O orędziu Prezydenta napisano wszystko. Mógłbym się wzorem Pana Yayco zastanawiać, po co pisać o czymś, co przenicowane i rozgryzione przez umysły światlejsze i przytomniejsze niźli mój. Cokolwiek napiszę, będzie wtórne. Ale tak się składa, że choć we własnym mniemaniu czujność zachowuję i staram się lansowanym przez media opiniom przyglądać z ostrożnością i brać na nie poprawki, to ocenę orędzia „łyknąłem” jak bezrozumna gęś. Zaśmiewając się ze straszenia nas kanadyjskim desantem homoseksualistów i ubolewając nad przewidywanym ochłodzeniem stosunków na linii Warszawa – Berlin.
Tymczasem, jeśli to przyjąć na chłodno….

Sprawa pierwsza.

Żyję w kraju, w którym większość obywateli nie w zgadza się na zrównanie związków partnerskich osób tej samej płci z małżeństwem, rozumianym jako związek zawarty pomiędzy kobietą a mężczyzną. Nie chcę tego oceniać, bo nie o to chodzi. Fakt jest faktem – jako społeczeństwo jesteśmy temu przeciwni w takim procencie, że narzucenie innych rozwiązań byłoby gwałtem na większości. A pomiędzy szanowaniem praw mniejszości a uleganiem ich dyktatowi jest przepaść. Tolerancja nie oznacza akceptacji.

I teraz pytam sam siebie – czy głowa Państwa robi źle, gdy wskazuje jakie jest stanowisko narodu który go wybrał? Gdy informuje obywateli o istnieniu zagrożenia, że pomimo aktualnej dominanty prawa krajowego nad wspólnotowym w tym zakresie, są możliwe w przyszłości zmiany, które doprowadzą do sytuacji „wymuszenia” na Polsce niechcianych przez nas rozwiązań? Prezydent wskazał, dokąd może nas doprowadzić oddawanie kolejnych obszarów prawa. Sami musimy się zastanowić, czy tego chcemy, czy nie…

Sprawa druga.

North Stream i South Stream. Dzięki spójnemu przedstawieniu problemu rurociągowego przez Magię (dziękuję Magio), mogę jednoznacznie stwierdzić, że to jest właśnie stanowisko Niemiec w sprawie Ukrainy. Nie wątpię, że poprowadzenie NS i SS odda bezpieczeństwo energetyczne Ukrainy i Polski całkowicie w ręce Rosji. W grze interesów Polska (członek UE)- Rosja, Niemcy są całkowicie po stronie Rosji. O Ukrainie nie ma co wspominać. Zachowanie Niemiec można określić wręcz jako wrogie. Gadanie więc, że A.Merkel jest przyjacielem Polski i uwzględnia jakikolwiek nasz interes, to gadanie czcze.
Rząd Niemiec nie odciął się jednoznacznie od kwestii rewizjonistycznych ziomkostw. Wspiera aktywnie politykę historyczną, która musi być przez nas, Polaków, oceniana jako fałszująca obraz rzeczywistych wydarzeń, w dodatku w ogóle nie jest zainteresowany współpracą z Polską w tym zakresie. Nie wiem, czy to świadczy już o nacjonalizmie jaki zalągł się we mnie, ale na takie działania Niemiec, umysł podpowiada mi natychmiast rozwiązania:
 podliczanie szkód poniesionych przez każde miasto, każdą wioskę, każde muzeum.
 Aktywne wspieranie powiernictw polskich przez najwyższe władze państwa
 wsparcie prawne państwa dla pozwów cywilnych.
 budowę Centrum przeciw Ludobójstwu (ze szczególnym wskazaniem ludobójstwa na dokonywanego na ziemiach polskich)
czy stałem się już Prawdziwym Polakiem, z którego to modelu kpię i śmieje się codziennie?

Zgubiłem się.
Mam wrażenie własnego odbijania się od ściany do ściany. Zdaję sobie sprawę, że przyszłość Polski to obecność w Unii. Ze wszystkimi zagrożeniami i niewygodami. W tym zakresie moje stanowisko nie dopuszcza innych rozwiązań. A jednocześnie czuję obawę, czy nie przyjdzie obudzić mi się pewnego dnia i stwierdzić, że już nie jestem „u siebie”…