- A gówn[...]! Nie będzie tak, będzie inaczej… – wydyszałem do mojego kierownika, który zaczął mnie tarmosić za ramię, i w końcu, a jakże, obudził. – Nie będziemy tańczyć, prawda, poniekąd to niemożliwe, całujcie mnie w du[...]ę... Raz, dwa, trzy…

Moje stanowisko nie za bardzo trzymało się kupy, ale akurat nic innego nie przyszło mi do głowy. “Mógł mnie nie zaczepiać” – na końcu języka miałem kontynuację w postaci historii o wioskowym głupku, który zamienił zegarek na zapasową sprzączkę od paska, ale kierownik zrezygnował... Wyszedł i jeszcze tylko przez pewien czas stukał obcasami na korytarzu – pewne liczył, że wstanę z fotela i się, prawda, pofatyguję... Nic z tych rzeczy! Przewróciłem się smacznie na drugi bok, szurnąłem z meblem bliżej grzejnika i niespodziewanie zostałem przeniesiony do lasu. Teraz byłem żubrem i biegałem z innymi kolegami. Zdrowe zajęcie. Na świeżym powietrzu.

Kiedy tak biegałem, prawda, mignęła mi chałupa Cimoszewicza. Pan zwoził właśnie gałązki brzozy; szedł z odkrytą głową, a wózek, prawda, miał zamontowane koła od wueski. “Pan będzie plótł miotły – pomyślałem. – Dobry z niego żubr…” I wtedy zrozumiałem, że to jest raczej bez sensu.

No bo po co, prawda, po co posyłać żubra między ludzi? Co my jesteśmy, świnie jakieś (pardą)? To już nie ma między nami przyzwoitego krajowego żubra? Byka takiego, prawda… Nic, tylko paśnik, paśnik, paśnik… I koła od wueski.