Pani Anno.
Obawiam się, że wygrało co innego.
Solidarność miała ważki udział, być może bez niej pokojowo by się sowietyzm nie skończył...

Ale bez Reaganowskich sankcji, bez wyścigu zbrojeń – ponad siły sowieckiej gospodarki – bez szantażu gwiezdnymi wojnami, bez przejmowania sowieckich kolonii przez Zachód w całym trzecim świecie – pieniądzem, ale i przewrotami wojskowymi…
Mogło by być piętnaście Solidarności. Wszystkie skończyły by w łagrach.

Czesi byli pierwsi. Też pokojowi i samoograniczający się. Nawet nie myśleli o obalaniu socjalizmu.
Tylko mieli geopolitycznego pecha. A raczej falstart. Nie w tym momencie.

Chińczycy w 89 też pokazali jak się załatwia sprawę z marzycielami.

W Birmie generałowie radzą sobie do dziś.

Doprawdy — to, że sowieci u nas nie zrobili w 80 praskiej wiosny ani Tiananmen, nie wynikało z pokojowych zamiarów ani z samoograniczenia “S”. Tylko z szeregu zewnętrznych uwarunkowań. ZSRS już wtedy miał zadyszkę i polskich towarzyszy na lodzie. A polscy towarzysze, po opanowaniu sytuacji poszli po rozum do głowy i postanowili się zabezpieczyć przed upadkiem swych mocodawców, wyprzedzając fakty.

I choć uważam Okragły Stół za być może najlepsze z możliwych rozwiązań (bez jednego wystrzału!), zdecydowanie nie wierzę, że polegał on na mitycznym rozwiązaniu konfliktu przez dialog i kompromis.