć choćby pozycję Kościoła. No chyba, że te parę milionów muzułmanów zmieni się w kilka setek milionów… Ale my ani nasze dzieci tego nie dożyjemy – równie dobrze można dywagować o 200 mln Chińczyków w Europie, tylko po co? Europa jest świecka i podejrzewam, że nawet takie kraje jak Hiszpania czy Włochy bedą jednak z czasem dryfować powoli w kierunku republik (prawdziwych republik). Czy ta zupa będzie coraz mniej słona (chrześcijansko)? Trudno mi to oceniać. Spotykam się z taką samą ilością ogłoszeń, jak to życie religijne zamiera, jak i tych zgoła przeciwnych – budzenia się na nowo chrześcijaństwa, zwłaszcza u “młodych”. Natomiast nie widzę możliwości zmiany korzeni. Bez względu na to, w jakim miejscu jesteśmy teraz, korzenie mamy w praktyce wszyscy chrześcijańskie. Choć pewnie mądrzejsi od nas mogliby debatować, czy to kultura europejska jest postchrześcijańska, czy też po prostu chrześcijaństwo od zawsze było nasiąknięte kulturą właściwą dla Europy i stad tak mocna pokrewność.
Niewątpliwie istotne jest to, co napisałeś wcześniej – w dobie tolerancji, podniesionej nienmalże do rangi dogmatu, wszelkie ruchy misyjne spotykają sie z oporem. Bez względu na to, jakiej religii dotyczą.

Teksty niech Ci się kluja Odysie. Im więcej ich, tym lepiej.
Pozdrawiam jak zawsze ciepło.