czy tylko patrzysz? Zdumiewa mnie łatwość klasyfikowania ludzi, Pana nie?

Byłbym Panu niezmiernie wdzięczny, gdyby posługując się przykładem powyżej wymienionego, hm, przykładu, wyjaśnił w kilku słowach na czym polegał komunizm tego komunisty. Jakie szczególne cechy czyniły z niego komunistę, z czego się ta jego immanentna komunistyczność brała i jak się uzewnętrzniała.

(To nie jest zaczepka. To wstęźp do większej całości )

Tylko, proszę, niech mi pan nie pisze że należał do partii. Potrafię wytrząsnąć z rękawa trzy tuziny najbardziej zagorzałych antykomunistów, którzy też należeli swego czasu do tej jaczejki. Ponieważ ( w przeciwieństwie do większości zawodowych antykomunistów, którzy wyrośli z pieluch w okolicach 1989 roku) miałem okazję pożyć w tamtych czasach, mogę pana zapewnić, że do partii należeli wyłącznie antykomuniści. Widziałem też pochody pierwszomajowe z milionami uczestników (w skali kraju) – wszystko antykomuniści i w zasadzie ofiary systemu (jak można się było przekonać prywatnie, a potem nawet publicznie).

Pańska wiara, że bycie przedstawicielem młodego pokolenia czyni z człowieka kogoś innego niż jego rodzic, który w domu słuchał Wolnej Europy a na pochodzie niósł potret Lenina na patyku półgębkiem przy tym opowiadając dowcipy polityczne – ta wiara rozczula mnie.

Widzi Pan – ja jestem głęboko przekonany, że w rozmaitych systemach Ci sami ludzie wylądują w zupełnie podobnych miejscach. Ze konformista pozostanie konformistą, karierowicz karierowiczem a dysydent i krytykant dysydentem i krytykantem.
Ze ten kto (gdyby urodził się 30 lat wcześniej) robił by karierę w wydziale propagandy KC obecnie będzie próbował ją robić w IPN-ie lub Fundacji Sorosa. Z podobnym wynikiem i skutkiem.

Ze ówczesny (komunistyczny) łapówkarz i dzisiejszy (demokratyczny) łapówkarz świetnie by się ze sobą dogadali.

Ze nadajemy te tytuły komunistów (o zgrozo) z pewną dezynwolturą.

Zapewne zapyta Pan do czego zmierzam? Ano do tego Panie Referencie, żeśmy tak ogólnie (z Panem pewnie jest inaczej) nie dużo lepsi od tego radzieckiego morfinisty, który napisał sztukę teatralną pod tytułem Batumi. Jak Pan uważa, zasłużył na miano komunisty? Czy też nie? I (jeśli nie) – jaka jest ewentualnie różnica pomiędzy morfinistą i opisanym przez Pana przypadkiem?

Pisze Pan że niezła świnia i beton. Nie wiem, nie będę dyskutował. Nauczyłem się ufać Pańskiemu osądowi. Pewnie ma Pan rację. Było by jednak ładnie gdyby z tego właśnie powodu go odstrzelić. A nie dlatego że był tzw. komunistą. Cokolwiek to znaczy.

Ukłony
t.

Nie napisałem jego nazwiska, bo to nie jest najwazniejsze, a jestem też pewny, że przynajmniej jedna z osób, która tu pisze/kiedyś pisała miała okazję zapoznać się z metodami jego pracy dodatkowej, o charakterze administracyjnym, na pewnej warszawskiej wyższej uczelni. W każdym razie polski komunista, “ten” polski komunista, to członek struktur partyjnych (od pewnego momentu dosyć wysokiego szczebla), aktywnie utrwalający władzę ludową w latach 70-tych i 80-tych, korzystający z możliwych przywilejów systemu, potem ważna postać pilnująca interesów gospodarczych i politycznych postkomunistów, typowa szara eminencja, która rozprowadzała kasę i wpływy podnoszącej głowę “jaczejki” (za Panem). Zawsze na stanowisku dzięki poparciu, z klucza, do zadań specjalnych, zaufany człowiek tych samych ludzi od 40 lat.

Powinienem to napisać już wcześniej, bo w gruncie rzeczy nie wiem, czego Pan ode mnie oczekuje. Czy mamy powtarzać argumenty, które już padły i zdaje się dobrze sformułowały protokół rozbieżności? Wobec powyższego fragmentu jestem też trochę bezradny. Tak mówią ludzie, którzy de facto zacierają granice między PRL i obecnym państwem, sugerując że PRL był etapem w historii Polski jak poprzednie; dziś to rzecz dla historyków ustroju. To z kolei pociąga za sobą wykluczenie osądu i jasnego postawienia granicy, co było “dobre” a co “złe”. W 1990 r. coś się jednak zmieniło, z jakiegoś powodu ktoś uznał ten rok za ważny (inna sprawa, czy z perspektywy czasu zasadnie).

