dopisz, że to lezie z najbardziej liberalnego kraju na świecie, w którym z lubością nurzają się korwińści razem ze swoim popapranym guru.
Z Ameryki.
Igła

że na końcu jest absurd i niewolnictwo.
Bo jakieś 10% populacji zawłaszczy sobie np 90% wpływów z czegoś tam.

Ja muszę wystąpić do Urzędu Patentowego o ochronę prawną używania słów – pałkarz polityczny, paliwodzenie ( czyli mendzenie ) bo to mogę udowodnić na bazie archiwum s24.
A uzurpuje sobie prawo do słów oszołom i folklor polityczny, które kilkanaście lat temu sprzedałem jednemu dziennikarzowi. A teraz już są w powszechnym użyciu.

Wymyśliłem też pewien sport, który można uprawiać powszechnie ale go nie skodyfikowałem.
Myslę dalej co by tu opatentować.
Igła

Troszeczkę żeś ten wywód ad absurdum poprowadził. Problem oczywiście leźy w prawie własności. Jednakźe proszę o zastanowienie: jesteś twórcą komiksu, autorem powieści czy co tam jeszcze w tej działce. To twoje, to wytwór twojego intelektu, fantazji, myśli. Cięźko nad tym myślałeś i pracowałeś. I Ty to sprzedajesz. Jeśli nie ma ochrony Twoich praw, to na drugi dzień jakis sprytny facet drukuje Twój utwór i sprzedaje, a Ty masz z tego ucho od śledzia. Ba, on jeszcze powie, źe to jego, bo on to sobie wydrukował czy opublikował.

Uwaźasz, źe to jest ok? Jeśli chcesz, to moźesz te swoje prawa przekazać do powszechnego spoźytkowania. Taka jest Twoja decyzja, co chcesz zrobić z Twoimi prawami. Tak przynajmniej uważam.

Pozdrawiam serdecznie

No mam jakies takie odczucia ambiwaletne w tej kwestii. Otóż co do Homera (o ile istniał), to nie wiem. Szekspir zapewne brał kasę z teatrum, w którym wystawiano jego sztuki, ale Marlowe już za nie kasy nie brał, tylko za swoje. Sa co prawda koncepcje, że Szekspir to Marlowe, ale…

Jeśli ktos Panu zapłaci za stworzenie czegoś, to ma prawa wydawnicze, albo reguluje to umowa między wami. Panu pozostają osobiste prawa autorskie. I tych Panu nikt nie odbierze. Spora grupa twórców, głównie muzyków, ale i literatów, malarzy czy rzeźbiarzy wykonywała swoje dzieła na zamówienie książąt, królów etc. Oni im za to płacili, ale nie sa to dzieła owych zamawiających tylko twórców.

Wyjdźmy moźe z czasów pierwotnych czyli prostej wymiany towarowej: jeden robił to, a drugi coś innego. I tym się wymieniali. Doszło do specjalizacji uwarunkowanej umiejętnościami, talentem. Skończyła się równość w tym względzie, o ile kiedykolwiek istniała. By ten proces wymiany mógł funkcjonować trzeba zapomnieć o wulgarnie pojmowanej równości, bo będzie to zaprzeczeniem indywidualności człowieka, czyli niepowtarzalności jednostki. W innym przypadku będzie to po prostu proces zwany kradzieźą, bezprawnym rozporządzaniem cudzą własnością. Bezprawnym zarówno pod względem formalnym (czyli prawa stanowionego) jak i etycznym.

Ja i tylko ja mam prawo dysponować swoją własnością=wytworem moich zdolności manualnych czy teź intelektualnych. Reszta jest kwestią umowy. I tak jest sprawiedliwie moim zdaniem.

Pozdrawiam serdecznie

“Ja i tylko ja mam prawo dysponować swoją własnością=wytworem moich zdolności manualnych czy teź intelektualnych. Reszta jest kwestią umowy. I tak jest sprawiedliwie moim zdaniem.”

Ale do tego przecież nie są potrzebne prawa monopoli intelektualnych. Weźmy moją robotę. Czy ja potrzebuję jakichś praw autorskich? No nie potrzebuję. Komputery i tak będą potrzebowały oprogramowania. Ktoś mnie i tak zatrudni. Dostanę sowite wynagrodzenie za swoją pracę. Zanim amerykanie wykoncypowali swoje drakońskie prawa związane z ochroną oprogramowania – systemy operacyjne też powstawały i nie były gorsze od obecnych. Ludzie potrzebują oprogramowania i ono będzie robione.

