Długo, ale dobrze.
Chwila refleksjijestzawsze potrzebna.

po Pani komentarzu to tak po ludzku lepiej mi sie zrobiło na duszy i w całym jestestwie.
Czy mogę podpisać się pod Panią?

Serdecznie pozdrawiam

PS>Ma Pani serce i duszę,a po pierwszych Pani wpisach myślałem,że Pani taka zarozumialska.Przepraszam.

wydaje mi sie, ze komplikuje Pani to co proste.
ten caly zakres przekazów: – nie czyn tego innym, co Tobie niemile – traktuj innych tak, jak chcialbys by Ciebie traktowano – kochaj blizniego swego jak siebie samego
zaklada wg mnie prosta konstatacje: czlowiek w sposob naturalny najbardziej kocha samego siebie i dba o wlasne dobro. w wielkim uproszczeniu, bez dociekania czy sprawdza sie to u jednostek autodestruktywnych czy jakos skrzywionych psychicznie. skoro wiec najwyzsza miara milosci jest milosc wlasna i jednoczesnie zasadniczo niegdy nie chcemy dla siebie zle, przeniesienie zasad stosowanych wobec siebie na innych jest niejako gwarantem “dobra”.

pozdrawiam

KOchać siebie samego to pozwolić się ukochać przez Boga i także innych. Kochać siebie to nie wydać siebie na pastwę Złego.
Miłośc siebie to ucieczka od zła a pogoń za dobrem.
Miłośc siebie to ukochani Dobra(dobra w znaczeniu Ewangelicznym – Jeden jest tylko Dobry).... a odrzucenie zła.

Jeśli siebie kocham w takis sposób to i Ciebie pokocham w taki a nie inny sposób zabiegając o DObro dla Ciebie a nie zło i nieszczęście.

Ja jestem przekonany, że człowiek musi najpierw nauczyć się kochać siebie. Być cierpliwy wobec siebie, gdy z czymś się nie udaje, być miłosiernym wobec siebie aby się nie katować popełnionymi jakimiś błędami w przeszłości ale udzialając sobie kredytu zaufania na przyszłość aby nie popełniać tego samego, być w stosunku do siebie wyrozumiały(nie stawiać sobie zbyt trudnych wyzwań i postanowień ale iść od małych rzeczy do większych).

Kochać siebie to nie zazdrościć, nie nienawidzieć, nie być pysznym… – to pracować nad sobą aby nie dać się zawłaszczyć tym uczuciom.

Jeśli powyższe wdrożę u siebie – to właśnie mnie uzdolni do kochania bliźniego.

No bo co z tego, że będę pomagał innym, modlił się, robił wspaniałe i godne podziwu rzeczy skoro zatrzymam sobie dla siebie pychę.... ?

Niby czynię rzeczy wielkie ale jestem pyszny… – wszystko na nic, gdy będzie to egozim i karierowiczostwo – faryzeizm.

Kochać siebie do przyjąć Miłosierną Rękę Boga i trzymać się jej MOCNO!

Złota myś!!!!
RZeczywiście mamy instynky samozachowawczy wg którego działamy – jesteśmy subiektywnie skierowani na dobro dla samego siebie.

Ewangelia jeśli coś dodaje do tego dążenia to raczej mówi:

- Człowieku, poznaj co jest dla Ciebie DOBREM a potem zawalcz o nie.

Więc nawrócenie to nic innego jak przeorganizowanie subiektywnie pojętego “dobra” na Dobro którym jest Bóg.

Dajmy na to, przed nawróceniem dobrem subiektywnym będzie np. nieuczciwe dorabianie się zysków.

Po nawróceniu – wiedząc, że Dobro to pośmierci…. – przestanę oszukiwać zew względu na Dobro które Bóg mi przygotował.

************************************

Życie moralne i poukładane życie to także zdrowe życie: brak konflików sumienia, negatywnych uczuć(pycha, zazdrość, nienawiść), to lepsze relacje z otoczeniem i radość życia. Jak psychologia mówi: integracja osobowości.

Ta integracja nie polega na tym, że problemy znikną, ale na tym, że pomimo problemów zachowujemu spokój, podejmujemy z nimi walkę ale jesteśmy spokojni gdyż nasze życie znaczy więcej niż te problemy: “Dzięki waszej wytrwałości ocalicie dusze wasze….”(cytat z pamięci).

Zmienia się optyka widzenia naszej rzeczywistości i nasza relacja do niej.

Pozdrawiam.

