— Nie wiadomo, kto strzeli ci w tył głowy — powiedział wujek Janek.

— Nie rozumiem wujku — mały referent jeszcze dziecko rzeczywiście nie rozumiał.

— Jesteś za mały, nie rozumiesz… — westchnął wujek Janek.

— Może dobrze, że jest taki mały i nie rozumie — dodał Marcjanik.

— Dodawszy, że, prawda, zgadzawszy z tobą, że z tobą, Tadziu — wujek Janek pokiwał głową.

— Zakiwajka głową... — Marcjanik spojrzał w piach i zamilkł.

— Zamilczę, ale zgadzawszy…

Trzy kaczki przeszły obok pieńka do ścinania kur i zaczęły wyjadać gotowane kartofle z koryta dla świń. Za siatką przyczajony pies Tabaczyńskiego wreszcie wyskoczył. Kaczki poderwały się i mały referent jeszcze dziecko patrzył jak wpadają w niebo daleko, daleko za łąką i stawem.

— Odleciały… — szepnął mały referent jeszcze dziecko. Wujka Janka od kilku chwil już jednak nie było.