Zawsze dążyłam do radzieckiej jakości i precyzji.

Napisanie czegoś, co byłoby mętne i odpowiednio słabo zrozumiałe, jest dla mnie sporym wyzwaniem intelektualnym.

Równie dobrze Helmut Karl Bernhard von Moltke mógłby się rozmarzyć i na odwrocie mapy sztabowej zapisać wiersz o wiośnie. Przypuszczalnie znalazłyby się tam precyzyjne dane odnośnie temperatury i ciśnienia atmosferycznego. Może jakieś szumiące topole, hm, jak wygląda oddział wojska, maszerujący wśród szpaleru topoli… Jak to się ma do strategii, co ja robię, przecież mieliśmy napaść na Szlezwik i Holsztyn… Że z wszystkich stylów ostanie się gotyk, bo stercząc, nie naraża na kłujący dotyk.

Ja jestem bezwzględnie czułe, ale skurwysyństwo. Nie zwykłam ukrywać się za avatarami i tworzyć zasłon dymnych. Piszę o tym, o czym napisać mogę bez nadmiernego poczucia żenady. Przecinek, średnik, punkt.

Im bardziej osobisty i bolesny temat, tym większą czuję pokusę, żeby uciekać w szyderstwo. Przedstawić ból na jakimś wykresie, albo w formie arkusza kalkulacyjnego. Opatrzonego siódmą pieczęcią podania do Wszechświata. ZAŁATWIONE ODMOWNIE. Albo: NIEROZPATRZONE Z POWODU BRAKU ODP. ZAŁĄCZNIKÓW. I nieczytelny podpis.

moja wyobraźnia
to kawałek deski
a za cały instrument
mam drewniany patyk

uderzam w deskę
a ona mi odpowiada
tak – tak
nie – nie

innym zielony dzwon drzewa
niebieski dzwon wody
ja mam kołatkę
od nie strzeżonych ogrodów

Nie cierpię poezji Herberta, ale niestety, tak właśnie to wygląda.

Moja forma, kwadratowa potworna, nie sprawdza się w niektórych przypadkach. Co za skandal. Umiem wrzeszczeć, umiem wkurwiać, umiem wzruszać, ale pewien zakres emocji pozostaje dla mnie niedostępny.

Zastanów się, z czego to może wynikać, mówię pragmatycznie do siebie, strzepując popiół z wielbłąda na talerzyk. Ha! To samo co zawsze, abarot. Niech inni płaczą albo skaczą, a ty się, dziecino, spokojnie zastanawiaj i wyciągaj wnioski.

A może ja, cholera, nie mam ochoty wyciągać żadnych wniosków?

Jasne, a Moltke chciałby być ogrodnikiem i hodować róże.