Epifania w pierwszej chwili kojarzy mi się z prawosławiem, z Rublowem, z jego ikoną Trójca Święta. Tak na marginesie, w filmie “Rublow” Andrieja Tarkowskiego występuje niejaki Epifan Grek, postać raczej fikcyjna, bodaj pierwszy nauczyciel Rublowa (kolejne skojarzenie). Epifan – piękne greckie imie.

Twój piękny wpis przypomniał mi co ks. Tischner mówił o objawieniu Boga człowiekowi na przykładzie Abrahama:

Dookoła nas pustynny krajobraz, ogromna, bezludna przestrzeń. Na bezkresnym pustkowiu Abraham słyszy wołanie: “Abrahamie, Abrahamie”. Jego odpowiedź brzmi: “Oto jestem”. Co sie działo w duszy Abrahama, kiedy mówił te słowa? Czego wtedy doświadczył? Co czuł i co myślał, gdy mówił “Oto jestem”?
Gdy ktoś się do ciebie zwraca , przeżywasz doświadczenie wybrania. Abraham wiedział, że został wybrany, bo ten, kto do niego mówił, wybrał go spośród wielu. I na wybranie Abraham odpowiada wybraniem. Tu jest bardzo ważna sprawa która w Katechiźmie [Kościoła Katolickiego] będzie na rozmaite sposoby powracać. Odpowiedź Abrahama jest odpowiedzią wolności na wolność.

No i Twój przedostatni akapit (Merlocie, też się dłużej zastrzymałem):

Kiedy Tischner “czytał Katechizm” z Żakowskim, to zapadło mi w pamięć, że Kościół zaczął, od tego Katechizmu właśnie, mówić, że “Człowiek jest otwarty na Boga capax Dei“. A więc rozszerzył wspólnotę o wszystkich, którzy gdzieś tam prowadzą z Bogiem dialog, czasem sie z Nim spierają, czasem czekają wciąż na Jego Słowo, czasem maja do Niego żal. Ale zawsze są na Niego w jakiś sposób otwarci. I ciągle są dla Niego ważni.

Pozdrawiam serdecznie

P.S.

I jeszcze:

Gratuluję tej świadomości. Wiem co mówię. Dochodzenie do tego zajęło mi kilka ładnych lat. Utrata władzy to jedna z najważniejszych i najtrudniejszych rzeczy dla chrześciajnina…

Dziękuję i pozdrawiam
_