Dziś, w rocznicę żydowskiego powstania w warszawskim gettcie wklęję swój stary tekst.
Cóż mógłbym więcej na ten temat powiedzieć?
Opisane, niżej, miasteczko to Bobowa.
Żydzi zaczynają do niej zaglądać.
Odnowili kierkut i grób tamtejszego cadyka. Odbudowali bóżnicę.
Tyle, że i tak są martwe.
Najstarsza żydowska jesziwa, właśnie z Bobowej, żyje i uczy, nadal, w Nowym Jorku.

Mój ojciec, zbudował żydom pomnik, na miejscu zdewastowanego przez szwabów kierkutu, w jednym z mazowieckich miasteczek.
Ja mogę tylko, ku pamięci, zawiesić wspomnienia po zamordowanym świecie w internecie. Dobrze, że choć to zdążyłem.

http://www.kirkuty.xip.pl/bobowa.htm

———————————————————————————————————————————————————-

Strzelanie do wielkanocnych zajęcy

Jakiś czas temu pojechałem po długiej niebytności, razem z ojcem, do jego rodzinnej miejscowości.
Oprowadzał mnie po ścieżkach swojego dzieciństwa i młodości.
Kiedy mijaliśmy drogę na odświerzony kierkut, a potem stojącą nieopodal starą drewnianą szopę, opowiedział mi następującą historię.
-Tą dróżką chodziłem do szkoły w osadzie, w czasie likwidacji getta, do szkoły odprowadzał mnie ojciec, twój dziadek. Ta szopa była granicą żydowskiej dzielnicy.
Żydzi stali w kolejce z jednej strony szopy, przeprowadzano ich po kilkoro na drugą stronę i tam zabijano strzałem w tył głowy. Ojciec brał mnie za rękę i kazał odwracać głowę, ale i tak widziałem. Z jednej strony stoją w kolejce jak po chleb, ci żywi, a z drugiej leżą już martwi. Ci sami. To trwało kilka dni, i ojciec przestał mnie tamtedy prowadzać, aż do końca mordów.
Następnego roku, wiosną, koło Wielkiejnocy, idąc do szkoły zobaczyłem jak dwóch granatowych prowadzi Żyda, minęli mnie i poszli w kierunku kierkutu. Ten Żyd nie był już w chałacie, ale w jakimś obdartym ubraniu, cały zarośnięty i brudny, łapczywie pożerał kawał chleba. Nagle słyszę krzyk, odwracam się i widzę jak on biegnie przez podrośnięta oziminę, padają strzały, dostał.
Po trzech dniach poszliśmy z chłopakami z klasy na kierkut, leżał tam jeszcze, obdarty do naga. – A ci policjanci, pytam. – Jednego znałem, po ’45r zwiał na zachód. – Jak się nazywał, pytam? – A po co ci wiedzieć, zresztą może już przekręcę nazwisko. – No dobra, ale jak się nazywał, tutejszy był?
-Tak tutejszy, z jego córką po wojnie w jednej ławce siedziałem, on zwiał ale rodzina została.
Tak 12-letni chłopak zapamiętał jedną z Wielkichnocy w latach czterdziestych. Kiedy do ludzi można było strzelać jak do zajęcy.
Jest rok ’81. Do innego miasteczka przyjeżdża delegacja Żydów z Izraela, z ziomkostwa tej miejscowości. Przywożą dar od pierwszego premiera i twórcy Państwa Izrael, Bena Guriona dla miasta. Są to dwie złote pięcioróblówki. Ben Gurion je oddaje. Dzięki nim wyjechał do Palestyny. Dostał je od przyjaciela z podwórka, Polaka. Tamten nie żyje. Ben Gurion, stojąc nad grobem oddaje swój dług, miastu.
Ojciec obiecuje żydowskiej delegacji, że na miejscu nie istniejącego kierkutu powstanie pomnik gdzie spoczną prochy ze splantowanych, żydowskich grobów. Upamiętniający kilkusetletni pobyt izraelitów na tej ziemii.-
Potem jest stan wojenny. Budowa pomnika opóźnia się. Ale słowo się rzekło.
Pomnik powstał. Żeby było śmieszniej, to jego zdjęcia, trafiają do zainteresowanych, poprzez miejscowego księdza proboszcza, jadącego z pielgrzymką do Ziemii Świętej. Bo poczta jest kontrolowana.
Tak mi się to wszystko smutno przypomniało.
I połączyło.
Wielki Tydzień i Zmartwychwstanie, niemieckie żarty ze schorowanego papieża, takie z typową dla Teutonów lekkością podane. Wspomnienie rocznicy śmierci Jana Pawła, który w dzieciństwie z żydziakami w piłkę grał, a potem do bóżnicy poszedł. Niemca dyżurnego ,polskiego geja, zakładającego jakąś sektę, a traktowanego poważnie, przez poważnych ludzi, którzy zwyczajnie powinni mu twarz obić. Oświęcimskie, sowieckie kłamstwo, i jego polscy tłumacze. Z drugiej strony różni dziwni obrońcy polskości i negacji Jedwabnego.
I żółtego, jak kwitnące forsycje zajączka.
I tak sobie myślę, że mój stary, patrzący kiedyś bezradnie, jako dzieciak na strzelanie do ludzi, mógł zrobić coś pożytecznego aby zamazać , choć trochę tamten ponury obraz.
Tak.
P.S.
Tak sobie czasem myślę, czy to nie ten dziarski staruszek, kiedyś granatowy policjant, albo jego potomstwo, nie przysyłają nam tutaj swoich złotych myśli, z Australii albo Ameryki. Węszą żyda, wyzywają od PRL-czyków i ubeków. Pokazują swoją wredną mordę?