Miłosz Kuligowski, młody człowiek z sąsiedniego miasteczka, przyrzekł Monice Szmidt, że będzie go mogła całować i przytulać zawsze, kiedy przyjdzie jej na to ochota. Ona mu obiecywała, że będzie jej mógł codziennie przynosić kawę do łóżka. I gdy celebrans ogłosił, że od tej chwili są mężem i żoną, zdaniem „Racjonalisty” padł kolejny bastion tradycjonalizmu. 9 grudnia przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie odbył się pierwszy w Polsce ślub humanistyczny.

Znacie? No, to posłuchajcie dalej…Tekst przysięgi małżeńskiej był układany wspólnie przez młodych.

Przysięga Moniki:

Drogi Miłoszu, przysięgam Ci, że będziesz mógł się o mnie troszczyć, być obok mnie w chwilach radości i smutku, w momentach moich porażek i sukcesów. Obiecuję Tobie, że będziesz mógł słuchać moich wrażeń dnia codziennego, robić mi poranne kawy, piec ciasta i nosić moje ciężkie torby, obok mnie zasypiać i obok mnie się budzić. Przyrzekam Ci, że będziesz mógł mnie przytulać, całować, witać i żegnać każdy wspólny dzień.

Złość się na mnie, jeżeli to konieczne i przebaczaj, jeśli to możliwe. Jeśli tylko chcesz to w mojej nieobecności tęsknij – kiedy wyjadę lub kiedy wyjdę do drugiego pokoju…
Obiecuję Ci, że będziesz mógł oglądać ze mną filmy… i śpiewać i tańczyć… i śmiać się i płakać… i podjadać mi moje batony… i przysięgam, że będziesz mógł się dzielić ze mną wszystkim: myślami, materiałem genetycznym, zasobami… czym tylko zapragniesz…

Przysięga Miłosza:

Droga Moniko, przyrzekam Ci, że będziesz mogła się o mnie troszczyć, być obok mnie w chwilach radości i smutku, w momentach moich porażek i sukcesów.

I dalej jest jak powyżej, oprócz podjadania batonów… Fajne to, szczególnie ten „materiał genetyczny” mnie ujął i takie też milczące przyzwolenie na układy trójkowe…

I kiedy w październiku wydawałem córkę za mąż, ślub odbywał się w kościele, a ja stary zbereźny ateista płakałem jak bóbr. Czy płakałbym w obecności Agnosiewicza szefa “Racjonalisty”? Powątpiewam… Czy to tylko siła tradycji…?