Odrzucam Pański sposób myślenia. Tak jak odrzucam teorię o “antykomunistach”, którą Pan tu promuje. Proszę Pana, w tym kraju żyli i żyją ludzie, którzy opierali się Sowietom i sowietyzacji; byli wrogami komuny we wszystkich jej “ludzkich”, czy “nieludzkich” obliczach. Ten sprzeciw często miał przy tym charakter intelektualny. Bez zapośredniczenia więzienia, czy łagru. Na to wszystko nakładała się praktyka dnia codziennego i świadomość sowieckiej kolonizacji, ale zdarzało się, że był to tylko dodatek, egzemplifikacja, potwierdzenie, a nie zawsze pierwotna przyczyna niezgody. Dlatego też ci ludzie dziś ponuro się śmieją, kiedy słyszą, że bycie opozycjonistą, to np. tyle co bycie rewizjonistą. Rewizjonizm nie jest żadną zasługą, czy powodem do dumy, przecież w tym samym czasie działacze niepodległościowi siedzieli w więzieniach albo byli spychani na margines życia społecznego. Piję oczywiście do Kołakowskiego i dzisiejszych pieśni nad jego słynnym rewizjonizmem. Zapomnieliśmy, że w tym samym czasie ubecja ścigała za słuchanie radia, żołnierze AK żyli w nędzy, a więzienia były pełne antykomunistów (ale tych innych, niż wspomniani przez Pana; bardzo często siedzieli w więzieniach jako kryminaliści, nie mogli pisać w tym czasie książek). Inne światy, niestety piszemy o innej rzeczywistości.

Zgodzę się też, że po 1990 r. środowiska niepodległościowe były starannie zagłuszane, nie miały forum wypowiedzi, wyśmiewano i wyszydzano ich rolę. oficjalna wersja historii III RP przyjmuje, że bezkrwawa rewolucja dokonała się rękoma grupy kilku wspaniałych bohaterów, którzy przewodzili Solidarności i pokonali/oszukali reżim (jednak reżim). Ale można też przyjąć inną perspektywę. Rewolucja dokonała się rękoma tysięcy bezimiennych bohaterów, którzy ryzykowali coś więcej niż zakaz pisania w celi (np.: pracę, pracę żony, szlaban na pracę naukową, brak środków do życia), o których się dziś nie chce pamiętać, którym chodziło o nieco inną Polskę, niż ta zaprojektowana przez “dzieci komunistycznych funkcjonariuszy”. Wśród nich byli oczywiście partyjni, a jakże. I bardzo dobrze, że byli. I dlatego dekomunizacja ich nie powinna obejmować. Jeśli kiedyś zostanie ona jeszcze przeprowadzona, powinna objąć aparat partyjny i “zasłużonych” działaczy na rzecz nowego lepszego świata. Ci, co zostawili szajkę, również powinni być traktowani inaczej (oczywiście nie chodzi mi o to, że zostawili ją w 1989 r., chodzi raczej o Hodyszów). Jestem zwolennikiem takiej dekomunizacji, bez względu na ograniczenia czasowe, to znaczy do momentu, kiedy ostatni ubek albo inny zasłużony krajowy komunista (utrwalacz władzy ludowej) będzie pełnił jakąś funkcję publiczną.

Zgodzę się natomiast że owi krajowi prominenci mogli być dobrymi mężami, kochającymi ojcami, mogli płakać na pogrzebach i pomagać potrzebującym. To jest jednak w tym kontekście bez znaczenia. Idea lustracji i dekomunizacji wykracza poza wymiar indywidualny. Dyskusja na ten temat też się odbyła, więc chyba nie ma sensu powtarzać.

Widzę, że tropi Pan dziadka w Wehrmachcie. Nie wiem też z czego ma wynikać przypisywana mi wiara, która Pana “rozczula”. Z faktu, że chcę, aby funkcje publiczne sprawowali ludzie uczciwi, spoza postkomuszych układów (niezależnie od wieku)? Jeśli natomiast chce mi Pan powiedzieć, że następuje replikacja postaw konformistycznych rodem z PRL-u, to informuję Pana, że wiem. Zawdzięczamy to między innymi zaniechaniu dekomunizacji i lustracji na uniwersytetach, które przetrwały w stanie nienaruszonym i wychowują jak wychowywały. Młoda kadra akademicka, to w dużym stopniu klony swych miszczów. Wracam do poprzedniego punktu.

