Na kanwie historii Pana Lorenzo. Wiedziałam, że cosik podobnego mi się przytrafiło tylko nie mogłam sobie przypomnieć, ale mnie oświeciło dziękować bogom wszelakim.
Kiedyś, samodzielność ogłosiwszy zaabonowałam sobie konto bankowe, a co za tym idzie kartę do takiej maszyny diabelskiej dostałam. Normalna rzecz w końcu. Pewnego pięknego, słonecznego dnia poszłam do tej maszyny by groszem sypnęła a traf chciał, że w moim oddziale banku rzecz cała się działa.
Po wykonaniu operacji zorientowałam się, że cholerstwo karty mi nie oddało. Użalając się nad własną niezawisłością i niezależnością, i że TAKIE rzeczy mnie akurat zdarzać się muszą, powlokłam swe ciało do okienka i wyłuszczam głosem drżącem co i jak.
Pani mnie uspokajała i już, już miała uruchamiać telefon specjalny, by kartę moją wydostać (najwyżej w ciągu 48 godzin), gdy zobaczyła że mam pieniądze w ręku. Żywa gotówka. I ona się mnie na to pyta jak to możliwe. To ja popatrzyłam na nią jakby była jeszcze durniejsza ode mnie i mówię, że to przecież bankomat, i że on po to jest by pieniądze ludności wypłacać, i że to miło z jego strony, bo choć w końcu kartę pożarł to bez kolacji mnie nie zostawił. No to ona swoje, że to niemożliwe tylko tym razem uzasadniła, że niemozliwe z powodu niemożności wydostania pieniędzy bez wyjęcia karty.
Struchlałam. Uśmiech dziwaczny błąkać się zaczął po twarzy kobiety lecz opanowała się i prosi uprzejmie bym łaskawie sprawdziła, czy nie mam jednak tej karty. Otworzyłam potrfel i była. Cud! Wcześniej jej nie było przecież...
Wyłącznie brakowi awanturniczej natury zawdzięczam nikłe i tak poczucie, że wyszłam z jakąś tam twarzą z tej sytuacji.

No i przynajmniej słów obelżywych nie rzucałam na boki jak, nie przymierzając Pan Yayco.

Teraz się oddalę świat ratować przy pomocy sieci wszechświatowej, a Panowie mogą się ze mnie ponatrząsać.