Przede wszystkim, czuję się zaszczycony wyzwaniem!

A że obrona stwierdzenia „prawo demokratycznego kraju trudno porównać do prawa stanu wojennego w PRL” nie wydaje mi specjalnie trudna, podjęcie pańskiej rękawicy będzie dla mnie przyjemnością.

Mam za to wątpliwość natury medialnej – czy nasze harce będą wystarczajaco atrakcyjne dla Szanowych Txtowianek i Txtowników?

Drobna prośba szlachetnego Pana Yayco też jest zapowiedzią pewnych problemów – otóż, nie znając zupełnie ujęć pp. Jellineka, Austina, Ehrlicha, a nawet, o zgrozo, ujęcia pana Petrażyckiego – rzeczywiście wolałbym posługiwać się własnym ujęciem, które mi wiernie służy od lat. Nie bardzo wiem jak udostępnić Panu, Panie Zetorze moje ujęcie lub przeciwnie, podłączyć się do ujęcia pańskiego, tak, żebyśmy Pana Yayco nie rozczarowali.

Dobra.
Teraz powieniem Pana trochę poobrażać, aby nasz ewentualny pojedynek był realnym starciem, a nie tylko oratorską żonglerką.

Drugi akapit pańskiego wyzwania:
“We współczesnym świecie panuje chore przekonanie, że jeśli coś zostanie zrobione demokratycznie, to złe być absolutnie nie może. Jest to przekonanie głupie, chore i szkodliwe…”
Jasne. Diagnoza i ocena godna afektowanego nastolatka, a w najlepszym razie studenta uniwersytetu Nanterre pod Paryżem i to w maju 1968 roku.

Trzeci akapit:
“...jak można obronić tezę o wyższości demokracji nad jednowładztwem w dziedzinie stanowienia prawa…”
Szwankującą demokrację można stale poprawiać, a totalitaryzm (zły z definicji) trzeba obalać. A to wymaga większej ikry niż stukanie w klawiaturę.

Czwarty akapit:
“Zamierzam więc zaatakować wiarę w vox populi, szczególnie na poziomie wartości.”
Atakuj Waść śmiało, chętnie się przyłączę.

Reasumując słowami Pana Igły: “Postaw jasno temat, żeby się nie rozmyło”

Ja muszę jeszcze kopertę s e r g i u s z o w i na parapecie położyć, co by mi status na blogera zmienił. Tak, tak, prostego komentatora wyzwałeś Panie Zetorze.

A na sekundantów to bym Panią Helenę dwojga nazwisk i Pana Grzesia poprosił.

merlot