Czasami słucham muzyki. Rzadko. Zbyt rzadko. I zbyt rzadko chodzę na koncerty. Ale kiedyś wybrałem się na koncert organowy w naszym kościele parafialnym Nie wypadało nie iść.

No i były różne takie kawałki. Był i taki, który był napisany dla angielskiej królowej, aby zobrazować doroczne liczenie łabędzi. Bo tam w Anglii to taki król, czy królowa, to pilnowali wszystkiego; co by się ptaki rozmnażały też.

No i jak słuchałem tego kawałka to zamknąłem oczy i sobie zacząłem wyobrażać taką scenę jak się próbuje zaganiać ptaki do liczenia. Każdy hodowca kur i innego ptactwa (zanim zaczęto stosować „humanitarne” metody chowu) to wie.

No to się zacząłem śmiać. I głupio wyszło, bo sąsiedzi zaczęli mieć pretensje, że zakłócam im konsumpcję wysokiej sztuki i to jeszcze w kościele .

No i teraz jakoś mało słucham, bo większość utworów to tylko o uczuciach i odczuciach. I ile razy można na to samo kopyto. A jak już takie „hard” kawałki słyszę to nie mogę. Bo ja tam widzę kolesia, który drze mordę, że jest największy, najsilniejszy i w ogóle. A na dowód pokazuje kupę, którą zrobił. I czy można większą?

To może dlatego abnegat muzyczny jestem i zamiast w wygodzie kontemplować po polu wolę chodzić i świergolenia słuchać?

Tak mi się napisało bo ostatnio znajome koty muzykę czynią. A uczuć w nich tyle…