Wszystko wskazuje na to, że wybory prezydenckie w Serbii wygrał Boris Tadic, prozachodni kandydat na prezydenta Serbii. Czy zatem teraz lada dzień zostanie ogłoszona niepodległość Kosowa? Pewnie tak. Wbrew woli mieszkających w Kosowie nielicznych już Serbów, wbrew woli samej Serbii i jak zwykle sprzyjającej jej Rosji.

Wydaje się jednak, że to zbyt słabe argumenty, by niepodległości Kosowa nie ogłosić. Rosja wciąż nie jest na tyle silna, by jej głos był w stanie sprzeciwić się woli UE i USA. A poza tym niewykluczone, że sama zechce coś na tym wydarzeniu ugrać dla siebie. Od dawna przecież już wiadomo, że ma apetyt na Abchazję i Osetię Południową i od dłuższego czasu gorliwie miesza w tym kaukaskim wrzącym kotle.

Kto wie, może nawet upiecze dwie pieczenie na jednym ogniu. Całkiem niedawno Serbia niemal w pełni oddała Rosji kontrolę nad swoją energetyką, najprawdopodobniej licząc na jej wsparcie w sprawie Kosowa. Warto w tym miejscu przypomnieć, że w Kosowie w enklawach zamieszkanych przez Serbów obok plakatów nacjonalistycznego prorosyjskiego kandydata – Tomislava Nikolica na murach wisiały także bilbordy z wizerunkiem Putina, w którym kosowscy Serbowie pokładali i pewnie wciąż pokładają ogromne nadzieje, jak się lada dzień okaże na próżno. Ich niedoszły wybawca mimo rytualnego prężenia muskułów może też zechcieć w mniej lub bardziej odległej przyszłości wykorzystać precedens Kosowa dla swoich interesów. Jeśli niepodległość Kosowa uzna społeczność międzynarodowa, to dlaczego miałaby nie uznać niepodległości Abchazji i Południowej Osetii? Czy będą istniały wówczas jakieś racjonalne argumenty przeciw takiemu uznaniu?

W Polsce postrzegamy Serbię jako kraj niemal wyłącznie winny wszystkich nieszczęść, które w latach dziewięćdziesiątych miały miejsce na Bałkanach. A rzeczywistość jak to rzeczywistość, zawsze wymyka się schematom i czarno białym barwom. By mieć pełniejszy obraz rzeczywistości, i nieco odmienny niż ten przedstawiany w mainstreamowych mediach odsyłam do znakomitego wywiadu Krzysztofa Wołodźki z profesorem Markiem Waldenbergiem zamieszczonego w dwumiesięczniku “Obywatel” (nr 6/2007). Warto też rozumieć racje Serbii. Kosowo jest dla Serbów wszakże tym czym dla Polski Wielkopolska, kolebką państwowości, z licznymi śladami serbskiej kultury, która przez lata stanowiła opokę w walce z islamizacją tego słowiańskiego narodu. Do dziś istnieją w Kosowie liczne prawosławne klasztory – teraz otoczone zasiekami i strzeżone przez żołnierzy z KFORu, co jakiś czas ostrzeliwane przez nieznanych sprawców.

Wracając zaś do samych wyborów prezydenckich. Zwycięstwo prozachodniego kandydata gwarantuje – jak sądzę – przyjęcie Serbii w nieodległej przyszłości w poczet państw członkowskich UE. I na pewno warto mieć Serbię w Unii niż poza nią, to rzecz oczywista. Wejście do Unii – mimo licznych słabości struktur unijnych – zawsze gwarantuje większą kontrolę społeczności europejskiej nad tym, co się w danym kraju dzieje i mniej lub bardziej skutecznie zapobiega większym nadużyciom ze strony władz państwowych.

A jaka będzie reakcja samych Serbów i władz serbskich oraz rosyjskich na niemal pewne ogłoszenie niepodległości Kosowa przekonamy się pewnie lada dzień.