No proszę ja zaś nie,prawie od urodzenia – jakoś mi tak wyszło, :-)))

Subiektywnie ZAWSZE WIEDZĄ. Ale przecież od stopnia tzw. prawości, charakteru, hierarchii wartości to subiektywne dobro będzie zupełnie inaczej definiowane. Więc jeśli 99% to dla pewnego rodzaju – prawychl, uczciwych, i dobrze ukształtowanych ludzi.

Powiem Panu, że jest wg mnie oryginalnym stwierdzeniem, że “złodziej pragnie być okradany” a “zabójca zabijany” .
Ale zakładając, że człowiek może ulegać nie tylko przeciw-rozwojowi pozytywnego, może również stawać bardziej zdeprawowany, mało tego korzystając ze swojej wolności może budować przeciw-prawo w relacji do Prawa Ewangelicznego.

Sęk w tym, że jakie prawo zbuduje sobie za życia w oparciu o takie prawo najprawdopodobniej będzie bytował po swojej śmierci.

“Jaką miarą wy odmierzacie, taką i wam odmierzą....”.

Więc zachodzi pytanie o to co warto… . Wg mnie ta wspólna płaszczyzna dla wierzących i Katolików to akceptacja tego co warto w warstwie etycznej, moralnej i społecznej.

A bycie WIerzącym to nazwałbym wyższa szkołą jazdy gdyż to “warto” dotyka głębiej jestectwa człowieka i jego wyborów.

Pozdrawiam!

Co do pierwszego akapitu – zgadzam się z Panem. Zachwianie w zakresie wartości – w tym przypadku gołym okiem widać.

Ale jeśli nie ma żadnych ponadczasowych implikacji konsekwencji wyborów na czym Pan buduje kategorie obiektywnego dobra i subiektywnego(zachwianej wartości moralnej).
Przecież jeśli człowiek nie odpowada za swoje czyny przed nikim – w sensie ponadczasowym, to kwestie moralne mogą podlegać umowie. A jeśli tak, to można je zmieniać, tworzyć wg upodobań. Nie ma punktu oparcia wymaganego do określenia ich obiektywnośći. Kryterium większości jak w Parlamencie jest niewystarczający. Gdyż można się umówić, że od dziś coś nie jest złem ale dobrem, głosem większości. ALbo interesy jakiegoś Państwa są ważniejsze niż istnienie suwerennego Państwa -> Czeczenia, czy nawet niewolnictwo w Chinach. Gdy nie ma oparcia wszystko staje się wzgledne i subiektywne… .

Co do drugiego widzę, że Pan nie za bardzo rozumie co mam na myśli. Np. w dziedzinie małżeńskiej: kwestia tzw. antykoncepcji.

Definiowanie DObra w tej dziedzinie jest inne dla wierzącego a inne dla niewierzącegp gdyz inne jest kryterium dobra. Tak jak w innych kwestiach: – oceny czynów homoseksualnych – definicji rodziny – stosunek do poczęcia i aborcji

pewnie można byłoby więcej tych granicznych dziedzin gdzie DObro jest inaczej definiowane przez Wierzącego niż Ateistę przytoczyć.

Stąd napisałem, że o byciu Wierzącym w kategoriach powołania za które człowiek jest odpowiedzialny nie tylko przed sobą ale i też przed Stwórcą.

Zresztą mogę powiedzieć, że wierzę też, że za swoje wybory i definicję dobra odpowiedzialny przed Stwórcą jest także ateista mimo, że nie wierzy.
Jednak zakres tej odpowiedzialności jest różny dla wierzącego jak i niewierzącego.

Wierzący będzie oceniany znacznie surowiej gdyż: “Sługa który wiedział jaka jest wola Pana ale jej nie czynił otrzyma dużą chłostę. Ten zaś co nie wiedział jaka jest wola Pana i jej nie czynił, otrzyma małą chłostę...”.)cytat z pamięci.

A dlaczego tak się dzieje, inny cytat:

,Biada tobie Chorazynie, biada tobie Betsaido, bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się te cuda które są u was, dawno by w worze i popiele pokutowały. Ale powiadam wam: Lżej będzie Tyrowi i Sydonowi w dniu sądu aniżeli wam (Mat. 11:21,22).

Dlatego też większa odpowiedzialność wierzących: Katolików, chrześcijan za swoje wybory i czyny ze względu na większą wiedzę i świadomość ich konsekwencji.

Ci jedak krórzy uwierzyli w Jezusa i dają świadectwo w swoim życiu, nad nimi sądu nie ma… . Ci stali się Synami Bożymi i dziedzicami Królestwa Ojca. A więc nieba. Więc jak wierzący nie jest “kupcem” nieba za dobre uczynki ale jest przez Wiarę w Jezusa i świadectwo o nim DZIEDZICEM nieba. Tak jak syn dziedziczy po Ojcu.

