Wenhrinie – pięknie i bez niepotrzebnych a aktualnych odniesień opisałeś sprawę. Dla mnie ten porażający opis jest tym ważniejszy, że zupełnie niedawno dowiedziałem się, że przez czas jakiś moja Babcia i Dziadek ukrywali trzyosobową rodzinę żydowską. Moja Mama miała wtedy 13 lat, była wówczas jedną z piątki dzieci. Żydzi odeszli, bo za płotem w szkole stacjonowali Niemcy. Gdyby ci Niemcy przeprowadzili dokładną rewizję dziś wspomnienia o mojej rodzinie mogły by wyglądać tak: “Rodzina L. była rozstrzelana przez Niemców w lipcu 1941 r. razem z pięciorgiem ich dzieci i trojgiem Żydówi, których ukrywali u siebie w stodole”.

W miejscowości uratowało się tylko dwóch Żydów…

...moja Mama pamięta tylko te kilka faktów. Pewnie wcale nie wiedziała, że w stodole w wielkiej bece na ziarno, ukrywała się trójka sąsiadów. Dowiedziała się po wojnie i też bez szczegółów. Za życia Babci, gdy bywałem w sowieckiej Białorusi, nie pytałem, bo wtedy nie wiedziałem o tym. Teraz i to zaniknie…

Dziwi mnie, że teraz historycy nie próbują zrobić monografii ofiar poniesionych dla ratowania Żydów. To już ostatni czas na takie wspomnienia, bo drugie i trzecie pokolenie wie tylko tyle, ile można zmieścić w dwóch zdaniach. Może nie trzeba by wymyślać gniewnych odpowiedzi Janowi Tomaszowi Grossowi. Zamordowani Żydzi nie opowiedzą o Polakach, zamordowanych za ich ratowanie. Ale może sąsiedzi, dalsi krewni, przypadkowi świadkowie jeszcze żyją i pamiętają? Może takie zapiski tkwią gdzieś w archiwach? A może nawet w IPN?

świadectw nigdy dość.

Dzięki!

jedna moja znajoma, co ludzi sadzi, też za bardzo poważną i zapracowaną uchodzi, ale sie kiedyś przyznała, to w lecie togę na bieliznę zakłada, dla braku klimatyzacji w siedzibie lokalnej sprawiedliwości.

I jak tu prawo poważnie traktować? Albo pracę?

Ale uznałem, że nie warto.
Kopię wklejam.
————————————————————————————————————————————————————-

Lekcja historii, czyli skok z Mostu Kierbedzia

Łukaszowi Warzesze dedykuję.

Po jego spotkaniu w Natolinie, z ludźmi niby z tego samego świata. Otóż nie.

Jest to historia prawdziwa. W naszej rodzinie kładziona jest na stół, kiedy dziwne zdania pomiędzy rozmówcami zaczynają płynąć.

Ta historia zimna jest (powiem ostrzej, ona jest kurewska i do zrozumienia tylko w polskim kręgu), mnie zmusza do refleksji i dystansu do samego siebie, do innych też.

Opowiedziałem ją ostatnio kilka lat temu, na pewnym spotkaniu międzynarodowym, gdzie gwiazdą był wiceprezes ogromnego koncernu amerykańskiego, nazwijmy go NGC. Rozważania dotyczyły etyki w biznesie, życiu, religii. Ten wiceprezes, z pochodzenia Portorykańczyk, pierwszy raz był poza Teksasem, nie mówiąc o USA. Z Okęcia został przewieziony do Kazimierza Dolnego. Tam nastąpiło zderzenie cywilizacji.

Prawdopodobnie bez zrozumienia.

A historia jest prosta i czytelna. Przywołuję ją innym i sobie ku pamięci.

Kiedy widzę radiomaryjnych Prawdziwych Polaków, albo Gazecianych europejczykow, plujących na polską historię i pamięć, złotoustych Patriotów siedzących w ciepełku Montrealu lub Sydney, tropicieli Żydów i rodziny Jacka Kuronia, pryszczatych fanatyków z ONR-u lub Młodzieży Wszechpolskiej, postępowych hedonistów, rozczulających się nad dolą murzynków i z tego powodu balujących w Le Madame, sprzedawczyków spod znaku białej flagi jak i tych co przy goleniu wykrzykują na swój widok w lustrze – Bóg, Honor, Ojczyzna. A także zidiociałych, postępowych tumanów z zagranicy albo amerykańskich Żydów wyciągających ręce po majątek , podobno należny im w Polsce.