A cały myk polega na tym, że informacja nie jest “własnością” i traktowanie jej w analogiczny sposób prowadzi do paranoi. Czym bowiem jest własność jak nie surowcem z “naniesioną” na niego informacją? Czy zamierza Pan chronić wytwór zdolności intelektualnych wszystkich ludzi? Czy tylko jakiejś wybranej kasty?

Co z projektantem, który wykombinuje jakieś wyjątkowo udane zestawienie kolorów? Co z nauczycielem, który świetnie uczy? Co z kierowcą, który potrafi zadowolić klientów? Oni nie mogą dysponować wytworem swoich zdolności intelektualnych? Czy kolega, który stworzył popularny “produkt bankowy” powinien mieć teraz wyłączność na dysponowanie nim dożywotnio plus 70 lat?

Na moją pracę można patrzyć na kilka różnych sposobów. Można powiedzieć, że wytwarzam informację, która pozwala coś tam zrobić. Albo można powiedzieć że uruchamiam maszynę, która pomaga bankom obsługiwać klientów. Usługa, nie produkt. Bo ja nic nie produkuję. Ja tylko uruchamiam maszyny i dostosowuję je do potrzeb konkretnego klienta.

pozdrawiam.

ps. jeszcze co do Marlow’a – być może gdyby nie było praw autorskich rzeczywiście nie pisałby powieści, tylko np. scenariusze teatralne i filmowe. Albo piosenki do kabaretu. A pani Rowling nadal byłaby nauczycielką. Nie wiem, czy to by było lepiej czy gorzej. Inaczej na pewno.

Ale dlaczego? Po co? Nie wystarczy Panu rynek? Jak projektant wymyśli ładne zestawienie kolorów to mu następnym razem więcej zaoferują za projekt. Jak piosenkarz będzie ładnie śpiewał, to będą go zapraszać na koncerty a pisarza – na spotkania autorskie.

A pomyślał Pan o przyszłych pokoleniach? Z czego oni będą żyć, skoro wszystkie dobre połączenia kolorystyczne będą już zajęte? I będą musieli za nie płacić tantiemy?

A tak musi Pan wykoncypować co to jest to twórcze przetworzenie i zabezpieczyć to w prawie.

Bo na przykład dwóch nauczycieli według tego samego konspektu – i jeden potrafi nauczyć a drugi nie. Na prawdę sądzi Pan, że nauczyciele nie przetwarzają twórczo informacji? Po prostu trudno to zmierzyć a u mnie się po prostu zlicza godziny pracy albo linijki kodu.

I ja tu proponuję zwyczajnie brzytwę Okhama – nich mi płacą za godzinę albo za wykonanie roboty jak w każdej innej usłudze. Co ja niby robię innego? Że mój tekst się trochę różni od tekstu pana X? Jeden stół od drugiego też się różni. W czym tekst programu jest lepszy od stołu?

pozdrawiam serdecznie

Czyli sugerujesz, że zbywalne prawa autorskie chronią twórcę, przeciw dystrybutorom?
Czyli dziś twórcy zarabiają na prawach autorskich, a nie koncerny medialne?

Pomyśl przez moment.
Pierwsze pytanie, Watsonie, jest pytaniem o motyw zbrodni. Kto na tym korzysta.

Znajomy dziennikarz, któremu tłumaczyłem paranoję prawa autorskiego, odparł tak:
Przecież ja żyję z prawa autorskiego. Mój pracodawca kupuje ode mnie nie tyle artykuł, co prawo do jego druku. Jakby zlikwidować prawo autorskie, straciłbym pracę (w domyśle: zarobki).
A skąd jego wydawca wziął by artykuł do publikacji? Przecież ta gazeta żyje z publikacji nowych materiałów, nie z archiwów.
Jakby mu nie zapłacili, on by nie napisał. Nie mieli by co publikować.
Prawa autorskie nie mają tu nic do rzeczy.

Ale chłopak tego nie widzi. Bo wierzy w to, co ma napisane w umowie. Tak to prawo kształtuje świadomość.

A teraz czemu tego nie robią? Prawo im zakazało?
A może przestało im się opłacać?
Może mogą wymyślić swoje (nie kopiując) i zarobić tyle samo, co zarobili na kopii?

Skoro chińczycy sprzedają u nas kopie, to czmu nie zabużanie? Hę?

Po prostu nadchodzi czas, gdy gospodarka jest globalna.
Wiem, że to brzmi niemiło, ale już za chwilkę okaże się, że nie tylko niemiecki hydraulik jest wart tyle samo euro co polski, ale także, że i Lorenzo konkurować musi z Li-Jangiem. Pracą, a nie zakazem dla Li-Janga robienia tego co Lorenzo i sprzedwania za mniej.