no, przestań. Ja Cię prosze.
Drogą środka bardziej, co?

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Chyba jednak najbardziej potrzebujemy odrodzenia naszej osobistej wrażliwości. I budowy obywatelskich instytucji, niezależnych od administracji i polityków.

Zawsze będa biedni i bezradni. Ale tych trzeba odróżnić od cwaniaków. I dla tych muszą się znaleźć obywatelskie instytucje samopomocowe.

Ja tam ma odrodzoną wrazliwosc, ty chyba też, pozostaje pytanie dlaczego administracja i politycy nie mogliby byc obywatelscy, skoro to my, obywatele – teoretycznie – ich wybieramy i dajemy pieniadze na ich utrzymanie z czego wynika, ze moglibysmy takze ich rozliczać z tego czy realizują program, który ma słuzyc obywatelom.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Opinia, że i tak nie wychowamy polityków brzmi realistycznie i sklania do szukania ucieczki w świecie wrazliwej obywatelskości, choć – idealistycznie – jestem pewna, że to jest własnie miejsce, z którego nie nalezy uciekac, tylko walić łbem, aż coś się w nim zmieni.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Cała zabawa polega na tym, że politycy mają zajmować się tym, co jest rolą państwa. Natomiast rolą obywateli jest czynić wszystko, czym państwo nie powinno się zajmować. Dlatego domaganie się aby politycy byli obywatelscy, to tak jakby chcieć by przestali być politykami.

Rozumiem, że chciałaby Pani, aby politycy postępowali po ludzku, a my żebyśmy rozliczali ich z tego jak sobie radzą w praktyce, a nie jak bardzo nam obiecują poprawę. To jest raczej apel do nas, niż do polityków.

Pozdrawiam

“Dlatego domaganie się aby politycy byli obywatelscy, to tak jakby chcieć by przestali być politykami.”

Mysle,ze politycy w takiej wersji w jakiej wystepują obecnie w niemal wszystkich demokracjach są nam na plaster ale że wszystkie duże grupy potrzebują jakichś liderów, pomyslałam: a cóż by szkodziło, gdyby ci liderzy zachowywali się zupełnie tak, jak porządni obywatele – może wiec warto naciskać własnie w tym miejscu?

“Rozumiem, że chciałaby Pani, aby politycy postępowali po ludzku, a my żebyśmy rozliczali ich z tego jak sobie radzą w praktyce, a nie jak bardzo nam obiecują poprawę. To jest raczej apel do nas, niż do polityków.”

Bardzo sie zgadzam ze zdaniem pierwszym ale nie rozumiem w jaki sposób wynika z niego zdanie drugie – wymaganie od siebie to zawsze jest warunek konieczny zmiany ale jasne formułowanie wymagań wobec polityków tez ma głęboki sens, słuzący tej zmianie.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

“politycy są tacy jakich my wybieramy. To my musimy zacząć wybierać innych ludzi do uprawiania polityki w naszym imieniu.”

Zgoda, rzecz jasna – kłopot w tym, ze mozemy wybierac tylko sposród tych osób, jakie nam owi politycy umieszczą na listach do głosowania, trzeba więc w którymś miejscu tego błędnego koła jakąś siłę przyłozyć i formułować wymagania wobec tych, co trzymają w ręku listy.

“... lider i polityk to dwie różne fuchy. O tym, kto jest liderem danej społeczności nie decydują żadne wybory czy głosowania. Wybór lidera dokonuje się sam. Po prostu ludzie jego słuchają, a nie kogoś innego. Natomiast politycy swoją pozycję zawdzięczają plebsowi czy też motłochowi, więc muszą się mu przypodobać. W tym tkwi problem z demokracją.”

Ta szczególna forma polityka z jaka mamy do czynienia dziś i którą uznajemy za ostateczną i nie do zmiany, nie przesądza jednak o tym, że polityk nie może byc liderem o jakim Pan pisze – może a nawet tylko wtedy jego działanie ma jakikolwiek sens.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Nie żebym zaraz uwierzyła, że 540 wystarczy ale zajrzalam, pogubiłam się nieco w notkach i mam konstruktywną – ufam – propozycję, żeby wszystkie państwowe notki zebrać w jeden tekst i umiescic w tekstowiskowych debatach, zeby latwiej sie rozmawiało.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Ja bym w wordzie zrobiła jeden tekst z notek o państwie i zawiesiła w tekstowisku, z sugestią wobec adminów, zeby włozyli to do działu “debaty” – ale nawet jako zwykły tekst (nowa notka) moze wywołac rozmowę.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

dopiero teraz zorientowałam sie, ze Pan tu komentuje. Najprosciej byłoby więc, gdyby się Pan “zablogował”.

Wysłałabym zaproszenie ale muszę wpisac w formularz Pana adres mailowy a on mi sie nigdzie nie pokazuje. Jesli przyśle Pan adres, uruchomimy tę piekielną procedurę i włozy Pan cały tekst jako nowa notkę.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...