Ta historia pozwala mi sie trzymać z daleka od tego zełganego towarzystwa na ironiczno/szyderczo & wstrzemięźliwo/wrogą odległość.

Był rok 1942. Przez Most Kierbedzia jechał tramwaj na praska stronę.

Getto było już zamknięte. Czasem na aryjską stronę przedzierały się grupki małych żydziaków. Ich zadaniem było zdobyć, ukraść, wyżebrać trochę żywności. Często los całej rodziny był w ich rekach, zależał od tego co przynieśli, jeśli wrócili.

Na przystanku pośrodku mostu zatrzymał się tramwaj, chłopakowi, tak na oko 10 letniemu, który tam przykucnął, motorniczy rzucił kanapkę owiniętą w gazetę.

Z niemieckiego przedziału wyskoczył ss-man. Wyciągnął pod pistoletem tramwajarza. Zabrał mu blachę z numerem i nazwiskiem.

- Czy wiesz co ci grozi? – spytał

- Tak.*

- Czy masz rodzinę, żonę, dzieci?

- Tak.

- Daje ci do wyboru – powiedział szwabski bydlak – albo wrzucisz tego dzieciaka do Wisły, albo zastrzelę ciebie i tego smarkacza, tu na miejscu, a twoja rodzina pojedzie do Auschwitz. Odpowiadaj szybko bo tamujemy ruch.

Tramwajarz zastanowił się chwilę, po czym wziął małego i wrzucił go do rzeki.

Szwab wsiadł do przedziału nur fur Deutsche, tramwaj i życie, po chwili grozy, ruszyli przed siebie.

Każda historia ma początek i koniec. Ta też.

Tramwajarz najpierw opowiedział wszystko żonie. Na trzeci dzień poszedł i się wyspowiadał. Potem powiesił się na strychu kamienicy, w której mieszkał.

Tyle.

• Za pomoc udzieloną w Żydom, Polakowi groziła śmierć, jemu i całej jego rodzinie.

————————————————————————————————————————————————————-

Igła

komentować jej czy pisać po niej nic sensownego się nie da

to ja dziękuję.

Historia zupełnie prawdziwa, świadcząca o jakiejś jednak głupocie:

Oprowadzałem kiedyś po Białymstoku międzynarodową grupę wolontariuszy, z człowiekiem, który mając kilka miesięcy został oddany pewnej Polce przez swoich żydowskich rodziców. Sami rodzice zginęli w białostockim getcie, on przeżył. O tym, że jest Żydem dowiedział się nie tak dawno. Co prawda wcześniej niektórzy sąsiedzi dawali mu do zrozumienia, że ma pochodzenie żydowskie, że jego matka nie jest jego naturalną matką, ale pewności nie miał. Dopiero na łożu śmierci “matka” wyznała mu, że wzięła go od jego prawdziwych rodziców, by ocalić mu życie.

Wspólnie z nim opowiadaliśmy owej grupie wolontariuszy o tym, co było dobre w relacjach polsko – żydowskich przed wojną, o kobiecie, która uratowała mu życie. I w pewnym momencie jedna z wolontariuszek – Polka – skierowała rozmowę na rok 1968, po angielsku zaczęła opowiadać, jakimi to antysemitami są Polacy. Gdy zaczęliśmy oponować, że nie można uogólniać, że nie da się nawet stwierdzać, iż większość Polaków jest antysemitami, ta zaatakowała nas tak wściekle, jakbyśmy byli jej śmiertelnymi wrogami.

A pan Yayco to jest aż tak bardzo wiekowy? ;-)

niestety: tak.

co głosy słyszy.

Jak Pan Panie Wenhrinie obrazy zaczniesz odbierać, to daj Pan znać

Ostatnio moja mama opowiadała historię jeszcze smutniejszą, jak w jakiejś miejscowości (niestety nie pamiętam jakiej) za ukrywanie jednego Żyda zginęło 30 osób.

Pozdrawiam serdecznie,