Troszkę po Świętach jestem rozkojarzony jeszcze, tym bardziej że od rana porwał mnie wir pracy i zajęć codziennych. Na dodatek uczę się akurat zmniejszać i wklejać fotki, dzięki czemu zobaczycie kawałek Goliny i kilka osób a nawet mojego Ciapka, szczeniaka wobec którego wyzbyłem się jakichkolwiek oczekiwań.
Oto maleńki synek Krzysio pokazuje kto jest najważniejszą osobą, nie tylko w Święta.
Ja tu wklejam, a on dziką awanturę ze starszą siostra toczy akurat. O spokój, idzie się kąpać.

Akurat był w gościnie i nadrabiał miną, udając spokojnego i grzecznego chłopca.

A oto obiecany kawałek Goliny z popiersiem króla Kazimierza Wielkiego, który nadał miastu prawa miejskie. Tajemniczy mężczyzna, który podąża to wujek Antek, sprytny brydżysta i jeden z towarzyszy moich alkoholowych świątecznych hulanek.

Teraz szokujące zdjęcie mojego Ciapka, psa w którym jak juz wspomniałem nie pokładam żadnych nadziei na wychowawczy sukces.

Dobra, dobra. teraz Jarecki z Iwoną. Proszę się z Jareckiego nie nabijać bo jest w trakcie imprezy i niemnożka już się podretuszował, ale fason przecież trzyma.
I ulubioną żonę też.

I to na tyle. Ostatnia świąteczna historia. Teraz szykuję się na podsumowanie roku.
Jeden taki mój Przyjaciel, przede wszystkim znany z pisarskiego lenistwa, baaardzo dawno temu, za komuny jeszcze, w Sylwestra gdy całe osiedle w Koninie huczało od wesołych życzeń, wylazł na balkon i tubalnym głosem zawołał: – Ludzie, z czego się cieszycie? Nowy, nie znaczy ze lepszy!
I faktycznie ten 88 specjalny to nie był.