(Panom Griszeqowi, Igle i Jareckiemu na pociechę)

Było kiedyś takie przedwojenne tango, które śpiewał pan Mieczysław Fogg. Podobno przy tej piosence rozczarowani życiem i zawodami miłosnymi rozstawali się ze swymi doczesnymi kłopotami. W sumie jednak dla mnie słowa tego tanga to mają jednak trochę pozytywny wydżwięk, idzie mi mianowicie po pożegnanie się nie tyle z życiem, co z życiem w dotychczasowym stylu.

Oczywiście, jako że to piątek i pożartować można, więc będzie o gospodarce. I polityce. Jaka jest – każdy widzi. Jaka będzie – to już bardziej zadanie dla wróżek i wróżów. Można oczywiście zakładać występowanie pewnych tendencji makroekonomicznych, rozważać rozwiązania oparte na prawach społecznych, ale zawsze są tzw. czynniki nieprzewidywalne.

I o tych czynnikach nieprzewidywalnych, a właściwie o jednym (co prawda multiplikowalnym) chciałbym dzisiaj słów kilka. Idzie mi – i tu pierwszy uśmiech na twarzach Szanownych Czytelników – o polityków naszych. A także o społeczeństwo. Jako że właśnie to społeczeństwo jest niejako źródłem całego szczęścia czy nieszczęścia, jak kto woli. Truizmem jest powtarzanie, że mamy takich polityków, jakie mamy społeczeństwo. Tyle że nie do końca.

Oto od czasu roku ’89 ubiegłego wieku co nieco się już zmieniło. Mianowicie po latach pojawiło się sporo wykształconych, jak również posiadających duże już doświadczenie polityków lokalnych czyli samorządowych. Ci wójtowie, bumistrzowie, radni już w sporej części wiedzą, co to znaczy zarządzać mieniem komunalnym (czyli społecznym), w jaki sposób dbać o to mienie, jak zdobywać fundusze, jak posługiwać się instrumentami finansowymi (kredyty, obligacje etc.). Jak wreszcie inwestować i budować.

Ten proces jest długotrwały. Państwa systemu odmiennego od tego, jaki panował u nas przez lat kilkadziesiąt, uczyły się jak to robić o wiele dłużej od nas. O wiele dłużej kształciły się odpowiednie kadry polityków lokalnych. Podstawowym doświadczeniem, jakie zostało z tego procesu wyniesione jest to, że kolejne awanse na drabinie kariery politycznej powinny być udziałem ludzi, którzy dokonali już czegoś na szczeblu lokalnym.

Dzisiaj możemy już spokojnie stwierdzić, że mamy takich ludzi coraz więcej. Nie wymieniam ich nazwisk między innymi po to, by sami Państwo zadali sobie pytanie (a także wykazali większe zainteresowanie polityką lokalną), kto w Waszym otoczeniu już może zasługiwać na Wasze zaufanie.

Kolejnym krokiem będzie wycofanie Waszego zaufania (wyrażone głosem w wyborach do władz na kolejnych szczeblach) ludziom przypadkowym. A takimi są jeszcze niestety niemal wszyscy przedstawiciele polskiej klasy politycznej. No, może poza ludżmi w ministerstwie finansów, bo ci muszą być fachowcami, inaczej dawno już poszlibyśmy z torbami (choć i teraz nie jest to takie pewne, jako iż populistyczna polityka nadal ma pierszeństwo przed czystą arytmetyką, o matematyce wyższej czy ekonometrii na przykład nie wspominając).

Zastanawiające jest więc, dlaczego w niemal każdych kolejnych wyborach oddajecie głosy na niedouczonych (sic!) polityków, owładniętych “misją”, ktorej nawet nie są w stanie precyzyjnie wyartykułować, i posługują się głównie standardowymi zestawami banałów, zaprawionych pseudohistorycznym i populistycznym sosem.

Ci, często niedoceniani przez ogół wyborców, politycy samorządowi (choć słowo “lokalni” też ma swój urok) są tak naprawdę naszym jedynym wyjściem. A my jesteśmy w stanie sprawdzać ich na każdym kolejnym etapie ich kariery. Rozumiem, że takie były czasy, iż na początku musieli być to ludzie wywodzący się z ugrupowań walki o zmiany fundamentalne. Ale ten etap mamy już za sobą.

Teraz, skoro uważamy się za ludzi myślących, zróbmy kolejny krok w naszym rozwoju [:-))] i zadajmy sobie odrobinę trudu. Spróbujmy przy okazji najbliższych wyborów – a właściwie zacznijmy to robić już teraz – i dokonajmy remanentu, zacznijmy oceniać dokonania naszych lokalnych polityków, upatrując w nich przynajmniej po części przyszłych zarządców firmy pod nazwą Rzeczpospolita Polska. To z nich powinni się wywodzić przyszli posłowie (a nie z szeregów nieudaczników zbierających się w związki zawodowe zwane u nas, nie wiedzieć czemu, partiami politycznymi).

Oczywiście nie twierdzę, że wszyscy ci lokalni politycy są czy będą doskonali także w przyszłości, na innych, wyższych stanowiskach. Jednakże szansa na to, że nie będą popełniać takich błędów jak aktualni członkowie związku zawodowego polityków i najemnych pracowników różnej maści mediów, jest o wiele większa.

Jednego nie rozumiem (przynajmniej w tej kwestii), jak to się dzieje mianowicie, że będąc pracownikami, członkami kierownictw firm, ba, będąc niejednokrotnie właścicielami lub współwłaścicielami tychże, podejmując decyzje gospodarcze, które mają na celu rozwój tych firm (czy choćby prowadząc gospodarstwa domowe), dajemy się tak banalnie nabierać na plewy i – przepraszam za kolokwializm – kit, jaki nam permanentnie od lat wciskają hochsztaplerzy mieniący się politykami.

Jeśli zmienimy podejście do tej kwestii (a wysiłek jest, jak sądzę, prawie żaden), to możemy naprawdę mieć nadzieję, że będzie lepiej. I nie będziemy wtedy czuć ciarek latających nam po plecach, chyba, że z całkiem innych powodów.