wybacz proszę , ze dopiero teraz odpowiadam, ale wcześniej byłem mocno zaganiany.

Dla płynności narracji zacznę od Skandynawii.:)

Kilka lat temu sąd w Uppsali skazał tamtejszego pastora luterańskiego za głoszenie z ambony, że homoseksualizm jest grzechem.
Bardzo mnie to ubawiło.
Nawet zastanawiałem się czy nie donieść do właściwej prokuratury na rabina Schudricha, który za grzech uważa spożywanie wieprzowiny.

Mnie to boli, bo uwielbiam sznycle wiedeńskie, u nas zwane schabowymi.
A szlachetny Rebe tym swoim gadaniem, spowodował mój dyskomfort.

Nie jest ważne, czy jestem Żydem, czy nie. Ważna jest zasada.:)

Podobnie, radziłbym Pino rozważenie możliwości oskarżenie proboszcza z Łapszy Niżnej.
Ten z kolei twierdzi, że grzechem jest fajczenie tytoniu. Jej pewnie też nie jest miło wysłuchiwać takich rzeczy, zwłaszcza jak należy się do tej samej wspólnoty Kościoła Powszechnego.

Z drugiej zaś strony, z uczciwości, dla pełnego obiektywizmu, dostrzegając równe traktowanie obywateli wobec prawa, przypomnieć należy innych Skandynawów skazanych za przekonania.
Sąd w Stavangerze skazał onegdaj grupę racjonalistów, którym tak doskwierało panoszenie się krzyża w przestrzeni publicznej, że puszczali z dymem okoliczne Stavy.

Typowy Stav wygląda tak:

Ale zacznijmy ab ovo;
wyobraźmy sobie osobę przybywającą do obcej krainy, w której historycznie, religijnie i kulturowo od wieków istnieje zwyczaj zdobienie ścian budynków publicznych określonym znakiem.
Będącym fundamentem tamtejszego społeczeństwa, symbolizującym istotne dla niego wartości.

Tak się składa, że z niewiadomych bliżej przyczyn, akurat ten symbol, tej osobie nie bardzo odpowiada.
W wyniku czego, w pełni zdeterminowana doprowadza do nakazu eliminacji ogólnospołeczne akceptowanego zwyczaju. Dla własnego komfortu jednostki – wbrew woli ogółu.

Czy działanie tej osoby nie jest przypadkiem powodowane ideologicznym zacietrzewieniem?
Czy nie jest wywoływaniem konfliktu z pozycji ideologicznych?
Czy nie jest objawem fundamentalizmu?
czy nie jest akcją budzącą przeciwną jej, a całkowicie zrozumiałą w tym wypadku reakcję ?
Czy nie jej jesteśmy świadkami?

A może jest to objaw jedynie deklaratywnej(!) tolerancji i poszanowania odmienności?
Czy w końcu, taka amputacja nie zuboża to nas wszystkich?
Czy nie prowadzi do unifikacji?

Co zaś tyczy Twojego tekstu, to budzi on moje zdumienie.
Rozumiem; Buddę i krzyż chowamy do szuflady. By nikogo nie drażnić, by ułatwić kontakt. Słowem, dla świętego spokoju.
Po to tylko, by Buddystka terapeutka, mogła z czystym sumieniem pożegnać skołowaną pacjentkę; Idz z Bogiem dobra kobieto.:)

Podobnie ma się ze swastyką i sierpem i młotem.
Według prawa manifestowanie sympatii do Hitlera i Stalina dozwolone jest jedynie w zaciszu domowym.

Dziwna zaiste ta twoja koegzystencja. Koegzystencja w krypcie? Z kim ?
Z innymi ukrywającymi wstydliwie swój światopogląd?

A czy nie piękniej byłoby gdyby owa nieszczęsna katoliczka, zobaczyła w terapeutce siedzącej pod dyskretnym Buddą na półce, dobrego, życzliwego człowieka? Na którego można liczyć?
Wyzbyła się swych, zakładanych przez Ciebie, uprzedzeń?

Uświadomiła sobie, że Buddyści to nie jacyś żałośni nawiedzeńcy z bębenkami, a tacy sami ludzie jak ona? A czasami może nawet lepsi?

Pozdrawiam serdecznie