Od ściany, do ściany.

- Kurwa, znowu w tym samym miejscu, ten sam kocioł i wystraszeni ludzie – myślę, patrząc spode łba.

Dla tych w białych fartuchach normalka. Jak zawsze, sztuka jest sztuka.

- Proszę czekać, będziemy prosić..

Ile można kurwa czekać?

Rosła, siwa pani wtacza wózek.
Na nim postawny,siwy mężczyzna w szlafroku.
Obandażowane nogi. Nieogolony.

Ale ciągle coś mówi i gestykuluje.

Widzę, że usiłuje się podnieść aby przesiąść się z wózka na krzesło.
Podchodzę.
Popycham wózek.

- Nogiiiii – krzyczy – bezwładne, zadarły się pod siedzisko.

Biorę go pod pachy, pomagam się przesiąść.

- Takiś pan ułan, a teraz co? – zagaduję ciekawsko wkurwiony.

- Ja, panie, w lekkiej artylerii służyłem – odpowiada.

- Myśmy mieli 75tki, panie, nas uczyli jak z wózka ( przodka ) w cwale koni zeskakiwać.

- One szły tak, że brzuchami ziemi dotykały, panie, a my jedną nogę na taki schodek i hyc, panie.

- Obrót na ziemi i już żeśmy wyprzęgali i armatę na stanowisko toczyli.

- Ocho ( myślę & zagaduje ), prawosławne czy francuskie mieliście?

- Francuskie, w Odwodowej Armii Prusy służyłem. 19DP, 19 PAL.

- Skąd? – pytam.

- A z Nowej Wilejki i Mołodeczna. Pod Piotrkowem nas rozbili – panie – ale bilim się i za Wisłą.

Patrzę uważniej na żonę, a może córkę i na starca?
Takie bary i wyprostowaną sylwetkę sam bym chciał mieć.

Podchodzi sanitariusz, przesadza go spowrotem na wózek.

- Jedziemy…

- Proszę panią, kto to jest, jak się nazywa?

- Ech – uśmiecha się starsza pani – i w AK był, i w Wachlarzu.

- Zdrowia, zdrowia – uśmiecha się jeszcze odwracając – popycha wózek.

- Pan xxxxx, proszę.. – wołanie zza uchylonych drzwi.

- Tato idziemy – rzucam

P.S. Sprawdzam na liście Wachlarza. Porucznik Waldemar Żaba – Bocian, 89 lat.
Dziś na izbie przyjęć, na Banacha w Warszawie.
Pisane.