Zdanie o tym, że wydział propagandy KC jest porównywalny z IPN uważam za haniebne. Niech pan to wykaże.

Kto konkretnie “nadaje z dezynwolturą”. Fajnie jest mieć dobre zdanie o sobie, o swoim życiu, o przeszłości. Wówczas jesteśmy skłonni posunąć się nawet do relatywizowania istoty PRL-u. Odpowiadam równie generalnie jak Pan “twierdzi”.

Do czego Pan zmierza? Proszę napisać wprost, a nie za pomocą alegorii.

Świnią i betonem był jako komunista. Na tym zrobił karierę, zarobił pieniądze, z tego żył.

Ukłony,

sprawia, że robi się na zmianę zimno i gorąco.. Ilustruje jednak dobrze moje rozterki. Trudne, cholernie trudne jest to wyznaczanie granic w oparciu o (obecnie wygodne bo dające złudzenie powszechnego zrozumienia) szyldy i etykiety. Skrwysyn pozostaje skurwysynem, nawet jeśli używamy w celu uproszczenia argumentacji określenia komunista. Albo pomimo że. Mnie niepokoi chodzenie na skróty.

Mocny głos w dyskusji. Ukłon.
t.
P.S. Na co mi przyszło!

“Sądzi Kryże, będą krzyże”. To wówczas wymyślono to piękne podsumowanie. Chodzi oczywiście o starszego Kryże.

A młodszy? Panie Yasso, warto dodać, że młodszy ciągnął sprawę FOZZ-u za wszelką cenę, ale przecież skończył tylko “formalnie”. Dał pokazówkę, przy świadomości (bo przecież wiedział), że większość jego orzeczenia i tak się nie ostanie, bo chodził na skróty (zgoda, że gdyby nie poszedł, to nic by nie było). Sprytem wykazał się L. Miller, który zamordował sprawę za pomocą Piwnik, słusznie Pan prawi.

jak bardzo bym się starał, trudno mi się z Panem nie zgodzić.:)

Poruszył Pan ciekawy temat, mam nadzieję, że spotka się on z szerszym odzewem i
wówczas z wielką przyjemnością skonkluduję swoją myśl(której z przyczyn taktycznych nie skończyłem).:)

Na razie praca czeka, pozdrawiam i lecę

Przyglądam się ze szczerym zainteresowaniem i dużą, choć nie bezkrytyczną akceptacją, rozmowie, która jest ROZMOWĄ.

Pozdrawiam i życzę powodzenia

Są jeszcze więzy rodzinne, koleżeńskie i lokalne, które potem tuptają do Warszawy za jakimś wyniesieńcem. Są gwarancje ustne, że poza tym że był, prawda w partii, człowiek to uczciwy i godny szacunku.
No i jest starannie wypracowane przyzwolenie społeczne a głosy takie jak Twój gdy trafiają do publicznego dyskursu, przedstawiane są jako oszołomskie i w ogóle.

Nie bez znaczenia jest też gęba jaką wypracowały sobie solidarnościowe elity.
Brak spójności właśnie. Przywołany przez Ciebie dysonans pomiędzy antykomunistycznymi deklaracjami a praktyką otaczania się ludźmi reżimu. W tamie wystarczyła pierwsza, maleńka dziura. Tego się palcem nie zatka, a precedens jest i można się powoływać zawsze na to, że nasz partyjniak wobec ich partyjniaka. Itd.

Nowe pokolenie jest im przydatne do noszenia teczek i robienia kawusi. I to nie tylko problem ex. komuchów. Jako młodzieńcy nabijaliśmy się z komuszych reżimów, jako rządów gerontokracji. Ci chińscy i radzieccy przywódcy.
Teraz mniej mi śmieszno widząc jak nasze “pokolenie68” dopiero się ostro zabiera do rządzenia.

Wspólny blog I & J

pierwszy cytat :
“Widzi Pan – ja jestem głęboko przekonany, że w rozmaitych systemach Ci sami ludzie wylądują w zupełnie podobnych miejscach. Ze konformista pozostanie konformistą, karierowicz karierowiczem a dysydent i krytykant dysydentem i krytykantem.
Ze ten kto (gdyby urodził się 30 lat wcześniej) robił by karierę w wydziale propagandy KC obecnie będzie próbował ją robić w IPN-ie lub Fundacji Sorosa. Z podobnym wynikiem i skutkiem”

drugi cytat :
“Sugeruje Pan, że porównywanie IPN-u z Wydziałem Propagandy KC jest haniebne? Pewnie by może i było gdybym takiego dokonał. Oboje jednak wiemy, że porównywałem postawy, charakter i mentalność pewnego typu ludzi. Nie stawiałem znaku równości pomiędzy obiema instytucjami. Nadużył pan. Co mnie dziwi. Po kiego grzyba?”

