50 lat. Na tyle przewidują chilijscy naukowcy maksymalną długość życia znajdującego się w pobliżu Santiago de Chile lodowca Echaurren. W ciągu najbliższego półwiecza zniknie on zupełnie, stopi się. Tak samo jak wszystkie inne mniejszce lodowce w jego okolicy. Pozostaną po nich hałdy morenowych głazów i suche koryto rzeki Maipo, która od niepamiętnych czasów jest przez te lodowce zasilana.

Dla Chilijczyków to nie lada problem. I bynajmniej nie tylko dlatego, że wyschnie im i zszarzeje popularne miejsce weekendowych wycieczek. Największym kłopotem jest to, że nie wiadomo co będą pić.

Lodowiec Echaurren uważany jest za jeden z najlepiej zbadanych i obserowanych na świecie. Bo ma znaczenie strategiczne. Woda pompowana z rodzącej się z niego rzeki Maipo zaspokaja aż 70 proc. jej zużycia w Santiago, ponad 7-milionowej metropolii. I służy też do nawadniania winnic w dolinie Maipo, jednym z najbardziej znanych winnych regionów Chile. I póki co żaden „plan B”, żadna alternatywa zaopatrzenia chilijskiej stolicy w wodę póko co nie istnieje.

Cytowany przez lokalną prasę Antonio Vergara, glacjolog pracujący dla Dirección General de Aguas i który poświęcił ostatnie 35 lat na badanie lodowców wokół Santiago jest pesymistą. „Nie można wykluczyć, że większość mieszkańców będzie musiała poszukać sobie nowego miejsca do życia, właśnie z powodu braku pitnej wody.” – ostrzega.

Vergara alarmuje,że skutki globalnego ocieplenia stają się coraz bardziej widoczne. Że towarzyszące mu zjawiska nabierają coraz większego przyspieszenia. Andyjskie lodowce topią się w tempie jakiego do tej pory nigdy nie zarejestrowano. Echaurren, którego tempo kurczenia się w XX wieku wynosiło ok 2 metrów rocznie, obecnie cofa się każdego roku już o ponad 12 metrów.

Perspektywa suszy i braku wody do picia niepokoi nie tylko w Chile. Podobne obawy i też brak rozwiązań mają także Peruwiańczycy. Tam, z racji położenia geograficznego, klimatyczne zmiany nadchodzą jeszcze szybciej.