Niedzielna pobudka o 6- ej rano nie jest tym, co szczególnie lubię, ale cóż zrobić, gdy organizm przyzwyczaił się do tej pory wstawania.
Minusem tego cyklu jest to, że przed 23-cią zasypiam. Źli mnie to straszliwie, bo zdarza się, że zasypiam w połowie “CSI”, że już o “Rzymie” nie wspomnę.

Miałem napisać słów parę o sobotnim wieczorze w Lubinie.
No nie da się.
Nie ma co pokazać, nie ma co opisać.
A może to ja źle szukam.

Dobra, wystarczy tego żenującego wstępu.

Czas na kolejną odsłonę “Braci”.

——————————————————————————————————————————————————————————-

“Bracia”

(15)

“Bohun tryknął Grześka w ramię, wskazał na Lu. Spytał: – Sucz, nie? – W sumie tak… – W sumie? Popatrz.

Wskazał na adorującą Luizę tłuszczę, na pożądanie wykwitłe na zmiętych twarzach.

- W sumie tak.- zgodził się Grzesiek. – No. Facet ją rzucił i dziewczę mści się. Daje dupy jak popadnie. -Szkoda, fajne dziewczę, a skończy jak rozklapicha. – Od miłości do kurestwa jeden krok, co?- wtrącił Mario- Zresztą, skąd wiesz takie rzeczy? – Listonosz wie więcej niż spowiednik.- skrzywił Bohun.

Mariusz wzniósł kufel. – Za pola Stirlingu!

Strzelili się kuflami.

Wiola, jeszcze odrobinę naburmuszona znosiła trunki. Muzykanci wciąż grali. Młody powiedział Mariuszowi coś, co sprawiło, że ten zdrętwiał z wrażenia.

- Mario, słuchaj. Bohun załatwił ci granie z kapelą.
Mariusz spojrzał zaskoczony na Bohuna. Ten wyszczerzył zęby, jakby miał mówić „a co, mówisz i masz”.

Skończył się utwór. Wrzawa.

Przerwa w występie. Gitarzysta niechętnym gestem zaprosił Mariusza na scenę. Publiczność ożywiła się zaciekawiona. Mariusz wszedł niepewnie na scenę. Skłonił się muzykom.

- Podziękuj kolegom.- mruknęła z niechęcią Luiza.

Mariusz gestem podziękował muzykom. – Swoim kolegom.- rzuciła.

Grzesiek i Bohun patrzą na Mariusza, który już jest na scenie. Pomachali mu, gdy skłonił się w ich stronę. Grzesiek nachylił się do bohunowego ucha:

- Myślisz, że przyjęliby go z powrotem?- spytał. – Dopóki diluje? W życiu…- odparł z przekonaniem.

Mariusz puknął palcem w mikrofon. Dmuchnął. Publiczność czekała, aż coś się stanie. Trochę nerwowo rozpoczął: – Witajcie… dziękuję kolegom, dziękuję Luizie…

Ukłonił się muzykom i piosenkarce. – ...dziękuję przyjaciołom…

Wskazał na Bohuna i Grześka. Ludziska nagrodzili ich brawami. Bohun wzniósł ręce w ironicznym geście zwycięstwa.

- ... którzy, choć niemal zawsze mnie wkurzają,- ciągnał- to jednak nadają sens temu wszystkiemu. Zresztą to wszystko to jedna wielka ściema, słuchajcie. Zwykle boli i daje w dupę, o czym przekonał nas dzisiaj Bohun…

Rozległy się pojedyncze głosy przypominające walkę Bohun vs Zawada.
Odpowiedzią był życzliwy śmiech. Twarz Mariusza zmierzchła, gdy mówił:

- ...słuchajcie, pewnie nie wiecie… Dziś odszedł Sumik…

Momentalnie ucichło, klienci spojrzeli po sobie z niedowierzaniem.
-...tak, tak, kochani…znacie go. Znaliście.

Zamilkł. Po dłuższej chwili ciągnął:

- Choć chciał żyć, nie wytrzymał tempa. Odszedł na swoich własnych zasadach. Może w lepszym miejscu, w lepszym czasie osiągnąłby więcej…wspomnijmy najwrażliwszego człowieka, jakiego nosiło to miasto. Wiecie, że choć miał swoje jazdy, to nie chciałby, żebyśmy wspominali go na smutno.

Spojrzał w górę, jakby dojrzał tam Sumika. Uśmiechnął się do niego i ryknął: – Sumik…! Dla ciebie!

Dał znak muzykom. Już wiedzieli, co mają grać. Popłynęły pierwsze dźwięki „Refeer Head A Woman”. Zaczęło się.

Bohun i Grześ uśmiechnęli się. Kiedy ich przyjaciel ostatnio był zadowolony? Nawet on nie pamiętał.

Podczas, gdy Mario wariował na scenie i wśród publiczności, przy jednym ze stołów siedziało małżeństwo Kaszaków.

Sprawiali wrażenie, jakby byli poza tym miejscem, poza tym czasem.
Oboje mieli ponad pięćdziesiąt lat, zniszczone papierosami i alkoholem twarze, przekrwione oczy, niestaranne uczesania.
On był nieogolony.
Ona może i kiedyś była ładna, ale teraz miała obwisłą na twarzy skórę i nieodpowiedni makijaż.
Uśmiechnęli się do siebie. Spod warg widać było ich pożółkłe i zaniedbane zęby.
Palili tanie papierosy, byli biednie ubrani.
Wpatrywali się w siebie, a w każdym spojrzeniu zmęczonych oczu widać było ich bezgraniczną miłość do siebie.”

—————————————————————————————————————————————————————-

część pierwsza:
http://tekstowisko.com/maddog/51224/rozpoczynam-nowy-cykl-plus-ilustracj...

zęść druga:
http://tekstowisko.com/maddog/51509/nowy-cykl-dwa

część trzecia:
http://tekstowisko.com/maddog/51745/nowy-cykl-trzy

część czwarta:
http://tekstowisko.com/maddog/52103/powiesc-bracia-cztery

część piąta:
http://tekstowisko.com/maddog/52346/powiesc-bracia-piec

część szósta:
http://tekstowisko.com/maddog/52712/powiesc-bracia-szesc

część siódma:
http://tekstowisko.com/maddog/53391.html

część ósma:
http://tekstowisko.com/maddog/55137.html

część dziewiąta:
http://tekstowisko.com/maddog/55756.html

część dziesiąta:
http://tekstowisko.com/maddog/56240.html

część jedenasta:
http://tekstowisko.com/maddog/56407.html

część dwunasta:
http://tekstowisko.com/maddog/56636.html

część trzynasta:
http://tekstowisko.com/maddog/56887.html

część czternasta:
http://tekstowisko.com/maddog/57058.html