Hura, niech żyje, alleluja i do przodu – świętujemy kolejną wspaniałą rocznicę w paśmie sukcesów pod hasłem III RP: tym razem idzie o umowę zawartą przy Okrągłym Stole. Ale o czym pisać? Mędrcy i uczeni w piśmie podali do wierzenia wersję obowiązującą (w dużym skrócie: należy postawić pomniki Wałęsie i Kiszczakowi / Jaruzelskiemu, a kto twierdzi inaczej ten oszołom opętany nienawiścią), a wierszówkę wyrobić trzeba.

Z góry przepraszam za ilość cudzysłowów w tym tekście, ale nie jestem w stanie poważnie traktować profesorskiego tytułu Środziny, natomiast użycia alternatywnego słownictwa zabraniają reguły dobrego wychowania (no i obiecałem autocenzurę wulgaryzmów mojej Mamie).

Na rynku prasowym panuje ostra konkurencja, więc „Der Dziennik” postanowił zrobić coś oryginalnego: zapytać kobiety co sądzą o przemianach ostatniego dwudziestolecia. Z jakiegoś powodu zaczęli od „profesorki” etyki Magdaleny Środy – co jest wyborem cokolwiek kontrowersyjnym (Środa to koszmarny otyły chłopobabon, tytuł profesorski dostała z klucza jako politycznie głośna specjalistka od obciążania winą za wszystko Kościoła Katolickiego, a już jej specjalizacja z etyki ma tyle mniej więcej sensu, co opinie Koniogłowego Seniora o ewolucji)... No ale niech im będzie.

http://www.dziennik.pl/kobieta/article323625/Magdalena_Sroda_W_PRL_emanc...

Czym był zdaniem „profesorki” Okrągły Stół? “Uważam, że był dla wszystkich rozsądnych ludzi w tym kraju czymś bardzo ważnym. Pokojowa, oparta na negocjacjach, a nie na walce zmiana ustroju.” – no i od początku mamy jasno ustawione priorytety. Primo, „w tym kraju” – fraza używana do stadium nudności przez wszystkich ludzi „kulturalnych” i „eleganckich”, jak mawiał przed swoją późną apostazją Piotr Wierzbicki. Nie „Polska”, nie „mój kraj”, nawet nie „tutaj” – „ten kraj”, co od razu podkreśla dystans, jaki powinien czuć każdy oświecony Europejczyk.

Negocjacje – no, w sumie można to i tak nazwać. Generałowie obiecali nie rozstrzelać wszystkich jak leci (oczywiście samorządną decyzją, bez żadnej konsultacji z Kremlem) – a w zamian „konstruktywna opozycja” (krytyka tak, krytykanctwo nie – tak to szło za Towarzysza Edwarda?) pozwoliła im się uwłaszczyć.

„w opozycji, a zwłaszcza w tak zwanym podziemiu całą niemal pracę wykonywały kobiety. Kiedy natomiast przyszło do podziału władzy, do wejścia w Historię, kobiety – jak zwykle – zniknęły. I dziś gdy organizuje się konferencje poświęcone Okrągłemu Stołowi, zaprasza się samych mężczyzn.” – no, to jest dość ciekawa hipoteza, zwłaszcza w konkteście wysiłków „salonu”, żeby zdyskredytować rolę Anny Walentynowicz czy Joanny Gwiazdy. Ale może to teraz taka mądrość etapu. Może po prostu pani Anna powinna umrzeć, a przynajmniej stracić głos – i wtedy będzie można ją bez problemu wciągnąć na cokół? Zobaczymy.

Ale dość o przeszłości i czasach słusznie (miejmy nadzieję) minionych. Co „profesor” Środa sądzi o czasach po 1989? „Jednocześnie pojawiła się bardzo silna promocja tradycji, władzę pomału, ale skutecznie przejmował Kościół, co powodowało ograniczenie praw reprodukcyjnych kobiet i wtłaczanie ich w tradycyjne role matek i żon.” – Jezusie Maryjo (czy raczej w przypadku Środy: o Betty Dodson, wzorcu i inspiracjo nasza), tradycję promują? Jak to? Przecież żyjemy w czasach nowoczesnych, wszyscy powinniśmy wybrać przyszłość i radośnie pomaszerować pod czerwonym sztandarem w stronę tęczy na horyzoncie! Walcząc przy tym o prawa reprodukcyjne kobiet (nie wiem dlaczego, ale zwrot „prawa reprodukcyjne” wywołuje u mnie ciarki – pasowałby jak ulał do ustaw norymberskich albo czegoś w tym rodzaju), swobodę dla mniejszości etc.

Choć po chwili zastanowienia, może i ma pani Środa rację – na przykład prawa jej koleżanki po feminazistowskim fachu, Wandy Nowickiej, rzeczywiście zostały ograniczone… Wskutek czego jej synalek, Łukasz, może teraz działać w Lewicy bez Cenzury, bo jego mamusia go nie wyabortowała. Nad czym ja osobiście serdecznie ubolewam – oczywiście dlatego, że rozbieżność między głoszonymi poglądami a faktycznym zachowaniem u osób pełniących funkcje publiczne napełnia moje serce smutkiem.

A’propos komuchów: pani Środa mówi, że „Dekomunizacja oznaczała deemancypację” – i ja w tym momencie ogłaszam konkurs na wyjaśnienie co poetka miała na myśli. Nagroda: butelka dobrej whisky, żeby spłukać szok estetyczny związany z przeczytaniem jej wypocin, tudzież obejrzeniem otwierającego wywiad zdjęcia.

Pani „profesor” Środa para się etyką, estetyka to podobne słowo i też na „e” – czemu bohaterka wywiadu daje wyraz, stwierdzając „Gdy w 1992 roku usłyszałam po raz pierwszy wyrażenie „dziecko poczęte”, nie sądziłam, że taki potworek językowy może się przyjąć.”. „Prawa reprodukcyjne” są w porządku, ale „dziecko poczęte” to potworek językowy. Jak na porządną wyznawczynię Wielkiego Marszu ku postępowi przystało, pani Środa nie pozostawia problemu bez odpowiedzi „Dziś z przerażeniem patrzę, że ten język normalnie funkcjonuje i trzeba się zastanowić, co z tym zrobić.” – i tu już nie słychać zaplutej z wściekłości tłustej baby na wiecu. Tu stukają buty. Konkretnie wojskowe buty „nieznanych sprawców”.

Kiedy Kinga Dunin opowiadała, jak to celem „Krytyki Politycznej” jest wykluczenie pewnych pojęć (prawicowych) z debaty publicznej, tylko paru „oszołomskich” blogerów zwróciło na to uwagę. Magdalena Środa chce „coś zrobić” z językiem swoich oponentów, jej rozmówczyni kompletnie to nie przeszkadza.

Patrząc na ostatnie półwiecze, można z niezłym prawdopodobieństwem przewidzieć, co zrobi jeśli będzie miała okazję: raport Komisji Rokity może tu służyć za punkt odniesienia. Na szczęście nikt tej wariatki nie traktuje poważnie, nie słucha jej opinii, nie zaprasza do ciał doradzających rządzącym.

Na razie.