właśnie wróciłem z wielkiego cmentarza w wielkim mieście, I co mnie zdumiało, to nie aż tak wielka rzeka ludzi, których ujrzeć się spodziewałem. Owszem ludzi sporo było, ale nie było ani tłoczno ani …Mniejsza o większość
Kupiłem jeden biały znicz w kształcie serca (pewnie domyślasz się dlaczego) i postanowiłem go postawić na pierwszym opuszczonym grobie… Tak też zrobiłem. Był to grób kobiety, zmarłej w 1968 roku – żyła niespełna 25 lat.
Postałem przy nim chwilę i zadumałem się.
Potem obszedłem ten wielohektarowy teren na którym spoczywają przodkowie przodków. Prześliczna pogoda. Promienie zachodzącego słońca topiły się w rozmaitych odcieniach brązów liści starych drzew. Niesamowity to widok w połączeniu z zielenią cmentarnych krzewów, migoczących ogników i .. przyciszonych odgłosów ludzi. Taki święty spokój, taka powaga i zupełny brak pośpiechu.
Wracając wstąpiłem do świątyni na chwilę.
Tam też cisza.
Przede mną stanęła kobieta w wieku ok 60 lat. Była niewielkiego wzrostu i miała całkowicie siwe włosy. Oparła kulę o krzesło i… zaciśnięte piąstki położyła w dolnej części kręgosłupa. Musiał jej dawać mocno do wiwatu. Znowu uruchomiły się wspomnienia.

Lekko zziębnięty wróciłem do domu. A tu też zimno – otwarte okno.
Zaparzyłem gorącej herbaty, do niej wycisnąłem połowę cytryny. Usiadłem przed komputerem i piszę. W tak zwanym międzyczasie zajadam się pysznym budyniem, który do obiadu zrobiłem dla niej. Nie przyszła, nie dała nawet znaku. Widać coś ważnego ją zatrzymało.

Poldku nie wiem co powiem TAM, kiedy przyjdzie czas spotkania.
Boję się, że syn mnie zapyta dlaczego go nie zdołałem obronić...
_____________________________
wiedzieć rzecz ludzka, podobnie jak błądzić
nie wiedzieć też można, nic to złego
jednak tkwić w fałszywym przekonaniu jest błędem