To luźne skojarzenia są, ironiczne nieco i wcale się nie obrażę jak mi ktoś wytknie brak naukowych dowodów oraz cytowania ze źródeł.

Ten staropolski obyczaj – siedzenia po ciemku – pamiętam z dzieciństwa. Jak część z państwa wie spędziłem je na wsi, ostoi polskości. Teraz dopiszę, że jako Prawdziwy Polak Patriota mieszkałem jak my wszyscy Prawdziwi Polscy Patrioci w dworku, takim pod gontowym dachem i z 4 kolumienkami na ganku. Młodość upłynęła mi tak samo jak innym Patriotom na staropolskich naukach, grach i zabawach. Czas płynął wolno i leniwie. Umilałem go sobie zabawami z dworskimi dziewkami, które Patriotkami oczywiście nie były, na piciu okowity i wina po karczmach i zajazdach, na kuligach, weselach, chrzcinach, odpustach, zajazdach, puszczaniu czerwonego kura, wyrywaniu pejsów żydowinom, batożeniu włościan, pożyczaniu pieniędzy od tych żydowinów, którzy je mieli ( nie wiem czy była wśród nich rodzina Michników i Bikontów, oni nazwisk nie mieli, parchu się na nich wołało ), ujeżdżaniu koni, jarmarkach i innych takich staropolskich zajęciach.

Po pracowicie spędzonym dniu, nadchodził wieczór.
I wtedy dochodził też tytułowy zwyczaj – siedzenia po ciemku.

Siadało się wtedy, kiedy zapadał zmrok.
Jeszcze nie było całkiem ciemno ale już nie całkiem widno.

Było to już po wieczornym udoju, żywina ryczała z obory i rżała ze stajni, kury poszły już spać, z parkowej lipy zaczynała pohukiwać sowa.

Wtedy siadało się na ławce przed domem i zaczynało wchłaniać ciszę.
A ona szła cichymi krokami, w pewnym momencie można ja było nożem kroić, czasem jeszcze sygnaturka na nieszpory z kościoła pobrzmiewała.
Ale one szły – cisza i ciemność.

Po jakimś czasie przychodzili sąsiedzi z innych Patriotycznych Dworków, zwanych na codzień chałupami zaczynały się razhawory.

Ale przyciszonym głosem i przy wyłączonym świetle. Tylko księżyc i gwiazdy cicho mrugać zaczynały. Z nad stawu słychać już było żaby z pól pasikoniki. To nocna orkiestra była.

Potem jak już przeprowadziłem się do zgnilizny lieberalizmu i semickiego smrodku, czyli do miasta, już tego zwyczaju nie zauważałem, telewizja zagłuszała wszystko.
Światło żarówek oślepiało. Sąsiedzi mieli swoje telewizory i sami się w nie gapili.

Szczyt zarzucenia tego obyczaju zauważyłem po swoim ślubie z warszawianką. Kiedy wracałem do domu, wieczorem, musiałem zacząć nie od kolacji ale od zgaszenia 3/4 zapalonych żarówek, jednocześnie grającego tv, radia i magnetofonu oraz uciszenia wrzeszczących z radości/krzywdy dzieci.

Widać siedzenie w ciszy i po ciemku nie było już słusznym obyczajem a ja jako człowiek światły i postępowy, chcąc nie chcąc, nie potrafiłem go już przekazać następnym pokoleniom.

Ale zwyczaje są silniejsze od ludzi. Potrafią wracać. Najczęściej w nowym znaczeniu. Często paradoksalnym albo dziwnym czy głupim.

Mam wrażenie, że do Staropolskiego Patriotycznego Obyczaju Siedzenia w Ciemności najszybciej wrócili politycy i dziennikarze.

Oczywiście siedzieć w ciemności ma Niezwykły Naród Polski a dziennikarze i politycy będą siedzieć w świetle żarówek, do których pobrany prąd obciąża, tych którzy siedzą w ciemności. Czyli nas, Naród.

Takie luźne skojarzenia nasunęły mi się do Patriotycznej głowy kiedy skojarzyłem wspomniane Siedzenie z dawno przeczytanym art. w moczarowskiej gazetce Nasz Dziennik pt. “Jak dawni Polacy dbali o czystość?” strasznie w swoim przekazie śmieszno-głupiego oraz z obecną polityką informacyjną rządu. Gdzie na dość infantylne pytania, padają równie mętne odpowiedzi.

Ciemność widzę. I ze strony władzy i ze strony opozycji.
W zapadającym zmroku świeci ekran laptopa, internet na szczęście działa.