Wszyscy piszą o meczu/meczach/Euro 2008, spory zażarte się toczą, ci, co ich Euro nie obchodzi lub sa krytyczni wobec całego zgiełku, uważani za dziwaków lekkich lub ciężkich są, etykietki w powietrzu jak zwykle latają (no,cóż, wyzwolenie od etykietek chyba jednak niemożliwe jest, człowiek musi sobie świat nazywać/upraszczać/klasyfikować i takie tam)

Ale nie o tem, znaczy o tem, ale inaczej.

Byłem wczoraj na meczu, w knajpie, z kilkoma znajomymi, w sumie kibicami bardziej niż ja.
Poza nami byli też kibice jeszcze bardziej kibicujący.
No i siedzę sobie, popijam to piwko, mecz oglądam.
I oczywiście zacząłem bawić się w obserwowanie współtowarzyszy , myślenie o tym co widzę i komentowanie (najczęsciej negatywne) w myślach ich zachowań.

Nie wiem, czy to fajne, ale tak mam, że trudno mi się na maksa w cokolwiek wczuć (np. w koncert, księdza kazanie, muzykę, film (choć to najłatwiej), mecz, nie umiem się tak zatracić i skupić na czymś, tylko mam setki myśli na temat i nie na temat).
Więc się w mecz nie wczuwałem, szczególnie, że od rana a własciwie od soboty trąbiłem wszem i wobec, że przegramy i to, że przegramy 0:2 lub 0:3.
No więc słyszę tych kibiców przed sobą, szalikami owiniętych, z flagami, w koszulkach z napisem Polska, na biało-czerwono ubranych, którzy krzyczą, śpiewają, emocjonują się.
I pozytywnie i negatywnie (np. okrzyki ,,wypierdalaj”, czy ,,taki chuj” albo przyśpiewka, niesmaczna ze względu na kontekst: ,,Za Oświęcim, za Majdanek nastrzelamy Niemcom bramek”-to już na mieście i inni, bardziej pijani i po meczu).
Wszyscy oczywiście w ręku dzierżą płyny, bez których prawdziwy Polak- kibic obyć się nie może. (piwo lub wódka)
No i czuję totalną obcość, zastanawiam się, co oni tak przeżywają, co z ich przeżywania wynika (co pozytywnego?), co to zmieni w wyniku meczu czy w grze piłkarzy, że oni se kibicują.
I jeszcze ciekawe,że zatracają się w kibicowaniu, myśląc, że wywierają jakiś wpływ na to co dzieje się setki kilometrów stąd, w Austrii.
Zabawne, dziwne, takie z jednej strony ujmujące, momentami mniej.

No, a w ogóle na ironię zakrawa fakt, że najlepszym piłkarzem polskim był wczoraj Brazylijczyk:)
Dziwią więc tym bardziej pretensje do Podolskiego czy Close, przy jednoczesnym uwielbieniu dla Beenhakera czy Rogera Guerreiro.
No, ale cóż, to emocje rządzą, nie logika.

A tak apropos jeszcze rozważań o patriotyzmie, flagach, związku piłki nożnej z patriotyzmem, to de Mello do przemyślenia.
Choć niepatriotycznie ale ciekawie.
Fragmenty pochodzą z książki ,,Przebudzenie” autorstwa Anthony de Mello

Sa takie slowa, ktore nie odnosza sie do niczego. Na przyklad:
“Jestem Hindusem”.
Przypuścmy, ze jestem jencem wojennym w Pakistanie i mowia mi:
Zamierzamy cie dzisiaj zabrac za granice, abys mogl rzucic okiem na swoj kraj
Przewoza mnie wiec za granice, patrze poprzez nia i mysle: “Och, moj kraj
moj piekny kraj. Widze wioski, drzewa i wzgorza. To moj rodzinny kraj”
Po chwili jednak jeden ze straznikow mowi:

Przepraszam, ale pomylilismy sie. Musimy pojechac jeszcze z dziesiec mil.
Czego dotyczyla moja reakcja, Niczego. Mialem w umysle slowo “Indie”

Ale drzewa to nie Indie. Drzewa to drzewa. W rzeczywistosci nie istnieja granice pomiedzy krajami. To ludzki umysl je stworzyl. Zazwyczaj nalezacy do glupich, ograniczonych politykow. Kiedys moj kraj byl jednym krajem, teraz sa juz z niego cztery. Gdybysmy byli mniej czujni, byloby ich szesc. Mielibysmy wowczas szesc flag, szesc armii. Dlatego jeszcze nikt nie zlapal mnie na tym, bym oddawal honory fladze. Wszystkie flagi narodowe napawaja mnie odraza,
gdyz sa falszywymi bogami.
Komu mam oddawac honor. Moge oddac honor ludzkosci, ale nie fladze otoczonej armia.

Flagi istnieja jedynie w glowach ludzi. W kazdym razie slownik nasz zawiera tysiace slow, ktore nie maja zadnego odniesienia do rzeczywistosci. Ale wyzwalaja w nas wielkie emocje! Zaczynamy wiec widziec cos, czego nie ma. Naprawde widzimy indyjskie gory, podczas gdy ich nie ma i naprawde widzimy Hindusow, ktorzy nie istnieja. Istnieja jedynie wasze amerykanskie uwarunkowania.