A tak na marginesie: porównywanie nigdy nie jest haniebne. Zrównywanie jest.
Mogę porównywać Stalina ze św. Franciszkiem z Asyżu. Jeśli uczynię to rzetelnie – to oboje wiemy jaki będzie wynik.

No i dalej pan twierdzi telemachu że Pan nie porównał czy wręcz zrównał ??, że przytoczę jeszcze raz “ Ci sami ludzie wylądują w zupełnie podobnych miejscach”

Warto poprawić. Zawsze warto.
Ukłon
t.

no nie, zmusza mnie Pani, mimo weekendu…:)
Ale słowo się rzekło, więc spróbuję króciutko skonkludować:

Wszyscy opisujemy tu stan faktyczny i zdajemy się być z tym stanem oswojeni. Bo jak tu nie akceptować rzeczywistości?

Nie bierzmy jednak pod uwagę, że tę rzeczywistość społecznej świadomości ktoś ukształtował dla własnych celów.

Skutkiem ubocznym łagodnej transformacji było zaburzenie ładu moralnego. Wyrazistego rozróżnienie dobra od zła. Wprowadzenie jako kanonu do przestrzeni publicznej relatywizmu moralnego.
Grunt był podatny, bowiem większość z nas była, w jakimś tam stopniu, unurzana w systemie.
A elity, bez ustanku ten współudział nam wmawiały.
Czego świetnym przykładem słowa ks. abp.Józef Życińskiego, który w artykule w “Tygodniku Powszechnym” przekonywał, iż każdy kto kupował bilet PKP finansował, w jakiejś tam części, aparat przymusu.

Wtórował mu, swymi filipikami antylustracyjnymi Andrzej Szczypiorski.
Pełniący obowiązki autorytetu moralnego, długoletni współpracownik UB i SB.
Oklaskiwany entuzjastycznie przez naszą śmietankę intelektualną.

Przykłady można mnożyć.

Opinie odmienne zaś, rugowane były z życia publicznego stygmatem oszołomstwa, moralizatorstwa i zwierzęcego rewanżyzmu.

Rozumiem akceptujących stan rzeczy, bowiem patrzą na sprawę ze swojej własnej, jednostkowej, czysto ludzkiej perspektywy.

Jednak świadomość społeczna rządzi się trochę innymi prawami niż świadomość jednostki.
Nie jest to proste, sumaryczne złożenie świadomości każdego z nas z osobna.

Wolfke miał prawo lubić gestapowca Trammera, bo znał jego rodzinę, wiedział że był on idealistą i była wojna.
Mógł nawet tę swoją osobistą sympatię przełożyć na całą jego formację. Przecież składa się ona z takich samych Trammerów.
Ale tylko w kameralnym zaciszu swej prywatności.

Bo w przestrzeni wspólnej, istniała pewna bariera psychologiczna, która nie pozwoliła tej sympatii wyrażać publicznie. Nie pozwoliła nieustannie infekować tkanki społecznej. Taka busola moralna, nieodzowna dla ładu społecznego.

Przekroczenie tej bariery groziło ostracyzmem.
Tak było w Niemczech i krajach im satelickich, po drugiej wojnie światowej.

U nas, z wiadomych względów, nie dość, że mechanizm taki się nie ukształtował, to nawet przeciwnie, prominentni działacze ancien regime’u wygrywają wybory i są powszechnie fetowani.
Legitymizując się tym samym, jako pełnoprawni uczestnicy życia politycznego.
Nie czują żadnej winy i nie ponoszą żadnych konsekwencji, nawet symbolicznych, swych półwiecznych rządów, zniewolenia, upadku cywilizacyjnego etc. etc.

Zupełnie schizofreniczne jest, gdy środowiska za ten stan rzeczy odpowiedzialne. Sprzeciwiające się, jak to ironicznie nazywają, czarno białemu i zero jedynkowemu postrzeganiu świata, usilnie promujące aparatczyków partyjnych, z lubością wyciągają przeciwnikom politycznym jakiegoś czerwonego, jeśli tylko go znajdą.
Przypadek sędziego Kryże to dla mnie przypadek użytecznego narzędzia.
Tyle akceptowalny ile jednostkowy.

Jak długo ten stan rzeczy będzie się utrzymywał, tak długo będziemy piękniejącym z dnia na dzień, społeczeństwem postkomunistycznym.