To jest ta różnica pomiędzy powołaniem w Wierze i nie… .

No ale sad ostateczny ma być zaskakujący: “wielu ostatnich ma stać się pierwszymi a ostatnich pierwszymi.” – stąd czuwanie nad właściwym kryterium poznawania dobra jest chyba najcenniejszą rzeczą jaką powinien mieć ukształtowaną nie tylko człowiek niewierzący ale przede wszystkim wierzący.

Pozdrawiam.

Pozdrawiam.

Ja nie jestem aż takim optymistą co do tego “Nimalże pełną” np. w dziedzinie ochrony życia, definicji rodziny, zrównanie prawem związków homoseksualnych z małzeństwami, in vitro.

Znalazłoby się jeszcze kilka.

Natomiast co do odpowiedzielności przed społeczeństwem to – co pan powie na kraj taki który nazywa się Chiny – gdzie panuje niewolnictwo.

Wszyscy odpowiadają przed panstwem i społeczeństwem… , i co z tego.

Społeczeństwo przecież może się umówić na niewolnictwo – ale wg mnie będzie to bezprawie a wg ateisty???

Jakiego argumentu użyje ateista wobec demokracji która padła ofiarą zdegenerowanych grupy społecznej która ma większość w parlamencie.

Pozdrawiam!

Może ma Pan rację, że ja komplikuję rzeczy proste :)

Czytam to, co Pan do mnie napisał i im dłużej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że napisalismy podobnie tylko ja mam tendencję do rozwlekania a Pan to ujął krócej.

Zapewne, zdrowy na umyśle człowiek będzie dbał o swoje dobro i będzie siebie kochał. Być może z tego będzie wynikało podobne jak siebie traktowanie innych. I to będzie ten gwarant dobra, o którym Pan pisze.

Tak się zastanawiam teraz, że znam zbyt wielu ludzi dla których dobro własne jest odległą galaktyką. Dla wielu ludzi też dobro innych jest ważniejsze niż ich własne. Chciałam zwrócić uwagę, że jedno bez drugiego jest niemożliwe. Albo, żeby ująć rzecz mniej kategorycznie, bardzo trudne.

Ewidentnie nałożyłam tutaj perspektywę własnej kałuży.

Owszem to bardzo krzepiące gdyż można rzecz, w pewnych sprawach można być “jednego ducha”. Czy o “ekumenizm” nie zahaczyliśmy, :-)))

Powiedziałbym, nadzwyczaj krzepiące.
Powiem Panu, coś może co Pan wie albo nie; ale kiedyś byłem zafascynowany mniszym sposobem życia i wie Pan jaki jest fundament na którym można budować życie Zakonnika?

Fundamentem koniecznym jest bycie CZłowiekiem.

I gdybym miał tę naszą – zaryzykuję – wspólną drogę nazwać, to nazwał bym ją “Byciem Człowiekiem”.

Może MIckiewicz pisząc “Miej serce i patrzaj w serce” – odwoływał się właśnie do Człowieczeństwa?? Na mój “chłopski rozum” tak.

p.s.

trzeba by pomyśleć o następnym wpisie. Co znaczy być Człowiekiem. Ale to ryzykowny wpis: gdyż definicja człowieczeństwa w warstwie biloicznej i metafizycznej jeszcze ujdzie, ale jakby np. chcieć zdefniować zachowania człowieka na ludzkie i nieludzkie??? To już problem. Gdyż przecież można być człowiekiem a postępować nieludzko…..?? Czyli być z “urodzenia” a z postępowanie nie…. .

przepraszam za Pan – głupio wyszło, ale ma Pani taki nick, że samo “włazi jaki Męska postać”.

Postaram się trzymać w ryzach.

Co do mniszego życia dla mnie chyba aż tak zorganizowane życie “od dzownka do dzwonka” nie jest. Jestem bardziej “lotnym” człowiekiem…. .

Więc świeckim Wierzącym “żem” – ale co to za różnica. Bóg ten sam i świadectwo to samo.

A co do wpisu o CZłowieku. Muszę to przemyśleć. Może mnie natchnie, :-))) A może Pani napisze – będzie ciekawiej. Bo ja znowu w ujęciu Biblijnym i religijnym, więc może się to wydawać trochę sztampowe.

Gdyby napisał ktoś o CZłowieku w ujęciu ogólnoludzkim to bym skomentował i dorzucił nadbudowę.

Proszę spróbować

Pozdrawiam!