Ja mam taką jedną.

Wyglądała, dziecięciem będąc, baaardzo podobnie.

I ja Panu powiem – jest Pan zgubiony na wieki.

Bo rudy kot, to kot, ale rudy.

A dwa rude koty, to dwa koty, ale rude.

Oni są sprytni nadzwyczaj.

Więc tylko mogę powiedzieć: powodzenia.

Ci rudzi koty są nadzwyczajnie piękne i wyjątkowe.

Sam Pan się przekona.

stąd: http://tekstowisko.com/gretchen/52873.html

P.S. tu byłem – Serwer TXT

One mają coś w sobie takiego…

Te rudzielce są naprawdę, mówię Panu.

A dwa? I męskiego rodzaju?

Sama nie wiem co powiedzieć.

Pan sobie obejrzy jakiś film o tygrysach, to trochę oddaje.

Rude, są niepowtarzalne. Może mi Pan wierzyć.

:)

Dziękuję.

Co prawda właśnie widzę obok dość garfieldową minę, ale ta na zdjęciu to jest coś.

:))

To ona ma… zaraz,zaraz bo liczę... jakieś osiem lat.

Teraz ma dziesięć z okładem i nadal w niezłomnej formie.

Jak Pan chce polityki to proszę uprzejmie:

Ruda urodziła się 3 maja :)

Tyle politycznie mam do powiedzenia.

Garfieldowa? Nie, kocia. Takie są i za to też je kochamy. Aczkolwiek na razie oba moje (tfu! nasze, bo i dzieci już zakochane) bliźniaki razem wzięte ważą mniej niż jedna łapa Garfielda :)

Na razie jak Pan słusznie zauważył.

Chłopaki mają większe tendencje w tej mierze.

Ta moja Ruda, to uchodzi za maleńką i drobniutką, ale rudych łobuzów widziałam kilku.

Niech się Pan strzeże!

:))

Niczego nie kasuję, by nie musieć potem wyjaśniać, że “w zasadzie nie kasuję, ale…” ;)

aaa…. w profilu?
to może by tak fotkę KL tyż wstawić?
:-)

Na razie kładziemy dzieciaki spać. Wakacje się kończą...

o co z tym Vladem chodzi…

A tymczasem TXT-Salon 20:1 :)

widzę Panią tutaj: http://tekstowisko.com/txt/konfederacja
Tu o kotach gadamy, Pani zajrzy!
Przecież RRK nie tylko na praniu kaczych kuprów się zna, a o kotach to już były takie opowieści, że ho ho!

jest i fotka KL!
fiu fiu…. :-)

spisek. Aha, fotkę znalazłem :)

No żesz!

Śpią! A pewnie, że śpią!

Godzina jest taka, że każdy rozsądny rudy kot śpi. Ta moja Ruda, zaraz tu obok, też się zapadła.

Największą niesamowitością w rudych kotach jest to (no, poza mądrością oczywiście), że one pozostają takie różowiutkie szczeniacko.

No te tam… poduszeczki na łapkach, uszka i wszelakie cukierkowe fragmenty kota.

http://tekstowisko.com/comment_redirect/577613
ekhem!

:)

heh, to ja wiem, że nie ma tu nawet co radzić nad poradzeniem.
Z trzeciej strony, jak by to Artur Nicpoń ujął, Vlad pośrednio wrzucił granat do stuletniego stawu. Taki katalizator czasem działa jak sole trzeźwiące, czy cóś ;-)

My tu gad-gadu, a gdzie Pani Renata? Taki temat bez Pani Renaty, to być nie może.

Kto to widział, po nocy o kotach gadać.
A człowiek wstaje kulturalnie o świcie, żeby przed pracą jeszcze nadrobić wstrętną fuchę, co się ciągnie, jak nie powiem co, a tu koty.
I ani popracować się nie da,
Ani nawet powściekać (na tę fuchę i ogólnie na dzień dobry).

Rozmiękczające.

PS. Wychowałem się w towarzystwie psów i kotów równocześnie, więc w podziale Polaków na paritę psiarzy i kociarzy też siedzę okrakiem na barykadzie.
A może to wszystko dlatego?

Pozdrawiam gderliwie

Koty to dranie, ale nasze dranie! Choć mimo wszystko z bliźniakami bym uważał...
I zawczasu przygotował określenie na opisanie efektów ich działalności podczas nieobecności gospodarzy.

Sajgon? Jesień średniowiecza?
Czy po prostu Katzenjammer?

Pozdrowienia od kolejnego kociarza otrzepującego się z kilometrów bieżących sierści zadziwiająco kontrastującej kolorem ze wszystkim, co ma na sobie (kociarz, nie kot).

a co do komentarzy że dużo?Panie Krzysztofie, bo jak się pan nie odzywa albo odzyw arzadko w komentach tu, no to po co gadać?
Nie każdy ma skłonność mą do monologowania:)
A na TXT i polityczne tematy wzbudzają dyskusje na kilkadziesiąt czy 100 komentów.

