No tak, konkursowanie się zakończyło, efektów brak, trza wrócić do rzeczywistości szarej, choć wcale ona nie szara, bo nie chwaląc się w moim cyklu filmowym prawdziwe perełki opisuję:)

Miała być filmowa podróż już za ocean do obu Ameryk, ale jeszcze poczekamy i opiszemy ponownie film z Europy (nie wiem, czy zauważyliście, że jak na razie poza “Gilbertem Grape” opisuję same europejskie filmy, choć o dziwo nie zahaczyłem (i chyba nie zahaczę, bo cykl kiedyś trzeba będzie skończyć) o świetne kino francuskie wspólczesne)

Ale niedaleko od Francji Hiszpania (pozdówka dla coś ostatnio nieobecnego Rollingpola), a z Hiszpanii jest reżyserka i autorka scenariusza filmu “Życie ukryte w słowach” (Vida secreta de las palabras).

Isabel Coixet ostatnio nakręciła też “Elegię” (różne opinie o niej krążą, nie widziałem jak dotychczas), podobno świetne “Moje życie beze mnie”, ja znam jeszcze całkiem ciekawą jej nowelkę z filmu “Zakochany Paryż”, nie najlepszą stamtąd, ale ma coś w sobie.

A “Życie ukryte w słowach”?

Film ciężki, traumatyczny, refleksyjny, taki że zostaje w nas, na długo, jak go widziałem pierwszy raz w kinie, to po wyjściu, na szybko uznałem go za jeden z najlepszych filmów jaki znam, nie spodziewałem się, że mną tak wstrząśnie.

Film o wojnie i jej skutkach, jak dla mnie więcej mówi o wojnie niż wiele filmów wojennych.

Film o traumie, lęku, nieumiejętności życia dalej, bo wydarzyło się za dużo, za dużo złego. Film o złu i złych wyborach. I o byciu ofiarą tych, co wybrali zło.
Film przejmujący, ale nie bez nadziei.
Momentami zabawny, momentami urokliwy, nawet się uśmiechnąć można czasem.
Może niekoniecznie z mej ulubionej kategorii ciepło-gorzkich, bo raczej mocniejszy i bardziej przejmujący niż wcześniej opisywane przeze mnie.
Wreszcie film o miłości (jak chyba wszystkie, które opisuję i dalej będzie podobnie nudno:)), o tym, że miłość leczy(?) nawet najgłębsze blizny. Te na duszy, choć pewnie i one nie znikną, jak te na ciele.
Film raczej bez słów albo inaczej z słów ilością niewielką, ale o słowach też jest.

Nie za bardzo jest sens bym go opisywał, bo wiele się w nim nie dzieje (to akurat mnie nie przeszkadza zupełnie) acz pulsuje strasznie od emocji.

W “Życiu ukrytym w słowach” grają Sarah Polley i Tim Robbins, producentami są bracia Almodovar (Augustin i Pedro), momentami tego ducha Almodovara acz dyskretnie się czuje.

A i pomimo że film o właściwie opowiada o dwójce bohaterów, o traumie Hannah i o tym jak odnaleźć próbuje sens w związku z Josefem, który tenże sens też zgubił, to mamy kilka świetnych scen, które ciekawie portretują bohaterów drugoplanowych.