Miało być krótko, a wyszło jak zawsze.:)

Dziękuje za zainteresowanie i pozdrawiam serdecznie

Slużalczość w systemie totalitarnym jest warunkiem koniecznym i wystarczającym do zrobienia kariery.
W systemie demokratycznym absolutnie nie. Determinującym czynnikiem są kompetencje a nie motywacje jednostkowe. Dlatego porównanie Telemacha uważam za nieadekwatne.

Errata do biografi jest znakomitą ilustracją Pańskich słów

‘U nas, z wiadomych względów, nie dość, że mechanizm taki się nie ukształtował, to nawet przeciwnie, prominentni działacze ancien regime’u wygrywają wybory i są powszechnie fetowani.
Legitymizując się tym samym, jako pełnoprawni uczestnicy życia politycznego.
*Nie czują żadnej winy i nie ponoszą żadnych konsekwencji, nawet symbolicznych, swych półwiecznych rządów, zniewolenia, upadku cywilizacyjnego etc. etc. *’

A ja wracam jeszcze do twierdzenia Pana Telemacha. Jest ono interesujące i przyznam niebezpieczne.

Czy to geny detrminują postawy, motywacje i charaktery czy też uwarunkowania spoleczne ?
Genetycze sklonności do przestępstw i niewątpliwie patologicznych postaw społecznych próbowano zidentyfikować w przedszkolach francuskich.
Badania wyszukane proponując.
Brzdąc 4 letni defilował by z odpowiednim wpisem w szkolnym dzienniczku uwaga potencjalny dewiant.
Nie przeszło.

zabawne, bo film dedykowałem Pani, według mnie doskonale korespondował z Pani słowami( tymi bezpośrednio nad nim).

Nie wydaje mi się, by Ławrentij Beria czy Heidrich Himmler byli jakimiś specjalnie genetycznie predysponowanymi psychopatycznymi mordercami.
Więcej, przekonany jestem, że gdyby nie systemy w których przyszło im robić kariery, to jeden byłby znanym nafciarzem w Baku, o ile wcześniej by się nie zapił na śmierć, a drugi szacownym profesorem biotechnologii w jakimś instytucie naukowym w Bawarii.

Charakterologia i ludzkie motywacje determinujące ich wybory są sprawą absolutnie nieistotną w tym wypadku.
Są unikiem przed nazwaniem rzeczy ważnych po imieniu.

Zwłaszcza w kontekście słów rtm. W. Pileckiego skierowanych do żony, na ostatnim ich widzeniu, w ubeckim areszcie:
“Oświęcim, w porównaniu z tym co się tutaj dzieje, to była dziecinna zabawa”

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chodzi o Polskę to przyznam, że nie potrafię.
Ale we Francji, chociażby absolwenci ENA, Szkoły Administracji.
Wystarczy zobaczyć długą listę sławnych absolwentów: kilku prezydentów Francji, dyplomaci, pisarze, historycy, szefowie firm, partii politycznych, banków, organizacji międzynarodowych.
Wystarczy zobaczyć długą listę sławnych absolwentów.

http://fr.wikipedia.org/wiki/%C3%89cole_nationale_d%27administration_(France)

to, że dwadzieścia lat czekasz, to tylko, jeszcze jeden dowód na moją tezę.
Jesteśmy krajem postkomunistycznym, ze wszystkimi konsekwencjami z tego tytułu płynącymi.:)

Pozdsrawiam

skąd brać te żywe autorytety?
Nasze dotychczasowe okazały się na tyle jeszcze żywe, że nie mogły się pohamować i plotły androny ponad ludzką miarę, więc się zużyły.:)
A ludziom autorytety należą się jak “p…p…psu m…micha” – copyright by upadły autorytet.

Choć obawiam się, że autorytet promujący Boga, Honor i Ojczyznę, nigdy nie dostąpi zaszczytu bycia autorytetem Jotesza.:)
Zresztą nic dziwnego, bo w zdrowym społeczeństwie nie ma jednego autorytetu uznawanego przez wszystkich.

W szczególności w takim jak nasze.
Co nie znaczy, że nasze jest zdrowe.
To znaczy tylko, że nasze jest tak ostro spolaryzowane, że polityką jest już wszystko.
Nawet, jak pokazało ostatnio głosowanie w Parlamencie Europejskim, rotmistrz Pilecki.

A jak wiadomo, wszystko jest polityką w rezimach totalitarnych i siłą rzeczy, post-totalitarnych także.

Czy ja się aby nie powtarzam?:)

Pozdrawiam serdecznie