Dzisiejsze wczesne przedpołudnie spędziłam w sądzie.

Każde takie doświadczenie jest piękne i niepowtarzalne. Takie przeświadczenie zapewne skłoniło mnie do wyrażenia zgody na złożenie zeznań. Żywiłam mglistą nadzieję, że sąd nie zechce mnie wezwać, ale sąd akurat zechciał.

Zastanawia mnie jaką wartość dla sprawy może mieć zeznanie psychoterapeuty. Co więcej uważam, że to głupota jest.

O ile rozumiem pacjenta, który zwraca się do mnie z taką prośbą, o ile przed sprawą przestaję rozumieć dlaczego się zgodziłam, o tyle nie rozumiem na co mianowicie sądowi moje zeznania. Kiedyś rozmawiałam o tym przez chwilę z Odysem.

Czy ja znam prawdę? Czy to co wiem jest obiektywne? A nawet gdybym znała prawdę to czy można dać jej wiarę skoro jest wyłącznie jednostronna?

Mam taką pokrętną koncepcję, że dla znudzonego sądu taki psychoterapeuta to może się jawić jako dziwo jakieś nieznane i jak jest okazja, by sobie je z bliska obejrzeć to ku uciesze własnej, można je sobie zawezwać korzystając z obowiązku stawiennictwa jakie na wspomnianym dziwadle spoczywa.

Nieświadomie postanowiłam wyjść sądowi naprzeciw i przyoblekłam się w czerń, zarzuciłam na szyję korale. Kiedy wychodziłam z domu On mówi rozbawiony (takiemu to łatwo się śmiać), że wyglądam jak psychoterapeuta. Z powodu braku czasu na cokolwiek innego, musiałam poprzestać na wiele mówiącym spojrzeniu.

Dowlokłam się do sądu. Odczekałam aż zdyszany adwokat strony przeciwnej się pojawi spóźniony i zaczęło się.

Rzeczywistość wysokiego sądu jest prosta i nieskomplikowana, w przeciwieństwie do mojej.

Jak się nazywam to było proste pytanie, natomiast zaraz potem sąd mnie zagaduje o zawód.

Wpadam w panikę. O który mój zawód może chodzić? Najpierw mnie straszą odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań a potem zadają pytania, na które odpowiedź nie jest jednoznaczna. Nie chciałam robić z siebie większego dziwadła niż zakładał sąd, więc w ciągu kilku setnych sekundy podjęłam decyzję.

Ile Pani ma lat? O matko! To chyba wiem. Ale chcą co do miesiąca czy też chcą w przybliżeniu. Znowu kilka setnych sekundy i mam odpowiedź!

Chyba jednak odrobinę za długo się zastanawiałam, bo zdołałam złapać takie dziwne spojrzenia ławników.

Na moje usprawiedliwienie działa fakt, że jednocześnie choć w drugim planie, zastanawiałam się dlaczego nie sprawdzają tego co mówię z dowodem osobistym. W końcu nie po to go wczoraj odbierałam, by teraz się nie przydał. Może i lepiej jednak, bo w tym nowym dowodzie to mam zdjęcie jak każdy lecz odnoszę wrażenie że, jakby to powiedzieć… nie do końca na nim widać twarz. No dobra.

Sąd nagle wpada na pomysł, żeby mnie zapytać o tajemnicę zawodową. Mówię, że jest. Kto może mnie z niej zwolnić? No sąd, odpowiadam, i pacjent.

Dłuuuugie, przenikliwe spojrzenie: czy jest pani pewna? Tak.

Ja się nie znam, mówi sąd więc dlatego pytam czy jest pani przekonana.

Jestem przekonana – podkreślam trochę mocniej i myślę, że jak jeszcze raz mnie zapytają to nabiorę wątpliwości.

Na szczęście sąd się już zadowolił, strona której byłam świadkiem złożyła stosowne oświadczenie do protokołu i jedziemy dalej.

Daleko dalej jednakowoż pojechać się nie udało. Pytania sądu, jednego adwokata, drugiego adwokata. Wszystko mętne i po łebkach. Chyba nikt nie miał za bardzo pomysłu i przygotowania.

Nagle i niespodziewanie sąd mówi, że dziękuje i do widzenia.

Wyszłam z sali utwierdzona w przekonaniu, że to jednak głupota, oraz z wieloma wątpliwościami czy pomogłam czy przeciwnie.

Na do widzenia odpowiedziałam do widzenia.

Niekoniecznie wyłącznie z grzeczności.

W domu leży sobie spokojnie kolejne wezwanie. Za miesiąc.