Choć nie chwaląc się najwięcej komentów to mój Hyde Park ma, o, jak to Hyde Park w końcu, zresztą zapraszam i do niego, można gadać o wszystkim , nawet o kotach:)

A i ja mam jak odys, i piesy i koty uwielbiam.

pzdr

Za miesiąc moja Bombunia kończy 22 lata. Ponad jedną trzecią mojego życia, a można powiedzieć, że połowę dorosłego życia towarzyszy mi jako ktoś bardzo bliski. Czuły, wrażliwy i delikatny. Moje młodsze koty traktują ją z WIDOCZNYM szacunkiem.

Wyjąwszy parę lat pomieszkiwania w Warszawie – zawsze obok mnie, w domu były zwierzęta. I koty. I psy. ( W Warszawie były pszczoły w ulach w ogrodzie – ale to nie to! ;_))) I zdarzały się zimujące w domu – a to jeż, a to wiewiórka, a to jaskółeczka. Ale to moja Babcia – to jej drobne ręce umiały każdy pojawiający się w pobliżu ( najczęściej znoszony do domu przeze mnie) bezradny, chory, zagubiony drobiazg ocalić przed zatratą.
Nauczyłam się od Babci nawiązaywania kontaktu, „języka”. Wydaje mi się, że rozumiem zwierzęta – przynajmniej takie odnoszę wrażenie po lekturze Konrada Lorenza.

I dlatego z całym przekonaniem stwierdzam – najtrudniejszym niewątpliwie partnerem w życiu człowieka jest kot. Ale też i najwspanialszym, pełnym tkliwości i wyczucia naszych nastrojów. Czasem myślę, że koty więcej o nas wiedzą niż my o nich. Że szybciej się uczą nas niż my ich.
Rozkoszne kociaki Krzysztofa Leskiego – z pewnością lepiej się będą wychowywać we dwóch niż pojedynczy kociak – nie będą toczyć ze sobą w przyszłości walk, bo hierarchia ich ważności właśnie ustala się teraz. W tych rozkosznych zabawach.
Oczywiście może się zdarzyć, że ten „słabszy” będzie czasem próbować zmienić sytuację – ale szybko zostanie mu pokazane „kto tu rządzi”. I wcale nie będzie to zrobione z pozycji wrogich. Po prostu, na danym terenie władzę ma tylko jeden kocur – reszta może sobie być obok, ale na pozycji „młodzieży”.

Panie Sergiuszu, dziękuję za przywołanie moich „kocich” tekstów. Może jeszcze opowiem co nieco o moich zwierzakach. A jest co opowiadać.

Teraz chcę powiedzieć Panu Krzysztofowi – że dobrze zrobił biorąc obu braci. One mu się odwdzięczą. I to jest warte poszarpanych obić mebli, podrapanych drzwi i nóg od stołów, potłuczonych naczyń i bibelotow, rozlanych herbat, kaw i innych napojów na przykład na klawiaturę, obsikanych czasem kątów lub butów ( uwaga: porzucone torebki foliowe pełnią funkcję „zachęcaczy” do siusiania na nie) i miliona innych drobnych nieszczęść – w tym to co u mnie nie przechodzi całkiem bez bólu: niszczenie roślin doniczkowych.
Reszta – to wyłącznie same przyjemności.

Pozdrawiam

o ile jest czarny lub rudy. można go zawsze złożyć w ofierze szatanowi i uroki odczyniać bądź rzucać (np na Putina). muszę spróbować. mam nawet jednego kandydata – co dwa dni taki wielki rudzielec robi na moim trawniku kupę. jak będę składał z niego ofiarę to machnę fotkę i tu wkleję...

pozdrowienia.

==============
po co nasze swary głupie,
wnet i tak zginiemy w zupie…

Wiem, że podświadomie kochasz tego obcego rudzielca bardziej od własnego trawnika. Proponuję Ci zatem następujący eksperyment odczyniający.

1. Zainwestuj złotówkę (no, może dwie) w torebkę kociego żarcia w formie glutów (tzn. mokrego, nie żadnych chrupek).
2. Sprzątnij po raz ostatni kocie pamiątki z trawnika
3. W niewielkiej odległości (tak z pół kroku) od miejsca rzeczonej pamiątki na trawniku rozłóż (po raz pierwszy i nie ostatni) część zawartości zakupionej torebki. Najlepiej przed planowaną kolejną wizytą. Resztę możesz rozłożyć w innych strategicznych miejscach.
4. Twój przyjaciel z sąsiedztwa zmieni wkrótce klasyfikację terenu z “kibel” na “możliwe do zdobycia sensowne żarcie” i zacznie uszczęśliwiać innych.
5. Dawka przypominająca raz w miesiącu. Lub częściej, gdy gość zaakceptuje menu. Oraz właściciela terenu.

Aha, z eksperymentami bywa tak, że czasem się nie udają. Albo powodują nieprzewidziane efekty uboczne.

...tydzień temu to ja byłem właścicielem domu i nie miałem pojęcia, że kiedykolwiek będzie okupowany przez dwójkę kociąt. Teraz one są właścicielami domu a ja intendentem, służbą sanitarną, sprzątaczem i zaopatrzeniwcem…

Grzesiu – oczywiście, że tekstu jeszcze tydzień temu nie zauważałem ani całej dyskusji…