Mnie postęp nie dziwi, a nawet mnie cieszy (o czym już gdzie indziej pisałam).

Też bym zapewne wolała za granicę jeździć w szkolnych czasach.

Nie udało się, ale byłam za to w szkole w Luksemburgu, w czasie wakacji. Język niewyparzony szlifować na obczyźnie.

Nawet się udało. Zaprzyjaźniłam się z jednym starszym Panem co w ichnich pociągach pracował, i jak wracałam wieczorami to zazwyczaj był.

To było naprawdę ciekawe z wielu względów. Myślałam nawet chwilami w obcym języku francuskim, zakochał się we mnie syn pewnego polskiego aktora (bez wzajemności) dzięki czemu po powrocie byłam na Skrzypku na dachu .
Zdawałam pisemną maturę z francuskiego.

Takie tam wspomnienia.

Pozdrawiam Pana.