Wujek Janek kończył właśnie trzynaste podciągnięcie na trzepaku, kiedy Marcjanik zapytał: – A wieko od studni podniesiesz?

- Pawełek, trzymaj – wujek Janek podał przepocony podkoszulek małemu referentowi. – Zobacz bicpes! No! – pochylił się nad Marcjanikiem. – Drugiego zobacz – prężył się jak kulturysta.

- Dobra… – Marcjanik macał bicepsy – dobra już, dobra… Pawełek przynieś od babci wody.

- Nie! – zaprotestował wujek Janek. – Nie chcę wody! Pawełek – spojrzał na małego referenta – przynieś od babci pięć złotych i powiedz jej, że wujek za chwilę napije się wody ze studni. Leć.

- Wujku, ale ta woda jest brudna…

- Leć, mówię ci leć.

Wujek Janek podszedł do ogrodzenia i zaczął mocować się z betonowym kręgiem, który przykrywał otwór studni. Złapał go od dołu i pchał w stronę podwórka Jankowskiego. Potem zaparł się plecami i próbował wstać, ale ciężar ani drgnął. W końcu zniechęcony usiadł pod ścianą obok Marcjanika i zapalił papierosa.

- Trzeba zasypać tę studnię – powiedział.

- Przecież podlewacie z niej ogródek.

- Chuj z ogródkiem.

Młody jeszcze dziecko referent wybiegł zza domu. – Wujku, wujku… – krzyczał – babcia mówi że nie da pięciu złotych, bo przepijesz, ale jak chcesz zapytać ją o swoje tajemnice, to babcia chętnie odpowie…

- Co?

- Mówi, że chętnie odpowie… i że sam jesteś jak studnia bez dna.

- Chodź – wujek Janek otrzepał spodnie z piasku. – Nie mogę tego słuchać. Idziemy! Pawełek, powiedz babci, że wujek się gniewa.

Marcjanik wstał i poszedł za wujkiem Jankiem.

MORAŁ: Nie pytaj o swoje tajemnice, bo ktoś w końcu odpowie.

..................
Początek